Μαντριά
Δεν τον βλέπω καλά τον Δημήτρη Καμμένο, τον αντιπρόεδρο της Βουλής, και επί του παρόντος τουλάχιστον βουλευτή των ΑΝΕΛ. Για να ακριβολογώ, δεν θα τον έβλεπα καθόλου καλά αν η κυβερνητική πλειοψηφία ήταν πιο άνετη και όχι κλεισμένη στον έως ασφυξίας «κορσέ» των 153 βουλευτών. Διότι όπως έχω καταλάβει από τις δυο τρεις φορές που έχω μιλήσει μαζί του, ο άνθρωπος αυτός νιώθει ότι το κλίμα στους ΑΝΕΛ είναι πια βαρύ και δύσκολα τον χωράει. Ασε που βλέπει, δεν είναι και χαζός, οικονομολόγος είναι ο άνθρωπος, ότι η δημοσκοπική κατάρρευση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μαζί και κάθε κόμματος χωριστά δεν του επιτρέπει αισιόδοξες σκέψεις ότι και στην επόμενη Βουλή θα εκπροσωπεί τη Β’ Πειραιά.
Γι’ αυτό και έχει αρχίσει να παίρνει διακριτές αποστάσεις. Οι περί μιας περαντζάδας μπροστά από τη ρουλέτα του καζίνου στο Λονδίνο ισχυρισμοί του προέδρου Πάνου (άλλου Καμμένου) ουδόλως τον έπεισαν. Χθες δήλωσε ότι “δεν ήταν καλή η εικόνα”. Και προφανώς δεν εννοούσε ότι δεν ήταν καλή η φωτογραφία που απεικονίζει τον αρχηγό “επί το έργον”…
Του τηλεφώνησα για να του πω αυτό που αναφέρω στην αρχή: ότι “δεν τον βλέπω καλά”. Δεν έδωσε βάση στα περί καζίνου. “Αποψή μου”, σχολίασε. Περισσότερο επέμεινε στο θέμα της Τουρκικής Ενωσης Ξάνθης.
–Σε λίγα χρόνια, μου είπε σοβαρά, εγώ μπορεί να είμαι στην Ελβετία ή το Ντουμπάι να κάνω τον οικονομολόγο κι εσύ να’ σαι στο ψάρεμα (ωραίος!). Αλλά πίσω σε αυτή τη χώρα θα υπάρχουν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Εγώ υπογραφή να ανατραπούν δυο αποφάσεις του Αρείου Πάγου που έκριναν άκυρη την Τουρκική Ενωση Ξάνθης και να μπορεί κάποιος να αυτοπροσδιορίζεται στη χώρα μου Τούρκος, Μακεδόνας, Τσάμης ή Βλάχος δεν βάζω. Θα περιμένω να δω τι διόρθωση θα κάνουν στην αρχική διάταξη που δεν ψηφίσαμε και να μου εξηγήσουν αναλυτικά ποια η διαφορά τού πριν και τού μετά, και αν πεισθώ θα ψηφίσω. Αλλιώς δεν ψηφίζω.
Πρόσωπο
Πάντως, ανεξάρτητα από το τι θα κάνει ο Καμμένος (ο Δημήτρης, ο άλλος, ξέρουμε…) αυτή η ανταλλαγή που έγινε το βράδυ της Δευτέρας, και από εδώ και πέρα θα ακολουθεί την κυβέρνηση Τσίπρα, νομίζω ότι επανατοποθετεί τα πράγματα στη θέση τους. Από δω η κυβέρνηση, η μία και ενιαία κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και από κει η αντιπολίτευση, η οποία ώς τώρα σερνόταν πίσω από την κυβέρνηση συναγωνιζόμενη μαζί της σε προοδευτισμό της κακιάς ώρας κάθε φορά που ο Καμμένος (ο Πάνος) ήθελε να γλείψει το ακροατήριο που του έχει απομείνει αρνούμενος να ψηφίσει ψίχουλα μεταρρυθμίσεων.
Μπροστά
Επίσης, ευκαιρίας δοθείσης να υπενθυμίσω στον φίλτατο Ραγκούση ότι εξακολουθεί να πορεύεται σε λάθος δρόμο. Ολο την ανάγκη να ξεκαθαρίσει από τώρα η Δημοκρατική Συμπαράταξη ότι δεν θα συνεργαστεί με τη ΝουΔού και τον Μητσοτάκη τονίζει.
