Χαρμόσυνα
Ενα αισιόδοξο μήνυμα επιθυμώ να περάσω πρωί πρωί Σαββάτου. Δεν το κάνω για να δημιουργήσω συνθήκες ενός ξένοιαστου Σαββατοκύριακου, το οποίο τόσο το έχει ανάγκη ο λαός, ούτε γιατί είμαστε σε φάση αποκαλόκαιρου, άρα χρειάζεται κάτι καλό για το πέρασμα χωρίς συναισθηματικές αναταράξεις στο φθινόπωρο. Το παραθέτω, διότι μου το εκμυστηρεύθηκε πηγή, από αυτές που λες «ναι, αυτή η πηγή αξίζει να υπάρχει στη ζωή μου».
Λοιπόν, είμαι στην ευχάριστη θέση να μεταδώσω ότι η τρίτη αξιολόγηση, περί της οποίας επίσης έχει γίνει πολύς λόγος (όχι πάντως περισσότερος από τις δύο προηγούμενες, και ειδικά τη δεύτερη) θα κλείσει, το πολύ, ώς τις 4 Δεκεμβρίου. Ετσι ώστε να μπούμε στην καινούργια χρονιά χωρίς προβλήματα με την τρόικα και τα συνακόλουθα μπλεξίματα. Κατά τον ανώτατο παράγοντα με τον οποίο συνομίλησα, δεδομένου ότι η επόμενη χρονιά δεν έχει σοβαρές χρηματοδοτικές ανάγκες (παρά ελάχιστες), το κλείσιμο της αξιολόγησης έως τις αρχές Δεκεμβρίου, και πάντως πριν από τη Σύνοδο Κορυφής στα μέσα του ίδιου μήνα, θα επιτρέψει στον Πρωθυπουργό (μας!) να ξετυλίξει τις προθέσεις του για τη συνέχεια. Για το τι προτίθεται να κάνει σε σχέση με το εσωτερικό.
Παροχές και κάποια παραλλαγή τού «Μνημόνια τέλος» (το «έσκισα τα Μνημόνια» εισηγούμαι, είναι μακράν το πιο «πιασάρικο») φαίνεται πως θα αποτελέσουν το νέο προεκλογικό αφήγημα του προέδρου Αλέξη, και το βλέπω από τώρα να ‘ρχεται.
Η απόφαση της αντιπολίτευσης, και ειδικά των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της, της ΝουΔού και της ΔΗΣΥ, να καταψηφίζουν στο μέλλον ό,τι δεν ψηφίζει στο σύνολό της η κυβερνητική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν δημιουργεί απλώς νέα δεδομένα στη Βουλή. Στην ουσία, σήμανε συναγερμό και στο Μέγαρο Μαξίμου. Το οποίο ζήτησε ήδη από τους υπουργούς τρία πράγματα:
– να μελετώνται προσεκτικά τα νομοσχέδια πριν φθάσουν στη Βουλή, ώστε να αποφευχθεί η πιθανότητα να στριμωχθούν από κάποια διάταξη οι βουλευτές του Καμμένου
– να μην προωθούνται στη Βουλή νομοσχέδια τα οποία από τη φύση τους θα μπορούσαν να αποτελέσουν την αιτία για την άρνηση βουλευτή ή βουλευτών του Καμμένου να υπερψηφίσουν
– όσα νομοσχέδια βρίσκονται ήδη στο στάδιο της εισαγωγής στη Βουλή προς επεξεργασία και συζήτηση να ανακληθούν, να περάσουν από έλεγχο ως προς αυτό και να επανακατατεθούν μόνο αφού απαλειφθούν επίμαχες διατάξεις.
Ας πούμε ένα τωρινό παράδειγμα: προώθησε ο Κοντονής στη Βουλή τη διάταξη για την αλλαγή φύλου με απλή δήλωση, μετά τη δέσμευση του Καμμένου ότι το καμμενοκόμμα θα την ψηφίσει. Εχει από τριημέρου που περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι και από ραδιόφωνο σε ραδιόφωνο ο βουλευτής Κατσίκης και δηλώνει ότι αυτός δεν θα την ψηφίσει τη διάταξη –το οποίο λογικά σημαίνει ότι είναι μείον ένας, πλέον, η κυβερνητική πλειοψηφία. Αλλά ο τύπος προσθέτει επίσης ότι υπάρχουν κι άλλοι βουλευτές του κόμματος που ΔΕΝ θα ψηφίσουν τη διάταξη. Δεν λέει πόσοι, το αφήνει έτσι, στο φλου, στο άσχετο.
