Ο κ. Καμμένος δεν είναι ούτε ακροδεξιός ούτε κεντροδεξιός ούτε κόκκινος ούτε μαύρος –απλώς είναι υποτελής του κ. Τσίπρα, από τότε τουλάχιστον που ο Πρωθυπουργός τον αποκάλεσε δημοσίως «μπούλη»· χαϊδευτικά, υποτίθεται. Αλλιώς δεν θα συνυπήρχαν, γιατί μου φαίνεται ο Πρωθυπουργός στην πολιτική κατανοεί μόνο σχέσεις υποτέλειας και εχθρότητας. Βεβαίως, κάνει συμβιβασμούς όταν βρίσκεται σε ανάγκη αλλά πρόκειται για τακτικές κινήσεις: στρατηγική του είναι είτε η υποδούλωση είτε η εξόντωση του αντιπάλου, όχι ο συμβιβασμός και η συνύπαρξη, όπως επιβάλλει ο δημοκρατικός πολιτικός ανταγωνισμός. Τα παραδείγματα είναι πολλά και αφορούν πρωτίστως το ίδιο του το κόμμα: εξόντωσε τον μέντορά του Αλέκο Αλαβάνο, αξιοποίησε τους Λαφαζάνη – Κωνσταντοπούλου – Βαρουφάκη όσο τους χρειαζόταν για να τους καρατομήσει μετά, ίσως το ίδιο συνέβη και με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, ο Νίκος Φίλης αποπέμφθηκε όταν έδειξε τάσεις ανεξαρτησίας. Και τον μεγάλο ευεργέτη του, τον Φώτη Κουβέλη, τον άνθρωπο που τον έκανε Πρωθυπουργό προκαλώντας με τη στάση του τις εκλογές του 2015, τον έχει στο περιθώριο να υπενθυμίζει κάθε τόσο πως κάποια ανταμοιβή τού αξίζει.
Αλλά το ίδιο επιχειρεί και στον δημόσιο χώρο: δεν χάνει ευκαιρία να επιτεθεί στον Γιάννη Στουρνάρα αμφισβητώντας την ανεξαρτησία της Τραπέζης της Ελλάδος, ίσως για γενικότερους λόγους, ίσως επειδή δεν επέτρεψε στην κυβέρνησης να ελέγξει την Τράπεζα Αττικής. Θέλησε να φέρει στα μέτρα του το τηλεοπτικό πεδίο της χώρας και προσπάθησε να υποτάξει το Συμβούλιο της Επικρατείας με εκβιασμούς –όπως τα περίφημα ημέιλ που «διέρρευσαν» για να ενοχοποιήσουν αντιπρόεδρό του –όταν κρινόταν η υπόθεση των αδειών. Και τιμωρήθηκαν αυτοί που αγνόησαν τη θέλησή του: από τους 8 συμβούλους που προτάθηκαν για δύο θέσεις αντιπροέδρων (με επιλογές που έφθασαν ώς την 34η θέση της επετηρίδας) μόνο ένας είχε ψηφίσει κατά της συνταγματικότητας του νόμου του Νίκου Παππά. Το «Βήμα» και «ΤΑ ΝΕΑ» τα ήθελε δικά του ή να κλείσουν. Υπερασπιζόμενος τον βασάλο του Πάνο Καμμένο, δήλωσε για τον Βαγγέλη Μαρινάκη στη Βουλή «μακάρι να είναι αθώος». Αλλά τι νόημα έχει αυτή η ευχή όταν αναφέρεται σε κάποιον που δεν του έχει απαγγελθεί καμιά κατηγορία; Μάλλον με απειλή μοιάζει.
Το πρόβλημα για όσους δέχονται τον ρόλο του υποτελούς είναι πως δεν ισχύει πια la Loi Salique, το φεουδαλικό δίκαιο, που καθόριζε σχέσεις αμοιβαιότητας και προστάτευε τους βασάλους από την αυθαιρεσία των ανωτέρων τους στη φεουδαλική ιεραρχία –ο κ. Τσίπρας απαιτεί απόλυτη, δεσποτική, κυριαρχία. Ομως η απαίτηση τέτοιας μονόπλευρης σχέσης από τη μια δυσκολεύει την προσέλκυση νέων υποτελών και από την άλλη εγκυμονεί κινδύνους εξέγερσης των υπαρχόντων. Δεν μου φαίνεται πως ο κ. Τσίπρας θα καταφέρει τελικά να επιβάλει την ηγεμονία που ονειρεύεται.
Τελευταία Νέα