«Το Αυτό»: Φοβόμουν τις ταινίες τρόμου όταν ήμουν μικρός. Οπως όλα τα παιδιά. Κι όμως, μου ασκούσαν μια παράξενη γοητεία (και στα παιδιά επίσης αρέσει να τρομάζουν). Αλλά ολόκληρη ταινία δεν κατόρθωσα να δω ποτέ. Μισές τις έβλεπα μόνο, όχι σε διάρκεια, αλλά σε… πλάτος: με το κεφάλι να ξεπροβάλλει πίσω από μια πόρτα, έβλεπα μονάχα ένα μέρος του κάδρου, μέχρι που το φιλμ γινόταν ξανά τρομακτικό κι έτσι έτρεχα αμέσως πίσω από το ξύλινο οχυρό μου. Και ανάμεσα σε όλα αυτά που ήξερα πως με διαχώριζαν από τους ενηλίκους ήταν και αυτό: Ο δικός μου φόβος αποτελούσε, κατά κάποιο τρόπο, ένα είδος σεβασμού απέναντι στα τρομακτικά φιλμ, σεβασμός που εκείνοι δεν έκαναν τον κόπο να διαθέτουν.
«Το Αυτό» του Στίβεν Κινγκ είναι ένα βιβλίο – ογκόλιθος (λογικά, θα υπάρξει και ένα δεύτερο φιλμ) για τους φόβους εκείνους που ενώνουν τα παιδιά απέναντι σε έναν εχθρικό κόσμο ενηλίκων. Από την πρώτη στιγμή αντιλαμβάνεσαι πως ο αργεντινός σκηνοθέτης Αντι Μουσιέτι έχει αντιληφθεί στο έπακρο το πνεύμα του πρωτότυπου υλικού, το οποίο όμως έχει σοφά μεταφέρει από τα 50s στα 80s. Οπως στην αρχική σεκάνς όπου ένα αγοράκι με κίτρινο αδιάβροχο τρέχει χαρούμενο δίπλα σ’ ένα χάρτινο καραβάκι που αρμενίζει σ’ ένα πλημμυρισμένο από τη βροχή ρείθρο. Μέχρι που αυτή η χαρά θα μεταμορφωθεί σε τρόμο, όταν οδηγήσει στον χαμό του.
Και αυτό που κάνει τη μικρή πόλη του Ντέρι τόσο τρομακτικά διαφορετική από τις άλλες είναι όλα εκείνα που βλέπουν μόνο τα παιδιά. Στα φρεάτια και στους υπονόμους το Αυτό καραδοκεί, παίρνοντας τη μορφή του βαθύτερου τρόμου που φωλιάζει σε κάθε παιδί. Και μέσα από τις περιπέτειες μιας παρέας ανήλικων απόκληρων, ο Μουσιέτι ολοκληρώνει ένα αποτελεσματικό φιλμ τρόμου, δίχως όμως να παραγνωρίζει όλες εκείνες τις σημάνσεις που υπερτονίζουν την αγωνία όλων εμάς που ακροβατούμε ανάμεσα στο δέος απέναντι σε αυτούς ακριβώς τους παιδικούς φόβους και στην αποστροφή του να ζεις ως ενήλικος. Δηλαδή χωρίς αθωότητα. Το ότι αυτό το τελευταίο είναι αναγκαίο, δεν το κάνει λιγότερο επώδυνο.
Βαθμοί: 6
