Ας το δούμε ως θέαμα. Διότι, για πολλούς, το καλοκαίρι μπορεί να ήταν χαμηλότονο, ο Σεπτέμβριος ωστόσο μας επεφύλασσε υπερπαραγωγή. Το πρόγραμμα άνοιξε με επιδείξεις κομματικής γυμναστικής για την επένδυση της Eldorado Gold, με υπόκρουση τσακίδια και κατάρες που, τελικά, εξελίχθηκε σε κρεσέντο κυβιστήσεων. Παράλληλα, η πετρελαιοκηλίδα που άρχισε να βολτάρει στις ακτές του Σαρωνικού ανέδειξε σε κορυφαίο πρωταγωνιστή του κυβερνητικού επικοινωνιακού ακατάληπτου τον Παναγιώτη Κουρουμπλή, ενώ από δίπλα τρολάρει και γουστάρει ο Σαντορινιός. Αμάν Πέτρολ, που τραγουδούσε και η Αζντα Πεκάν –τώρα και με τη φιλική συμμετοχή του Γιάννη Τσιρώνη. Και ύστερα ήρθαν τα μιούζικαλ. Τι Λονδίνα, τι Ρολς Ρόις, τι Μπάρμπι σε νέους ρόλους, τι καζίνα, τι κόκκινα φουστάνια, εκείνα που την κάνουν να μοιάζει πυρκαγιά. Το λανγκάζ της Αλέξις Κάρινγκτον από τη «Δυναστεία» σε ολική επαναφορά και ένα τακούνι που κυνηγάει να (μην) πατήσει αργυρώνητα σκουλήκια. Για ιντερμέδια, οι startups υπό διωγμό, ο Λυμπερόπουλος του ΣΑΤΑ εκτός από κόμμα άλλαξε και χρωμοσαμπουάν, με τα μαργαριτάρια του Πρωθυπουργού κάνεις πλέον το στέμμα των Ινδιών, ενώ ένα σύνθημα πλανάται πάνω από τη χώρα: «Η αξιολόγηση είναι μια απάτη, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Ολα αυτά σε λιγότερο από έναν μήνα. Και απέναντι, μια μεγαλόστομη και ίσως γι’ αυτό αναποτελεσματική, αξιωματική αντιπολίτευση και μια Κεντροαριστερά εγκλωβισμένη στην ομφαλοσκόπησή της.
Κι εμείς αυτό το ανεχόμαστε; Καλά θα ήταν! Η ανοχή προϋποθέτει την παραδοχή ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι αυτό που θα ήθελες να συμβεί. Πολύ φοβάμαι ότι, εθισμένοι πλέον στην τοξικότητα, την παρακολουθούμε ως θέαμα, χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι όλοι, αμέτοχοι και συμμέτοχοι, γινόμαστε μέρος της. Και μας τραβάει, σαν ρούφουλας, στον πάτο.
