Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, λοιπόν. Το hot πρόσωπο των ημερών στο στρατόπεδο της ΑΕΚ, ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα όσων από το Τριφύλλι μετακόμισαν στον Δικέφαλο και πραγματοποίησαν, ή κάνουν ακόμη, λαμπρή καριέρα.

Γιατί αν θέλουμε να εξετάσουμε καλύτερα τις καταστάσεις, διαπιστώνουμε ότι η συντριπτική πλειονότητα όσων επιχείρησαν τη συγκεκριμένη διαδρομή, πρόσφεραν και με το παραπάνω στην ΑΕΚ. Λόγοι που άπτονται της μεταφυσικής; Σαφώς και όχι. Ποιον όμως να πρωτοθυμηθούμε;

Τον Κούνελο, Ανδρέα Παπαεμμανουήλ, τον άσο που αγωνίστηκε μια τριετία στην ΑΕΚ (’69-’72) και γιόρτασε τον τίτλο του ’71; Τον Ελευθεράκη με τη μόνο μία αλλά μεστή σεζόν το ’80; Τον Στρατηγό Μίμη Δομάζο και το πρωτάθλημα του ’79; Από τους μεταγενέστερους, τον Δημήτρη Σαραβάκο, τον σπουδαίο κυνηγό που σχεδόν μόνος του έβαλε τους Αετούς στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ το ’94; Τον Καλιτζάκη; Τον Μήνου; Τον Λυμπερόπουλο που ταυτίστηκε με τη Νέα Φιλαδέλφεια; Ακόμη και όσοι δεν πήγαν κατευθείαν στην ΑΕΚ, όπως λόγου χάρη οι Μάρκος και Αλεξόπουλος, έδωσαν και ουδέποτε φάνηκαν ασυνεπείς στο ραντεβού.

Πού οφείλεται, ωστόσο, αυτή η επιτυχία, κυρίως στην επιλογή και βέβαια στην αναζωογόνηση της καριέρας τους;

Η «Ομάδα» βρήκε δύο από τους άσους. Ο Μίμης Δομάζος κατέθεσε τη δική του αλήθεια για εκείνη την εποχή και βέβαια έφερε και στον νου τον Λάζαρο: «Ο Χριστοδουλόπουλος πήγε σε ένα ωραίο περιβάλλον, ήρεμο, με τη διοίκηση να έχει όλα τα προβλήματα λυμένα, όπως ακούω. Αρα, στο μυαλό του είναι ξεκούραστος και μπορεί να προσφέρει. Αποδίδει όντως πολύ καλά. Οσον αφορά εμένα, ίσως τα χνώτα μου να ταίριαζαν με την ΑΕΚ εκείνης της εποχής. Είχαμε Μπάγεβιτς, Μαύρο, Παπαϊωάννου και τον σπουδαίο πρόεδρο Λουκά Μπάρλο. Από τον Παναθηναϊκό δεν ήθελα να φύγω, με έδιωξαν. Η ΑΕΚ μεγάλη ομάδα ήταν και είναι, ενώ εγώ είχα καλή σχέση με τα παιδιά. Θυμάμαι πηγαίναμε τα καλοκαίρια στη Σαρωνίδα με τους Μπάρλο, Κεφαλίδη, τον Πέτρο Λάλο, τον Νίκο Στράτο και τον μεγάλο δημοσιογράφο Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη. Ισως γι’ αυτό πήγα στην ΑΕΚ, αλλά βρήκα πολύ ζεστό κλίμα».

Ο Αντώνης Μήνου, με συμμετοχή και στο Μουντιάλ του ’94, υπήρξε ένας ιδιαίτερα αξιόλογος γκολκίπερ. Πανηγύρισε τρεις τίτλους. Σταθερός, στιβαρός και φυσικά με άποψη. Τόνισε: «Θα το πω όπως το νιώθω. Ο Παναθηναϊκός είχε μια μεγάλη οικογένεια έξω από το γήπεδο να τον στηρίζει, η ΑΕΚ ήταν οικογένεια στα αποδυτήρια! Ο ΠΑΟ μού έδινε την εικόνα της εταιρείας, λίγο απρόσωπη κατάσταση, χωρίς ιδιαίτερο δέσιμο. Οταν πήγα εγώ στην Ενωση, καλοκαίρι του ’88, ήμουν από τους πρώτους που έκαναν τη διαδρομή. Με αγκάλιασαν όλοι, παίκτες, παράγοντες και οπαδοί, ενώ το κάθε πρόβλημα λυνόταν εσωτερικά, όπως συμβαίνει με τις σωστές οικογένειες. Πετύχαμε μάλιστα με την πρώτη να κατακτήσουμε τον τίτλο! Συνολικά αγωνίστηκα σε ίσως δύσκολες εποχές στην ΑΕΚ, υπήρχαν οικονομικά ζητήματα, αλλά φυσικά μας βοήθησε το γεγονός ότι στην πενταετία μου γνώρισα έναν προπονητή, τον Μπάγεβιτς, οπότε υπήρχε σταθερότητα και ηρεμία. Εβαλε τη σφραγίδα του. Αυτή εκτιμώ πως ήταν η μεγάλη διαφορά σε σύγκριση με την οργάνωση που είχε ο Παναθηναϊκός. Η οικογενειακή ατμόσφαιρα».

Τελευταία Νέα