Τουλάχιστον αυτή η ιστορία είναι πολύ πρόσφατη για να σκεπαστεί από τη λήθη και να ξεχαστούν τα διδάγματα που αντλήθηκαν: όταν τον Αύγουστο του 2015 η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού εξαιτίας των τυχοδιωκτισμών της σημερινής κυβέρνησης, σύσσωμη η αντιπολίτευση έβαλε πλάτη για να αποτραπεί το μοιραίο. Αλλά πριν καν στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής του τρίτου Μνημονίου, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ «αναγνώρισαν» την προσφορά αυτή εξακολουθώντας να καταγγέλλουν τους αντιπάλους τους –και ευεργέτες τους πλέον –ως «τρόικα εσωτερικού».
Η απόφαση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και στη συνέχεια και των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης να μη στηρίξουν νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης που δεν ψηφίζονται από τον ακροδεξιό κυβερνητικό εταίρο επικρίθηκε αρχικά επειδή υποτίθεται ότι θυσίαζε βασικά ατομικά δικαιώματα, όπως αυτό της αναγνώρισης της ταυτότητας του φύλου, στον βωμό της πολιτικής. Από την πράξη όμως φάνηκε πως η απόφαση ήταν η σωστή. Γιατί όπως και τότε, έτσι και τώρα αποδεικνύεται πως ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ έχουν έναν και μόνο στόχο, μία και μόνο κόκκινη γραμμή: την πάση θυσία παραμονή τους στην εξουσία.
Αποδεικνύεται ακόμη ότι αυτός ο στόχος ήταν η πραγματική συγκολλητική ουσία μιας τερατογένεσης. Κι ότι καμία ιδεολογία, ριζοσπαστική ή εθνικιστική, προοδευτική ή υπερσυντηρητική, δεν υπερβαίνει τον βασικό στόχο των δυο εταίρων. Μένει μόνο να φανεί εάν οι δυο στρατοί θα συνεχίσουν να ακολουθούν τυφλά τις πιρουέτες της ηγεσίας τους.