Σωστός, δεν λέω. Τι σχέση μπορεί να έχει η παράταξη με τη ΝουΔού, τον ταξικό και ιστορικό της αντίπαλο; Καμία! Αλλά, βρε αδερφέ, πες και μια κουβέντα για την ανάγκη να ξεκαθαρίσει από τώρα η Παράταξη ότι δεν θα συνεργαστεί με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Δηλαδή, γιατί το αφήνεις κενό το θέμα και μας προβληματίζεις; Ναι, το ξέρω, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θα είναι έτσι μετά τις εκλογές. Σωστά, θα είναι σκέτος ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με τον Καμμένο στις τάξεις του –εκλεγμένο βουλευτή Επικρατείας, όπως λέει και ο πρόεδρος Λεβέντης, που αποδεικνύεται μεγάλη “κουβαρίστρα” στους διαδρόμους της Βουλής…
Υπενθυμίζω πως κατά τον πρόεδρο Λεβέντη, επειδή το κόμμα Καμμένου δεν θα δει ούτε με τα κιάλια τη Βουλή, ο Τσίπρας έχει δεσμευθεί ότι τον ηγέτη της πατριωτικής… Κεντροδεξιάς (τι γέλιο ρίξαμε πάλι τη Δευτέρα το βράδυ δεν λέγεται με τον όρο Τσίπρα για τους καμμένους, ότι είναι… πατριωτική Κεντροδεξιά!) θα τον τοποθετήσει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
«Επιτυχία»
Στο μεταξύ από το καλό στο καλύτερο πηγαίνει η χώρα, πράγμα το οποίο μας γεμίζει όλους χαρά και αισιοδοξία, διότι επιτέλους το έργο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποδίδει. Το τελευταίο νέο αφορά την παγκόσμια κατάταξη της χώρας στον τομέα της ανταγωνιστικότητας όπως αυτή ανακοινώθηκε χθες. Σύμφωνα λοιπόν με τα επίσημα στοιχεία, η Ελλάδα κατέχει την 87η θέση παγκοσμίως μεταξύ 137 χωρών. Πέρυσι στον σχετικό πίνακα κατείχε την 86η θέση, απώλεσε δηλαδή μία μέσα σε διάστημα ενός χρόνου.
Φυσικά μιλάμε για πολύ μεγάλη επιτυχία, η οποία αποδίδεται στην γραφειοκρατία, στην πολυδαίδαλη και πολλές φορές αυτοαναιρούμενη νομοθεσία, στο ασταθές οικονομικό πεδίο και στην υπεροφορολόγηση των επιχειρήσεων και των επαγγελματιών. Ολα έργο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μην το ξεχνάμε!..
Σε πέντε τέρμινα
Για το πόσο για τα πανηγύρια είναι κατά κυριολεξία η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα εισφέρω υπό τύπον παραδείγματος χθεσινή παρέμβαση του αντιπροέδρου της Κυβέρνησης (θαύμα, θαύμα, υπάρχει αντιπρόεδρος ο οποίος και επανεμφανίσθη…) Γιάννη Δραγασάκη στην υπόθεση του Ελληνικού –παρέμβαση κανονική, λίγο πριν ξεκινήσει η συνεδρίαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Αφού λοιπόν εξέφρασε τη “βεβαιότητα” (πόθεν, άγνωστο) περί της υλοποίησης της επένδυσης, είπε το απίθανο:
«Μπορεί να εφαρμοστεί στο μέλλον ένα λειτουργικό μοντέλο διαβούλευσης στο οποίο θα περιλαμβάνονται οι απόψεις και των ειδικών και των αρμοδίων Αρχών ώστε να μην καθυστερούν τα έργα αλλά να κινούνται σε ένα πλαίσιο κανόνων»!
Στο μέλλον!.. Ποιο μέλλον; Σε πέντε χρόνια; Σε δέκα ή σε δεκαπέντε; Και γιατί όχι από τώρα; Τρία ολόκληρα χρόνια είναι στην εξουσία η παρούσα κυβέρνηση αλλά ο απίθανος αντιπρόεδρός της παραπέμπει σε ένα μέλλον άγνωστο όπου θα μπορεί να εφαρμοστεί “ένα λειτουργικό μοντέλο διαβούλευσης”.
Οπως τα έζησε
Γνωρίζω από δεκαετίες τον Γιάννη Βαρβιτσιώτη, τον “πρόεδρο” όπως τον αποκαλώ, και έχω απολαύσει στη διάρκεια αρκετών συζητήσεων μαζί του το πάθος του για την αρχαιολογία και την ανάδειξη των θησαυρών της χώρας. Μου είχε αρέσει πολύ δε και μια σχετική σειρά ντοκιμαντέρ που είχε κάνει προ ετών για την κρατική τηλεόραση (ποιος άλλος να ενδιαφερθεί για αρχαιότητες κ.λπ.). Τον τελευταίο καιρό έχει αποσυρθεί, και στο Da Capo έχει πολύ καιρό να εμφανιστεί. Προ ημερών όμως, έλαβα “νέα” του. Διά βιβλίου –το δεύτερο της σειράς –υπό τον τίτλο “Οπως τα έζησα”. Πρόκειται για την προσωπική του μαρτυρία για την περίοδο 1981 (άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία) ώς το 1993 (πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη).
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη και όση υποκειμενικότητα μπορεί κανείς να του χρεώσει για τα γεγονότα αυτής της σημαντικής από κάθε άποψη 12ετίας, διότι υπήρξε εκ των πρωταγωνιστών της, δεν παύει να είναι μια αξιοσημείωτη προσωπική μαρτυρία. Φυσικά το βιβλίο πέραν όλων των άλλων ανήκει και στην κατηγορία “για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι”, εξ ου και το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Πρόεδρε, καλοτάξιδο…
