Ομολογώ ότι τη Δευτέρα στη Βουλή ο Πρωθυπουργός με κατέπληξε.
Για τρεις λόγους.
Πρώτον φορτώθηκε ανεπιφύλακτα τον Καμμένο και τον Κουρουμπλή γνωρίζοντας ότι έτσι θα πάει μαζί τους έως τις εκλογές.
Εντάξει, τους έχει ανάγκη μην πέσει η κυβέρνηση. Αλλά ήταν μια εκκωφαντική κι ανενδοίαστη ταύτιση με δυο αμφιλεγόμενα πρόσωπα και για υποθέσεις των οποίων κανείς δεν γνωρίζει την εξέλιξη. Ριψοκίνδυνο.
Δεύτερον προσπάθησε παρόλα αυτά να ξεφύγει κάπως από τον επικίνδυνο εναγκαλισμό αφιερώνοντας τα 2/3 της ομιλίας του στο εγκώμιο της κυβέρνησής του, στη διαφήμιση των «πρωτοβάθμιων υπηρεσιών υγείας» (!) και του λαμπρού μέλλοντος που ανατέλλει.
Διατηρώντας πάντα την αμφιλεγόμενη σχέση που διατηρεί με την πραγματικότητα και τα δεδομένα.
Παράδειγμα;
Τσίπρας στη Βουλή: «Πριν από λίγο ο Ντεϊσελμπλούμ δήλωσε ότι η χώρα βγαίνει καθαρά από τα Μνημόνια. Αυτό δεν θέλετε να καταλάβετε. Αυτό δεν θέλετε να χωνέψετε».
Δήλωση Ντεϊσελμπλούμ λίγο νωρίτερα: «Πρέπει να είναι καθαρή η έξοδος από το Μνημόνιο».
Πράγμα που δεν είναι καθόλου αυτό που λέει ο Τσίπρας ότι είπε.
Διότι ο Ντεϊσελμπλούμ είδε τα αποτελέσματα στη Γερμανία, μέτρησε τους συσχετισμούς και δεν προαναγγέλλει τι θα γίνει αλλά προειδοποιεί ότι άλλη έξοδος δεν υπάρχει.
Ασε που τον Δεκέμβριο φεύγει από το Eurogroup και σκασίλα του.
Τρίτον ο Πρωθυπουργός επαναλαμβάνει το λάθος του 2015. Για μικροπολιτικούς λόγους υιοθετεί μια επαγγελία (την καθαρή έξοδο από το Μνημόνιο) την οποία δεν μπορεί να τηρήσει.
Επαθε αλλά δεν έμαθε; Αυτή είναι η μία ανάγνωση.
Διότι η άλλη ανάγνωση είναι ότι εγκλωβίζεται πάλι για φιγούρα σε ένα αδιαπέραστο αδιέξοδο και είτε θα χρεωθεί το κόστος νέας διάψευσης είτε θα αναγκαστεί να πάει σε εκλογές πριν προλάβει να διαψευστεί ξανά.
Ενδεχομένως ο Πρωθυπουργός να αισθάνεται ασφάλεια επειδή νομίζει ότι έχει «την αντιπολίτευση των ονείρων μας». Από καταβολής πολιτικής αυτό διαβεβαιώνουν οι διάφοροι αυλοκόλακες όλους τους Πρωθυπουργούς.
Καμία αντίρρηση. Κάθε άνθρωπος δικαιούται να ονειρεύεται ότι ο αντίπαλος πάσχει από «στρατηγικό αδιέξοδο» όταν προηγείται 12,5 ή 14 ή 13 μονάδες όπως δείχνουν οι τρεις τελευταίες δημοσκοπήσεις που ξέρουμε (MARC, METRON, ΠΑΜΑΚ).
Ή όταν ο ίδιος χάνει μέσα κι έξω ό,τι κι αν μετρούν.
Κάποιοι ίσως να το θεωρούσαν εφιάλτη. Αν εκείνος το ονειρεύεται, κανένα πρόβλημα.
Επειδή όμως άκουσα να δίνει και συμβουλές, θα ήταν ίσως χρήσιμο να λάβει υπόψη πως σε μια χώρα όπου το 80% απορρίπτει την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό της, η αντιπολίτευση μάλλον δεν χρειάζεται ιδιαίτερα όνειρα ή επιχειρήματα.
Αρκεί ένα: «να φύγουν και βλέπουμε».
