Τα χρησιμοποιούν όλα για να δείξουν το ίδιο. Την πρόθεσή τους να παραμείνουν στο ίδιο αισθητικό πρότυπο, στο ίδιο καθήκον: του σχεδιαστή-αγωνιστή ο οποίος μάχεται να διατηρήσει την ταυτότητά του και τον τρόπο σύλληψης της πραγματικότητας (άρα και έκφρασής της στη δουλειά του) σε ένα σύστημα απαιτητικό, μη συναισθηματικό και εξοντωτικό. Δηλαδή στη βιομηχανία της μόδας. Με διαφορετική σχεδιαστική κατεύθυνση, παρόμοια ωστόσο εργαλεία εκτροπής (detournement) ή οικειοποίησης –φιγούρες κόμικς, ήρωες κινουμένων σχεδίων, logos, χειρονομίες «ανακύκλωσης» υλικών, καλλιτεχνικής επεξεργασίας τους με μεικτές τεχνικές -, οι δύο ηγετικές και από τις πλέον επιδραστικές φυσιογνωμίες της ιταλικής μόδας αυτήν την εποχή, η παλαίμαχη Μιούτσια και ο εστέτ νεότερός της Αλεσάντρο, έστειλαν το πρόβλημα στην πασαρέλα: «Ας αντισταθούμε στο πρόσταγμα της ταχύτητας που τόσο βίαια οδηγεί στο να χάσει κάποιος τον εαυτό του. Ας προβάλουμε αντίσταση στην ψευδαίσθηση του νέου με όποιο κόστος» ανέφεραν οι σημειώσεις του Μικέλε στον φάκελο της ανοιξιάτικης συλλογής Gucci.
Ενώ η πολιτικοποιημένη Μιούτσια Πράντα δήλωνε στον περίγυρο των δημοσιογράφων μετά το τέλος του σόου της: «Απλώς θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Ιδιαίτερα για τις γυναίκες, επειδή ακόμη υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα ενάντιά μας». Εννοούσε όλες αυτές τις εκδηλώσεις αντίδρασης που σηματοδότησε η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ και υποδαυλίζουν τα γυναικεία δικαιώματα. Και τα οποία η τολμηρή και με μεγάλη αυτοπεποίθηση ιταλίδα επιχειρηματίας της μόδας θεωρεί ότι λύνονται με ντιζάιν και ρούχα. «Προτείνω μια μαχητική γυναίκα με πολύ πρακτικό τρόπο και το κάνω με αυτό που ξέρω, δηλαδή με ρούχα».
Μετά τις μποτιτσελικές φιγούρες της πρώιμης άνοιξης που ο Gucci οικειοποιήθηκε και παρουσίασε τον περασμένο Απρίλιο – Μάιο στο Ουφίτσι στη Φλωρεντία ως resort 2018, κάνοντας διάλογο με τα αναγεννησιακά έργα τέχνης στον χώρο όπου εκτίθενται, ο Μικέλε δανείστηκε από τα στούντιο της Τσινετσιτά της Ρώμης κίονες ρωμαϊκούς, αγάλματα ζωόμορφων θεών της αρχαίας Αιγύπτου, μούμιες, προσόψεις αρχαίων ναών και άλλων κτισμάτων που είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν σε επικά κινηματογραφικά γυρίσματα. Και αφού μετέτρεψε έναν σύγχρονο βιομηχανικό χώρο με δυνατούς προβολείς σε κλαμπ με θέμα τα αρχαία τουριστικά αξιοθέατα, πρόσφερε μια ανοίκεια εμπειρία στους καλεσμένους, ορισμένοι από τους οποίους παραδέχτηκαν ότι το σόου σχεδιάστηκε για να μη φαίνονται τα ρούχα. Η ποίηση του Οράτιου, το κοστούμι-αναφορά στον τραγουδοποιό Ελτον Τζον, η επίδειξη χειροτεχνίας, το αλλόκοτο συνταίριασμα ιστορικών μεσαιωνικών ενδυμάτων με στοιχεία του θεάματος των 70s και γραμμές ραψίματος των 80s, η άποψη των καταστασιακών στην ανατροπή των καθιερωμένων εικόνων με την επανάκτησή τους σε νέα έργα επενέργησαν για να πετύχει εκείνος τον στόχο του: σημασία έχει να αντιστέκεσαι στην οποιαδήποτε ταξινόμηση. Ακόμα κι αν πρέπει να καταργήσεις το μέσο με το οποίο ξεχώρισες. Δηλαδή τη μόδα των ρούχων.
