Το περιεχόμενο και το ύφος τού «Playboy» δίχασαν τον κόσμο στην Αμερική. Ο γεννημένος το 1926 στο Σικάγο Χέφνερ είχε άλλη άποψη για τη νεωτερικότητα από εκείνη που πρέσβευαν τα συντηρητικά μέλη της αμερικανικής κοινωνίας των 50s αλλά και οι μαχητικές φεμινίστριες των 60s. Το πρώτο τεύχος του «Playboy», το οποίο πούλησε πάνω από 50.000 αντίτυπα, έδειξε τη δυναμική του εντύπου και τη διορατικότητα, επιχειρηματική και πολιτισμική, του εκδότη του. Σύμφωνα με τα βιογραφικά στοιχεία του Χιου Χέφνερ στο Wikipedia, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις με πτυχίο στην Ψυχολογία και στη Δημιουργική Γραφή και Τέχνη το 1949. Η μεταπτυχιακή του εργασία στην Κοινωνική Ψυχολογία ήταν μια συγκριτική προσέγγιση της αμερικανικής νομοθεσίας με τη στατιστική έκθεση Kinsey για τη σεξουαλική συμπεριφορά. «Την εποχή που έκανα την εργασία, κάθε μορφή σεξουαλικής συμπεριφοράς που δεν ήταν αποκλειστικά για τεκνοποίηση θεωρούνταν ανήθικη ή παράνομη. Συμπέρανα ότι οι νόμοι ήταν ακατάλληλοι και έπρεπε να αλλάξουν» είχε πει ο επιτυχημένος Χέφνερ σε συνέντευξή του, παρουσιάζοντας την εκκίνηση των ονείρων του να αλλάξει τον κόσμο.

Αρχισε να δίνει άρθρα του στο περιοδικό «Esquire» και έφυγε τον Ιανουάριο του 1952 επειδή ζήτησε (και δεν έλαβε) αύξηση πέντε δολαρίων. Με ένα τραπεζικό δάνειο 600 δολαρίων, μια υποθήκη της οικίας του, χίλια δολάρια δώρο από τη μητέρα του και άλλα 7.000 δολάρια από 45 επενδυτές, ο Χιου Χέφνερ ξεκίνησε το όνειρό του να βγάλει ανδρικό περιοδικό. Το πρώτο τεύχος «Palyboy» δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 1953 και είχε στο εξώφυλλο τη Μέριλιν Μονρόε από τη γυμνή φωτογράφιση που είχε κάνει για το ημερολόγιό της το 1949. Το περιοδικό πούλησε πάνω από 50.000 αντίτυπα.

Ο εμπρηστής της ηθικής

Στις 4 Ιουνίου 1963, ο εκδότης του περιοδικού που αναστάτωνε την ηθική της καθεστηκυίας αμερικανικής κοινωνίας συνελήφθη με την κατηγορία της προώθησης της άσεμνης λογοτεχνίας μετά τη δημοσίευση γυμνών πλάνων της Τζέιν Μάνσφιλντ σε ένα τεύχος του «Palyboy». Η υπόθεση κατέληξε σε δίκη. Ωστόσο το «Palyboy», με σήμα το κουνελάκι ντυμένο με σμόκιν, δημιουργούσε δίαυλο ανοιχτής επικοινωνίας με την ανδρική σεξουαλική απελευθέρωση και την προφανώς άνιση ερωτική εκμετάλλευση της εικόνας του γυναικείου σώματος.

«Ο λαγός, το κουνελάκι, έχει μια σεξουαλική έννοια στην Αμερική» έλεγε ο δημιουργός του το 1967, σε συνέντευξη στην Οριάνα Φαλάτσι. Το συγκεκριμένο ζώο, εξηγούσε, είναι καθαρό, ντροπαλό, ζωηρό, πεταχτό, σέξι. «Πρώτα σε μυρίζει», συνέχιζε, «μετά σου ξεφεύγει, έπειτα επιστρέφει και θέλεις να το χαϊδέψεις, να παίξεις μαζί του. Ενα κορίτσι μοιάζει με ένα κουνελάκι. Είναι κεφάτο, όλο αστεία. Σκεφτείτε το κορίτσι που κάναμε δημοφιλές: το κουνελάκι του μήνα. Δεν είναι ποτέ σοφιστικέ, δεν είναι ένα κορίτσι που δεν θα μπορείς να αποκτήσεις πραγματικά. Είναι ένα νέο, υγιές, απλό κορίτσι –το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Δεν μας ενδιαφέρει η μυστηριώδης, δύσκολη γυναίκα, η φαμ φατάλ, που φοράει κομψά εσώρουχα με δαντέλα, που είναι θλιμμένη και κατά κάποιο τρόπο πνευματικά βρώμικη. Το κορίτσι του “Playboy” δεν έχει δαντέλες, ούτε εσώρουχα. Είναι γυμνό, καλοπλυμένο με σαπούνι και νερό και χαρούμενο».

Ολη του η ζωή ένα κρεβάτι

Τέτοια ευφυολογήματα έγραφε και έλεγε πολλά. Μετέφερε το γραφείο του στην κρεβατοκάμαρα το 1963, μια δεκαετία μετά την κυκλοφορία του πρώτου «Playboy». «Μια από τις στιγμές-κλειδιά της ζωής μου ήταν η ανακάλυψη ότι μπορούσα να φοράω τις μεταξωτές μου πιτζάμες τον περισσότερο καιρό, χωρίς να μου λέει κανείς τίποτα γι’ αυτό» είχε γράψει ο ίδιος στο «Hef’s Little Black Book» –εν είδει απομνημονευμάτων. Από εκεί σημείωνε τις ιδέες για τα περιεχόμενα του τεύχους του, έκλεινε συνεντεύξεις με διασημότητες (αργότερα προστέθηκαν και ονόματα πολιτικών) και οργάνωνε τα ερωτικά αφιερώματα με το πιο ιδιοφυές εκδοτικό εύρημα για την εποχή του: οι γυμνές γυναίκες παρουσιάζονταν στους πιο ιδιαίτερους χώρους ανδρικών κρησφύγετων, μέσα σε μοντέρνα επιπλωμένα δωμάτια και σε φουτουριστικές επαύλεις νέων αρχιτεκτόνων.

