Δεδομένης της φιλοδοξίας του, ο στόχος είναι κάτι παραπάνω από πολιτικός. Είναι γεωτεκτονικός. Γιατί αυτό που επιχειρεί να κάνει ο Εμανουέλ Μακρόν είναι να μετακινήσει δύο πλάκες. Να φέρει τη Γαλλία λίγο πιο δεξιά –ή πολύ, εάν η μετακίνηση γίνει μεταξύ άλλων με τη μείωση της φορολογίας για τους πλούσιους. Και την Ευρώπη λίγο πιο αριστερά –μια Ευρώπη της αλληλεγγύης είναι αυτή που περιέγραψε προχθές στη Σορβόννη.
Ο γάλλος πρόεδρος ξέρει πού πατά. Η φιλοδοξία δεν τον έχει τυφλώσει. Με την άκομψη διατύπωση του ίδιου, η χώρα του είναι δέσμια των «τεμπέληδων». Με μια πιο κομψή, πάλι δική του, είναι «μη μεταρρυθμίσιμη». Η διάγνωση δεν τον εμποδίζει να σπάσει τα αβγά για να φτιάξει εκείνη την περίφημη ομελέτα που κάνει τις χώρες να αλλάζουν. Το θέμα όμως είναι εάν μπορεί να τα σπάσει κρατώντας παράλληλα κάτω από τη μασχάλη του και δυο καρπούζια –ένα της Γαλλίας και ένα της Ευρώπης.
Ακόμη και να ήταν σεφ, ο Μακρόν θα ήξερε ότι η Ευρώπη είναι εξίσου μη μεταρρυθμίσιμη με τη Γαλλία –ή τέλος πάντων ότι οι μεταρρυθμιστικοί της ρυθμοί είναι πιο αργοί ακόμη και από την ταχύτητα με την οποία κινούνται κάθε χρόνο οι τεκτονικές πλάκες. Εντάξει, ο γάλλος πρόεδρος ξέρει που πατά. Αλλά ξέρει και πού πηγαίνει; Θα φανεί. Θα φανεί εάν μια ήπειρος και μια χώρα μπορούν να υποδεχθούν σαν ένα ευεργετικό ταρακούνημα τον σεισμό που ονειρεύεται να προκαλέσει εκείνος ή εάν η δυσπεψία τους στις μεταρρυθμίσεις θα λειτουργήσει σαν αντισεισμική προστασία και ούτε που θα καταλάβουν τη δόνηση. Αλλά με τον ίδιο να έχει θαφτεί, μόνος αυτός, κάτω από τα ερείπια της φιλοδοξίας του.
