Στην Ελλάδα αυτό που μας λείπει από το 1821 μέχρι σήμερα είναι η έννοια της ατομικής ευθύνης. Ποτέ δεν λέμε πως φταίμε για την αποτυχία μας, πάντα φταίει κάποιος άλλος. Το έχει περιγράψει πάρα πολύ ωραία ο Ζαν-Φρανσουά Ρεβέλ μιλώντας για την καταστροφή της δημοκρατίας. Ελεγε πως τα λαϊκιστικά κινήματα, κυρίως τα σοσιαλιστικά, όταν εγκαθιδρύονται στην εξουσία το πρώτο πράγμα που βρίσκουν είναι έναν εσωτερικό εχθρό –επιχειρηματίες, συμφέροντα, μέσα ενημέρωσης και τέτοια. Μετά κατασκευάζουν έναν εξωτερικό –στην Ελλάδα είχαμε το ΔΝΤ, τη Γερμανία, την ΕΕ και τους εξωγήινους. Στο τέλος, κατηγορούν τον καπιταλισμό. Οταν ο καπιταλισμός αποτυγχάνει, φταίει ο καπιταλισμός. Οταν αποτυγχάνει ο σοσιαλισμός, φταίει πάλι ο καπιταλισμός.
Εάν δεν είχαμε την ονομαζόμενη «περήφανη διαπραγμάτευση» της πρώτης περιόδου ΣΥΡΙΖΑ, η οικονομία θα είχε ανακάμψει. Δείτε λίγο την Ελλάδα σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης που σήμερα βρίσκονται σε φάση ανάκαμψης. Χώρες που ήταν σε Μνημόνιο, με διαφορετικές ή παρόμοιες συνθήκες με τη δική μας, έπαψαν να είναι. Ολες ακολούθησαν μια φιλελεύθερη πολιτική, εφάρμοσαν αυτά που συμφώνησαν με τους δανειστές τόσο σε δημοσιονομικό όσο και σε μεταρρυθμιστικό επίπεδο. Εμείς επιλέξαμε να κάνουμε αυτοσκοπό τα πρωτογενή πλεονάσματα μόνο για να ικανοποιήσουμε τους τυπικούς στόχους, ξεχνώντας ότι υπερφορολογώντας την οικονομία τη βάζαμε σε έναν νέο κύκλο ύφεσης. Πυροβολήσαμε τα πόδια μας, υπονομεύσαμε τις δυνατότητές μας.
Στη Δράση είχαμε ασκήσει σκληρή κριτική και στις προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτό που συνέβη όμως από το 2015 και μετά, από αυτή την περίεργη συγκυβέρνηση της λαϊκιστικής Δεξιάς και της λαϊκιστικής Αριστεράς, δεν έχει προηγούμενο. Η διακυβέρνηση των τελευταίων δύο ετών ήταν ολέθρια για τη χώρα σε όλα τα επίπεδα. Στην οικονομία, στο ύφος, στις αξίες, στα δικαιώματα: έχει καταστρέψει τα πάντα. Στους θεσμούς ίσως η ζημιά είναι η χειρότερη. Είδατε τις φωτογραφίες των παιδιών-μεταναστών, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους; Μιλάμε, υποτίθεται, για μια αριστερή κυβέρνηση. Ξέρουν ότι ο βίος τους είναι βραχύς και προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατηθούν στην εξουσία, έστω με ψέματα ή με διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Η προοπτική του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι, θεωρώ, μονόδρομος για τη χώρα. Ο Μητσοτάκης αυτή τη στιγμή είναι η μόνη λύση απέναντι στην κατρακύλα που υπάρχει τα τελευταία χρόνια. Η Δράση, πριν ακόμα εκλεγεί αρχηγός, είχε δει πολύ θετικά την υποψηφιότητά του και κυρίως το πολιτικό περιεχόμενό της. Δεν ήταν μια προσωποκεντρική επιλογή, αλλά μια επιλογή πολιτικής.
Εφυγα από τη ΝΔ το 1994, διότι τότε το κόμμα πήρε μια απόφαση πρωτοφανή για μένα: ότι δεν είναι νεοφιλελεύθερο κόμμα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Στέφανος Μάνος και πολλοί άλλοι είχαν αντιδράσει σε εκείνο το συνέδριο. Λέγαμε πως ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα εξουσίας δεν μπορεί να προσδιορίζεται αρνητικά. Τι σημαίνει «δεν είναι»; Ηταν θέμα αξιοπρέπειας να σηκωθεί να φύγει κάποιος. Πρέπει να γίνεται διάλογος, κανείς δεν διεκδικεί το αλάθητο. Εμείς πιστεύουμε στα ζητήματα των ατομικών δικαιωμάτων, στο πρωτείο του ατόμου.
Δεν θέλω να κάνω υποδείξεις στη ΝΔ, γιατί η Δράση απλά συνεργάζεται μαζί της. Πιστεύω πως το κόμμα πρέπει να ακολουθήσει την ατζέντα της ΔΕΘ όπως την παρουσίασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Να είναι ένα κόμμα που δεν ασχολείται με το παρελθόν –έχει ευθύνες κι αυτή, έτσι δεν είναι; Ομως αναγνωρίζει τα λάθη της και κοιτάει στο μέλλον, προτείνει λύσεις για πραγματικά προβλήματα που αυτή τη στιγμή είναι φλέγοντα. Δεν είναι κακό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Αντιθέτως, από τη σύνθεση των διαφορετικών απόψεων προέρχονται η πρόοδος και η εξέλιξη.
Αν ήμουν βουλευτής του κόμματος, θα ακολουθούσα την γραμμή του στο θέμα της ταυτότητας φύλου, η οποία πιστεύω ότι είναι η σωστή. Δεν θα ψήφιζα τίποτα που θα ερχόταν στην Ολομέλεια από αυτή την κυβέρνηση. Δυστυχώς, ΑΝΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ δεν μας έχουν συνηθίσει σε κοινοβουλευτικό ήθος και αναγκάζουν την ευρωπαϊκή αντιπολίτευση να μην τους δώσει καμία απολύτως βοήθεια. Ας πάμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα σε εκλογές, δεν πρέπει να τους δώσουμε κανένα απολύτως όπλο. Ολα τα σοβαρά ζητήματα που ενδεχομένως τώρα καταψηφιστούν από την αντιπολίτευση μπορούν να συζητηθούν εκ νέου στην επόμενη Βουλή. Και εκεί θα ψηφιστούν από την πλειοψηφία.
Για μένα, η ΝΔ πρέπει να κάνει στροφή προς το Κέντρο, προς μετριοπαθείς δυνάμεις που πιστεύουν αταλάντευτα στην ανοιχτή κοινωνία και στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, σε πράγματα βασικά που έχουν αμφισβητηθεί πάρα πολύ. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στην Κεντροαριστερά, καθώς οι εξελίξεις δεν αφορούν μόνο τους ψηφοφόρους της. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η δημιουργία ενός μεταρρυθμιστικού πόλου θα επιτρέψει στη χώρα να ξεφύγει από τη δίνη των άκρων και της δημαγωγίας. Χρειαζόμαστε μια δημοκρατική και ευρωπαϊκή κυβέρνηση.