Το «Playboy» των μεγάλων πωλήσεων δημοσίευε διηγήματα των Ιαν Φλέμινγκ, Σολ Μπίλοου, Μάργκαρετ Ατγουντ, Χαρούκι Μουρακάμι και συνεντεύξεις από τους Malcolm X, Βλαντίμιρ Ναμπούκοφ, Τζον Λένον και Γιόκο Ονο. Το μείγμα πουλούσε εκατομμύρια και το 1975 είχε φτάσει τα 5,7 εκατομμύρια αντίτυπα. Η δημοτικότητα του περιοδικού ήταν τέτοια, που επέτρεψε στον Χέφνερ να το επεκτείνει και σε άλλες εμπορικές δραστηριότητες. Το διάσημο λογότυπο με το λαγουδάκι κατέληξε να περιλαμβάνει καζίνο, ταινίες ερωτικού περιεχομένου, ρούχα, αρώματα, ακόμα και κέντρα διασκέδασης.

Τα τελευταία χρόνια οι πωλήσεις έπεσαν στα 800.000 αντίτυπα και το περιοδικό είχε δεχτεί πιέσεις από γυναίκες να σταματήσει την πρακτική που για πολλούς ήταν υποτιμητική και προσβλητική.

Η πρώην πρωταγωνίστρια του «Baywatch» Πάμελα Αντερσον ήταν το τελευταίο γυμνό μοντέλο που φιλοξένησε το περιοδικό στην έκδοση του Ιανουαρίου/Φεβρουαρίου 2016. Τον Μάρτιο του 2016 το «Palyboy» κυκλοφόρησε μια έκδοση στην οποία είχε αντικαταστήσει τις ολόγυμνες φωτογραφίες με πιο φυσικές πόζες γυναικών με αποκαλυπτικά ρούχα, λέγοντας ότι το γυμνό είναι πλέον εκτός μόδας εξαιτίας της πληθώρας ελεύθερου πορνογραφικού υλικού στο Ιντερνετ. Πρόσφατα ανακοίνωσαν στο Ιντερνετ την επιστροφή του εντύπου στις «κακές» συνήθειες των φωτογραφιών γυμνών γυναικών.

Η αρχιτεκτονική της γοητείας

Η έπαυλη του «Palyboy» υπήρξε η ερωτική φωλιά της νεωτερικότητας. Η μεγάλη κυκλοφορία του ανδρικού περιοδικού συνέβαλε στον εκδημοκρατισμό της επιθυμίας. Οχι μόνο της ερωτικής αλλά και ευρύτερα του νέου τρόπου ζωής. Αυτόν που οραματίζονταν για τον ιδιωτικό βίο οι αρχιτέκτονες του μοντερνισμού. Τους οποίους ο Χέφνερ φιλοξενούσε στα τεύχη του περιοδικού του. Οι μοντέρνοι καιροί των 50s φαίνονταν στις σελίδες του «Palyboy» μέσα από τα αρχιτεκτονικά περιβάλλοντα αλλά και τα ντιζάιν αντικείμενα που δημιουργούσαν οι σύγχρονοι του Χέφνερ δημιουργοί.

Από τα πρώτα τεύχη του το «Palyboy» παρουσίασε το έργο των αρχιτεκτόνων Φράνκ Λόιντ Ράιτ , Τσαρλς Ιμς, Μπακμίνστερ Φούλερ, Μις Βαν ντερ Ρόε, Μοσέ Σαφντί, Πάολο Σολέρι, Τζόν Λάουτνερ κ.ά. Η καθηγήτρια Θεωρίας της Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Πρίσντον, Μπεατρίς Κολομίνα, έχει αφιερώσει ένα τριετές πρόγραμμα σπουδών με θέμα την προβολή της νεωτερικότητας στα μίντια, βασίζοντας τη σχέση της αρχιτεκτονικής και του ντιζάιν με την ανάδυση της σεξουαλικότητας στις σελίδες του «Palyboy» την εποχή 1953-1979. «Η σεξουαλική και η αρχιτεκτονική επανάσταση είναι αχώριστες. Το “Playboy” ήταν το εργαλείο απώθησης των παλιών ηθών. Το μοντέρνο διαμέρισμα ήταν αναγκαίο για τον εργένη, ο οποίος χρειαζόταν να περιβάλλει τον εαυτό του με όλα αυτά τα μοντέρνα έπιπλα και τα γκάτζετ. Αυτοί οι χώροι έγιναν το σκηνικό της αποπλάνησης» δήλωσε η καθηγήτρια του Πρίνστον. Και έδειξε τα συμπεράσματά της σε μια έκθεση αρχιτεκτονικού σχεδιασμού παρουσιάζοντας τα πρότυπα του ανδρικού ερωτισμού να διαμορφώνονται υπό την επήρεια της μοντερνιστικής αισθητικής και της αρχιτεκτονικής πρωτοπορίας. Χάρη στα κεντρικά δισέλιδα του περιοδικού των υψηλών πωλήσεων, οι νέες ιδέες της αρχιτεκτονικής διαδόθηκαν και έγιναν γνωστές σε πολλούς.

Τελευταία Νέα