Γιατί δεν την ψηφίζουν; Γιατί είναι απλά συντηρητικοί; Ομοφοβικοί; Επιμένουν στο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»; Μα αν συμβαίνουν αυτά, τύφλα να ‘χει η προοδευτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ που τους έχει αγκαλιάσει. Διότι δεν μπορεί από τη μια πλευρά να προωθείται μια τέτοια διάταξη, που όντως είναι σύγχρονη, προοδευτική και δίνει λύση στο πρόβλημα μιας κατηγορίας συνανθρώπων μας που έχει περιθωριοποιηθεί, και από την άλλη να ανέχονται οι του ΣΥΡΙΖΑ μια τέτοια στάση από τον κυβερνητικό τους εταίρο, μόνο και μόνο για να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία. Επιτέλους, αυτή δεν είναι «πρώτη φορά Αριστερά κυβέρνηση». Είναι «πρώτη φορά τα καταπίνουμε όλα για να μείνουμε στην κυβέρνηση».
Στο μεταξύ, δεν μπορώ να μην εκθειάσω, για μία εισέτι φορά, την αξεπέραστη ικανότητα, στην πρόβλεψη των εξελίξεων, της κυβέρνησης. Σε όλα… έξω! Δεν εννοώ μόνο τα οικονομικά, εννοώ και τα πολιτικά. Δεν έχουν περάσει ούτε πέντε μήνες από τότε που το κόμμα της χαράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, πλασάριζε προς τα έξω, προφανέστατα για να καλλιεργηθεί μια προσδοκία στον λαό, ότι στις γερμανικές εκλογές στηρίζουμε τον Μάρτιν Σουλτς. Διότι με το που θα εκλεγεί ο δικός μας, αμέσως θα μας δώσει τη μείωση του χρέους και παράλληλα θα μας εντάξει και στη λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση.
Αναβίωσε δηλαδή για λίγο η εποχή του Go back κυρία Μέρκελ, αλλά φευ, επί ματαίω. Το ευτύχημα είναι ότι η βλακώδης αυτή πολιτική ανάλυση εγκαταλείφθηκε εγκαίρως, εκεί περί τον Ιούνιο, πριν ακόμη προκαλέσει τη φράου Ανγκελα και έχουμε τίποτε τραβήγματα, τα οποία ποτέ δεν μας έχουν βγει σε καλό –προσθέτω.
…Οπότε, δεδομένης και της «αγάπης» που έχει στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ο άνθρωπος αυτός, ο Σόιμπλε δηλαδή, νομίζω ότι έχουν βιαστεί πολύ να πανηγυρίσουν οι κατοικοεδρεύοντες Μαξίμου και αλλαχού.
Αφήστε δε που και αυτοί που προαλείφονται για διάδοχοί του στο υπουργείο Οικονομικών είναι μην πω και χειρότερων απόψεων στο «ελληνικό ζήτημα» από τον Σόιμπλε. Κι αν δεν είναι χειρότεροι, πάντως καλύτερους, με την έννοια του ευνοϊκότερου για την Ελλάδα, δεν τους λες. Ποιοι είναι οι κύριοι αυτοί; Η συνήθως καλά πληροφορημένη «Ντόιτσε Βέλε» υποστηρίζει ότι πρόκειται για έναν τραπεζίτη και για έναν κύριο ο οποίος θεωρείται «ο γιος του Σόιμπλε» που δεν έχει. Ο τραπεζίτης είναι ο Φιλελεύθερος Βέρνερ Χόιερ, σήμερα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, και ο «γιος» που λέγαμε είναι ο νυν υφυπουργός Οικονομικών Γενς Σπαν, τον οποίο ο «πατέρας» Σόιμπλε έχει χαρακτηρίσει «μεγάλη ελπίδα των Χριστιανοδημοκρατών».
Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, μια ζωή, ρε γαμώ το…
(Χθες μια γερμανική εφημερίδα, η «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ», έβαλε στο παιχνίδι και έναν κύριο Πίτερ Αλτμάγερ, πολύ γνωστό στη χώρα, καθώς διατελούσε από το 2013 προσωπάρχης της καγκελαρίας. Ο Πίτερ Αλτμάγερ είναι Χριστιανοδημοκράτης και θα αναλάβει προσωρινά τη θέση του Σόιμπλε ώς τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, που προσδιορίζεται εκεί γύρω στα Χριστούγεννα).
