Τα δύο γεγονότα είχαν διαφορά 24 ωρών. Εδώ, κυνικοί κυβερνητικοί βουλευτές απέσχον από τη συζήτηση για τις πρωτοφανείς δραστηριότητες ενός εξέχοντος υπουργού και, όταν ήρθε η ώρα της ψηφοφορίας, έσπευσαν να τον απαλλάξουν από δικαστικούς μπελάδες και να σώσουν έτσι τον εθνικολαϊκιστικό συνασπισμό στον οποίο υπερήφανα συμμετέχουν. Εκεί, γοητευμένοι φοιτητές άκουσαν τον πρόεδρο της χώρας τους να παρουσιάζει ένα φιλόδοξο σχέδιο για την Ευρώπη και στη συνέχεια είχαν την ευκαιρία να προβάλουν τις αντιρρήσεις τους και να του υποβάλουν ερωτήσεις.

Δύο κόσμοι. Και στο προσκήνιο, ή το παρασκήνιο, μια συζήτηση για την Κεντροαριστερά. Ή τη Δημοκρατική Παράταξη. Ή το Κέντρο. Εκεί, αυτό το κάπως σχιζοφρενικό υβρίδιο μεταξύ προστατευτικής Ευρώπης και (νεο)φιλελεύθερης Γαλλίας που προωθεί ο Εμανουέλ Μακρόν. Εδώ, αυτόν τον κάπως απροσδιόριστο φορέα που δέκα τον αριθμό υποψήφιοι ονειρεύονται να δημιουργήσουν για να απαντήσουν σε έναν διπολισμό ο οποίος απειλεί να καταβροχθίσει τα πάντα.

Στο ποδόσφαιρο, συμβαίνει συχνά ο διαιτητής να τα ακούει προκαταβολικά από τον ασθενέστερο: μην παρασυρθείς από τη δύναμη της αδράνειας και σφυρίζεις υπέρ του φαβορί, έχουμε κι εμείς δικαιώματα, κοίτα να φανείς αντικειμενικός κ.λπ. Στην τριτοπολική μας συζήτηση, πάλι, συμβαίνει παραδόξως το αντίθετο. Ο διαιτητής, κατά κόσμον Νίκος Αλιβιζάτος, εισπράττει γκρίνιες κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, από τον πιο ισχυρό –ή μάλλον την πιο ισχυρή. Τη μια φταίει η ηλεκτρονική ψηφοφορία, την άλλη η πρόσκληση προς τους υποψήφιους για τσάι και κουβέντα, την τρίτη η πρόταση για αναβολή της D-Day. Μα γιατί έχει τόσο άγχος η Φώφη Γεννηματά;

Μια φιλόδοξη διαδικασία με στόχο την όσο το δυνατόν μαζικότερη συμμετοχή προσκρούει μοιραία σε τεχνικά προβλήματα –που στην πραγματικότητα είναι πολιτικά. Για να λυθούν αυτά τα προβλήματα, απαιτείται καλή θέληση και θετική ενέργεια. Οπως απαιτείται και ένας βαθμός εμπιστοσύνης. Στο κάτω κάτω υποτίθεται πως ο στόχος όλου αυτού του εγχειρήματος είναι το καλό του τόπου, η συγκρότηση δηλαδή ενός ισχυρού κεντρώου φορέα που θα ασκεί υπεύθυνη αντιπολίτευση μέχρι να κληθεί να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, και όχι η κυριαρχία ενός προσώπου, μιας τάσης ή μιας φιλοσοφίας επί των υπολοίπων.

Ο Αλιβιζάτος κάνει ό,τι μπορεί. Συγκαλεί συσκέψεις, μελετά μοντέλα, καλεί ειδικούς, στέλνει επιστολές, διατυπώνει προτάσεις. Ως συνταγματολόγος είναι τυπικός, ως πολιτικό ον είναι ευέλικτος. Μερικές φορές, όμως, η πραγματικότητα μοιάζει να τον ξεπερνά. Και οι εγωισμοί που προσπαθεί να τιθασεύσει έρχονται με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια.

Χθες είπε να κάνει ένα διάλειμμα. Βρέθηκε στις Βρυξέλλες, μίλησε σε ένα συνέδριο που οργάνωσε η (συνεχώς συρρικνούμενη) ευρωομάδα του… ΣΥΡΙΖΑ, πήρε εν πάση περιπτώσει μια ανάσα. Αύριο πρέπει να λάβει αποφάσεις, ο χρόνος πιέζει, η διαδικασία που έχει αναλάβει να συντονίσει κινδυνεύει να απαξιωθεί. Αλλά εκείνος θα φέρει τη μικρότερη ευθύνη.

Τελευταία Νέα