«Γράφω τραγούδιαγια να μην ξεχνάω να θυμάμαι». Περίεργη αγωνία για ένα κορίτσι που δεν έχει κλείσει τα 28 του χρόνια. Τι θέλει άραγε να διατηρήσει στη μνήμη της η Παυλίνα Βουλγαράκη; Η απάντηση είναι κρυπτογραφημένη στα τραγούδια που γράφει. Εκεί κλείνει τις ιστορίες που έχει ζήσει (όπως μια από τις πιο σκοτεινές, όπως την έχει χαρακτηρίσει η ίδια, όταν οι γονείς της βρίσκονταν καθημερινά στα δελτία ειδήσεων). Ενα συνεχές «παιχνίδι» με τη μνήμη: «Τίποτα δεν χάνεται στα αλήθεια από τη στιγμή που το θυμόμαστε. Αναγνωρίζω πως η τέχνη έχει αμέτρητους λόγους και σκοπούς ύπαρξης. Εγώ προς το παρόν γράφω για να μην ξεχνάω και η μνήμη μου είναι φτιαγμένη από ό,τι υπάρχει στα τραγούδια μου». Ο δεύτερός της δίσκος τιτλοφορείται «Μωβ καληνύχτες», όπου τονίζει ότι δεν υπάρχει κάτι ποιητικό και αόριστο όπως πιθανότατα υπονοεί ο τίτλος. «Μεγαλώνοντας αποφεύγω συνειδητά την ποιητικότητα». Το νέο άλμπουμ είναι επηρεασμένο από την ανεξάρτητη ροκ της Ευρώπης, αλλά εμπεριέχει στοιχεία κι επιρροές από διαχρονικά μουσικά ρεύματα. «Ηταν δύσκολη απόφαση τώρα, που είμαι ακόμα στο ξεκίνημά μου, να βάλω λίγο στην άκρη τις ερμηνευτικές μου δυνατότητες και να εστιάσω στον ήχο. Αυτό βέβαια ήταν απλώς και μόνο ένα βήμα για να φτάσω κάποτε εκεί που στοχεύω, δηλαδή στην αρμονική συνύπαρξη της τέχνης, της τεχνικής και των βιωμάτων. Είμαι περήφανη γι’ αυτόν τον δίσκο. Υπεύθυνος για τον ήχο είναι ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης και υπεύθυνος παραγωγής ο Νίκος Μακράκης».

Μεγάλη είναι και η χαρά της καθώς εξασφάλισε τη συμμετοχή του Ψαραντώνη στο τραγούδι που έχει ήδη κυκλοφορήσει «Φέρ’ τα μου όλα πίσω». «Μια μέρα, ύστερα από πολλούς μήνες κι όταν ήδη είχε ηχογραφηθεί το κομμάτι με τη δική μου μόνο φωνή, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι τελικά το ξανάκουσε και πως είναι ωραίο κομμάτι. Οπως και να έχει, αισθάνομαι ευγνώμων γι’ αυτή τη γνωριμία. Κατέληξε σε κάτι πολύ βαθύτερο για μένα από ένα τραγούδι».

ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ. Η Παυλίνα Βουλγαράκη γράφει η ίδια τη μουσική και τους στίχους και αναπόφευκτα έχει αντιμετωπίσει τα στερεότυπα για τους τραγουδοποιούς. Οπως εξηγεί: «Υπάρχουν ολόκληρες μελέτες στον χώρο της κοινωνικής ψυχολογίας σε σχέση με την προκατάληψη. Δεν έχει να κάνει μόνομε τον καλλιτεχνικό χώρο αυτό. Τείνουμε οι άνθρωποι να έχουμε μια προκαθορισμένη και γενικευμένη πεποίθηση για συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων ή για ανθρώπους που φαίνεται να έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Δεν το βρίσκω πάντα παράλογο, αν και προσπαθώ μεγαλώνοντας να απομακρύνομαι από τέτοιους είδους στερεότυπα και στάσεις ζωής. Επειδή όμως ένας προκατειλημμένος άνθρωπος μπορεί να μην ενεργήσει με βάση τη στάση του, αυτό που τελικά κρίνω θλιβερό δεν είναι τόσο η προκατάληψη όσο οι διακρίσεις».