Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία, υποστήριζε κάποτε ο Πυθαγόρας (ο στιχουργός). Στην περίπτωση της Ανγκελα Μέρκελ όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αν και εφόσον θέλει να ευτυχήσει για τέταρτη φορά στην καγκελαρία, οφείλει να συγκροτήσει μια τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας με τους Φιλελεύθερους και τους Οικολόγους Πράσινους.
Η προοπτική αυτή δεν ενθουσιάζει τους ιθύνοντες των Βρυξελλών τόσο, όσο θα τους ενθουσίαζε η εγκατάσταση στο Βερολίνο μιας ακόμη κυβέρνησης συνεργασίας των Χριστιανοδημοκρατών με τους Σοσιαλδημοκράτες. Ωστόσο εκτιμούν πως επειδή οι Φιλελεύθεροι και οι Πράσινοι είναι αντίρροπες πολιτικώς δυνάμεις, ενδέχεται το τελικό μείγμα πολιτικής που θα συμφωνηθεί για την τέταρτη θητεία Μέρκελ να είναι θετικό για την Ευρώπη. Πολλά φυσικά θα εξαρτηθούν και από τα πρόσωπα που θα αναλάβουν τις θέσεις-κλειδιά στη νέα κυβέρνηση της Γερμανίας, αρχής γενομένης από το υπουργείο Οικονομικών όπου ενώπιον του ενδεχομένου να το αναλάβει πρόσωπο προερχόμενο από το Φιλελεύθερο FDP, η παραμονή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε φαντάζει ειδυλλιακή.
Το βασικό εντούτοις ζητούμενο για τους ιθύνοντες των Βρυξελλών, το οποίο εξέφρασε άλλωστε χθες σε τηλεφωνική επικοινωνία του με την Ανγκελα Μέρκελ ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, είναι να δημιουργηθεί σύντομα μια ισχυρή κυβέρνηση στη Γερμανία, ικανή να θέσει σε επαναλειτουργία τον γαλλογερμανικό άξονα. Ο πρόεδρος της Επιτροπής γνωρίζει πως αφενός μεν η Μέρκελ είχε ζητήσει από τον Μακρόν να λάβει αποφάσεις για τη δημοσιονομική εξυγίανση της Γαλλίας και αυτός τις έλαβε, αφετέρου δε ότι ο Μακρόν μιλώντας σήμερα στη Σορβόννη θα εκθέσει τι επί της ουσίας επιθυμεί τώρα το Παρίσι από το Βερολίνο.
Το μείζον ερώτημα είναι λοιπόν αν κατά την τέταρτη και κατά πάσα πιθανότητα τελευταία θητεία της στην καγκελαρία η Ανγκελα Μέρκελ θα συναινέσει στην υιοθέτηση σημαντικών αποφάσεων για το μέλλον της Ευρώπης, όπως η εμβάθυνση της ευρωζώνης την οποία επιδιώκουν η Γαλλία και η Ιταλία, ή αν κατά την προσφιλή τακτική της –με εξαίρεση το Προσφυγικό –ζητήσει «πίστωση χρόνου» προωθώντας κατά βάση τα στενά εθνικά της συμφέροντα.
Κατά το παρελθόν υπήρξαν γερμανοί καγκελάριοι, όπως ο Αντενάουερ, ο Μπραντ, ο Σμιθ και ο Κολ, που κατάφεραν να προωθήσουν επιτυχώς τόσο την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όσο και τα γερμανικά συμφέροντα, πηγαίνοντας συχνά κόντρα στο ρεύμα και την κοινή γνώμη της χώρας τους. Ισως η Ανγκελα Μέρκελ να καταφέρει το ίδιο, τώρα που οι δικοί της συζητούν το ζήτημα της διαδοχής της πριν ακόμα ορκιστεί καλά καλά καγκελάριος.
