Κατά την οργουελική τοποθέτηση περί Ιστορίας, όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον. Οποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν.
Η μίμηση ιστορικών γεγονότων σε προσαρμοσμένες κλίμακες αποτελεί φαινόμενο που προκαλεί ανατριχίλες.
Κοντά στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας υπάρχει ένα ιδιωτικό μουσείο στο οποίο εκτίθενται τα λάφυρα των Σοβιετικών από τα γερμανικά στρατεύματα εισβολής στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι ουσιαστικά ο επίλογος μιας τραγικής ιστορίας που ξεκίνησε με την υπογραφή του γερμανοσοβιετικού συμφώνου μη επίθεσης στις 23 Αυγούστου 1939 ανάμεσα σε δύο ιδεολογικούς εχθρούς και ολοκληρώθηκε με τον θάνατο 30 εκατομμυρίων ανθρώπων. Η ετερογενής συμμαχία στηριζόταν στις ανάγκες των εταίρων που όμως δεν ήταν παράλληλες και άρα καταδικασμένες να συγκρουστούν.
Ο Στάλιν, που σύμφωνα με τους Ναζί βρισκόταν στην καρδιά μιας διεθνούς συνωμοσίας του Μπολσεβικισμού εναντίον τους, απολάμβανε την αγαπημένη του όπερα «Μπορίς Γκοντουνόφ» με τη βεβαιότητα πως ο ίδιος δεν θα έπεφτε ποτέ θύμα μυστηριώδους θανάτου ή δολοπλοκιών εκ μέρους των αντιπάλων του όπως ο πρώτος μη ρουρικίδης τσάρος του ρωσικού βασιλείου που ενέπνευσε τον Πούσκιν.
Ηταν δε τέτοια η σιγουριά του που όταν πήρε στα χέρια του το έγγραφο των μυστικών υπηρεσιών τον Ιούνιο του 1941 που τον ενημέρωνε πως επίκειται ανά πάσα στιγμή επίθεση από τους Γερμανούς, ο Στάλιν διαολόστειλε τον συντάκτη της αναφοράς Μερκούλοφ και την πηγή του στη γερμανική αεροπορία γιατί, όπως έγραψε πάνω στο έγγραφο, δεν πληροφορούσε αλλά παραπληροφορούσε.
Ωρα 3.15, 22 Ιουνίου 1941, ο Μερκούλοφ δικαιώνεται. Μία εβδομάδα αργότερα, σε σύσκεψη στη Μόσχα και ενώ οι Γερμανοί έκαναν παρέλαση στα χώματα της Σοβιετικής Ενωσης, ο Στάλιν αντιλήφθηκε το μέγεθος του προβλήματος. Βγήκε τότε έξω από την αίθουσα και μονολόγησε: «Ο Λένιν μας άφησε μια σπουδαία κληρονομιά κι εμείς τα κάναμε θάλασσα».
Το έργο της προσαρμογής του συμφώνου μη επίθεσης σε κλίμακα ελληνικής πολιτικής το αφήνω σε σας όπως και τη συνέχεια της σύγχρονης ιστορίας.
