Ποια είναι η σχέση της γυναίκας με το πανταχού παρόν ανδρικό βλέμμα που τη συνοδεύει από την περίοδο της Αναγέννησης μέχρι και σήμερα; Πώς έχει μετεξελιχθεί το βλέμμα αυτό στο περιβάλλον των έξυπνων κινητών, του Google, των μηχανών αναζήτησης αλλά και του καθημερινού κυνηγητού της αυτοπροβολής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; «Θέλαμε να πειραματιστούμε όσον αφορά την αλληλεπίδραση μεταξύ του θεατή και των καλλιτεχνών» λέει ο σκηνοθέτης και εικαστικός καλλιτέχνης Στάθης Αθανασίου, ο οποίος μαζί με τον συνθέτη Σταύρο Γασπαράτο και την ηθοποιό – περφόρμερ Σεραφίτα Γρηγοριάδου επεξεργάστηκαν αυτή την ιδέα της μεταβαλλόμενης σχέσης που συμβαίνει σε χρόνους Ιντερνετ.
Ηταν μάλιστα η αφορμή για να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα καλλιτεχνικής φιλοξενίας (residency) στο Κέντρο Γουότερμιλ του Μπομπ Ουίλσον, στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Σε αυτό το «μεγάλο δάσος που μοιάζει με γκαλερί, μουσείο και χώρος για πρόβες, λύσαμε τα τεχνικά μας ζητήματα και κάνοντας ανοιχτές πρόβες με το κοινό διαμορφώσαμε την παράσταση που θα δείξουμε στην Αθήνα» προσθέτει ο Στάθης Αθανασίου για τη διαδραστική περφόρμανς «Woman watches herself being looked at».
Εμπνευσή τους στάθηκαν τα έργα του κορυφαίου εκλιπόντος τεχνοκριτικού Τζον Μπέργκερ «Η εικόνα και το βλέμμα» (Οδυσσέας, 1993) και της Λόρα Μάλβεϊ («The male gaze»), τα οποία εμπλουτίστηκαν από τη δουλειά των καλλιτεχνών Χανς Μπελμέρ και Σίντι Σέρμαν.
Η εγκατάσταση είναι ουσιαστικά ένα πιάνο με ουρά, «καλωδιωμένο» με αισθητήρες και μικρόφωνα, μια «προέκταση» της ιδέας του «Prepared piano», του μηχανικά αλλοιωμένου πιάνου που χρησιμοποίησε στις συνθέσεις του αρχικά ο Τζον Κέιτζ τοποθετώντας βίδες, ελάσματα και διάφορα αντικείμενα στις χορδές του, αλλοιώνοντας έτσι τον ήχο του. Το «Expanded piano» του Σταύρου Γασπαράτου μετασχηματίζει την ιδέα αυτή σε μια πρωτότυπη ηλεκτρονική μορφή. Οι αισθητήρες παίρνουν τους ήχους και τις κρούσεις του μουσικού οργάνου και τους μεταφέρουν στον υπολογιστή που επεξεργάζεται το σήμα και το μετατρέπει σε βίντεο. Το πιάνο «χειρίζεται» τον ήχο και την εικόνα του χώρου γύρω από αυτό. «Με αυτήν την εγκατάσταση μέσα στον χώρο υπάρχουν κάποιοι που παρακολουθούν αλλά και παρακολουθούνται. Είμαι θεατής αλλά ταυτόχρονα είμαι θέαμα για τους άλλους. Στη συγκεκριμένη παράσταση η περφόρμερ βλέπει το κοινό» εξηγεί η Σεραφίτα Γρηγοριάδου.
Η ΠΕΡΦΟΡΜΕΡ. Μετά τις πρώτες εμφανίσεις της σε παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και στο Εμπρός, η νεαρή ηθοποιός δοκίμασε τα όρια της περφόρμανς συμμετέχοντας στο πρόγραμμα της Μαρίνας Αμπράμοβιτς «As one» που οργάνωσε το ΝΕΟΝ πέρυσι στο Μουσείο Μπενάκη. «Το θέατρο έχει μια ηρεμία, ενώ η περφόρμανς δεν έχει συνθήκες ή ρόλους. Εχει ένταση και κάτι απογυμνωμένο που σχετίζεται με την καταγγελία. Σε αυτή την ιδέα με την οποία πήγαμε στο Γουότερμιλ ασχοληθήκαμε με την εικόνα της γυναίκας στο Διαδίκτυο. Το σχόλιό μας για την ελάχιστη συνάντηση των τριών λεπτών, που η τεχνολογία την κάνει προσωπική, είναι αυτή η συνθήκη κατά την οποία η γυναίκα παρατηρεί τον εαυτό της να την κοιτάζουν».
