Ανοιξη

Το νέο που δεν είναι ακριβώς νέο, αλλά μια εκτίμηση, κυκλοφορεί το τελευταίο διάστημα από γραφείο σε γραφείο και αναφέρει ότι υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο να οδηγηθεί η χώρα σε αιφνιδιαστικές εκλογές εξαιτίας του αδιεξόδου, του πολιτικού αδιεξόδου για την ακρίβεια, το οποίο αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει προσεχώς περισσότερο ο πρόεδρος Τσίπρας. Μπορεί το πράγμα να ανήκει στην κατηγορία των αυτοεκπληρούμενων προφητειών ή ακόμη και επιθυμιών, όμως διάφοροι σοβαροί άνθρωποι υποστηρίζουν ότι «το πολύ» ώς τον προσεχή Μάρτιο ή Απρίλιο, ο πρόεδρος Τσίπρας θα εξαναγκαστεί να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές-απόδραση από την εξουσία, δεδομένης της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας και των σημαντικών αρνητικών της εξελίξεων. Οπως υποστηρίζουν, το νομοσχέδο για τον προϋπολογισμό του 2018 είναι «στον αέρα», «ένα φανταστικό σενάριο που δεν θα επαληθευθεί», διότι από πουθενά δεν προκύπτει ότι η χώρα από την ύφεση που είναι σήμερα θα πάει με τη μία στο 2,2% ανάπτυξη που προβλέπεται, και πως το χειρότερο, η πιθανότητα να απαιτηθεί νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών έρχεται ακόμη πιο κοντά, παρά τα όσα περί του αντιθέτου υποστηρίζει η κυβέρνηση. Τρίτος παράγοντας είναι ο πολιτικός. Οταν, σημειώνουν, η κυβερνητική πλειοψηφία κρέμεται κάθε φορά στις διαθέσεις υπερσυντηρητικών βουλευτών των ΑΝΕΛ, πώς μπορεί να υπάρξει σοβαρή διακυβέρνηση;

Μαζέματα

Στο πλαίσιο αυτό, αρχίζουν τα «μαζέματα» από το Μέγαρο Μαξίμου, προκειμένου να δημιουργηθεί ο καμβάς του νέου αφηγήματος που θα παρουσιάσει ο Τσίπρας στον έλληνα ψηφοφόρο. Οπως για παράδειγμα, η (πρόσ)κληση στο Μέγαρο Μαξίμου τις τελευταίες ημέρες ενός αριθμού επιχειρηματιών μεγάλου μεγέθους, της χώρας, όπου ερωτώνται μετά της δεούσης σοβαρότητος «ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο όμιλος/επιχείρηση, προκειμένου να δοθούν άμεσα λύσεις».

Ενδεικτικό της σοβαρότητος της οποίας αποδίδει το Μέγαρο Μαξίμου είναι ότι οι συναντήσεις γίνονται με τον μπαρμπ-Αλέκο (Φλαμπουράρη) ο οποίος ως γνωστόν είναι για τις δύσκολες αποστολές αυτού του χαρακτήρα και εφόσον καταστεί απαραίτητο, ορισμένους εκ των επιχειρηματιών τους δέχεται και ο Πρωθυπουργός.

Προσοχή, απαραίτητη διευκρίνιση: ο Πρωθυπουργός τους δέχεται. Οχι η σύζυγος/σύντροφός του. Διότι ενδέχεται να δημιουργηθεί κάποια σύγχυσις από το γεγονός ότι κατά την υποδοχή της κυρίας Μπέτυς Μπαζιάνα επιβαίνουσας του πρώτου δρομολογίου της Air China Αθήνα – Πεκίνο, παρίστατο και ο γνωστός επιχειρηματίας στον χώρο της ενέργειας, και όχι μόνο, Δημήτρης Κοπελούζος…

Κριτική

Ευκαιρίας δοθείσης, αναφέρω ότι παρά τις πιέσεις που δέχθηκα και δέχομαι ένθεν κακείθεν να ασχοληθώ επισταμένα με το θέμα –ως και το «θέαμα» –της αναγόρευσης της κυρίας Μπαζιάνα σε επισκέπτρια καθηγήτρια πανεπιστημίου της κινεζικής πρωτεύουσας, δεν θα το κάνω. Είναι έξω από τις δικές μου πεποιθήσεις για τον τρόπο που πρέπει να ασκείται ο έλεγχος της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού. Και είναι οι ίδιες αυτές πεποιθήσεις που με απέτρεψαν κατά το παρελθόν να ασχοληθώ με τον τρόπο και τις μεθοδεύσεις μέσω των οποίων η σύζυγος του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή έγινε αρχικά φοιτήτρια ιατρικής και εν συνεχεία χειρουργός.

Υπάρχουν τόσα θέματα, όπως υπήρχαν και τότε, να ασκήσει κανείς κριτική και να ελέγξει τον Πρωθυπουργό, την κυβέρνησή του και το μοντέλο διακυβέρνησης που εφαρμόζει, ώστε να παρέλκει κάθε ενασχόληση με φαινόμενα αυτού του είδους. Αν ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται τι εντύπωση προκαλεί το όλο θέμα στον κόσμο της επιστήμης και στην πανεπιστημιακή κοινότητα της χώρας, ο τελευταίος που μπορεί να σχολιάσει κάτι, είμαι εγώ. Και μένω σε αυτό.

Ευθύνη

Το αυτό ισχύει και για την απαλλαγή του αδελφού του Πρωθυπουργού από τη βαριά, κακουργηματικού χαρακτήρα κατηγορία της πλαστογραφίας μετά χρήσεως, επειδή για να μετάσχει σε έναν διαγωνισμό στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου χρησιμοποίησε πλαστή φορολογική ενημερότητα. Ούτε πώς απηλλάγη, ούτε γιατί απηλλάγη, ούτε με ποια στοιχεία έκρινε ο δικαστής ότι έπρεπε να μετατρέψει την κατηγορία από κακούργημα σε πλημμέλημα για να είναι υποκείμενη παραγραφής, θα πω οτιδήποτε. Θα επαναλάβω αυτό που προαναφέρω για την περίπτωση της κυρίας Μπαζιάνα, ότι έναν πολιτικό τον κρίνεις από αυτά που κάνει ή παραλείπει να κάνει. Δεν μπορείς και δεν πρέπει να τον κρίνεις για θέματα προσωπικού χαρακτήρα –στην πολιτική δεν μπορεί να ισχύει η συλλογική ευθύνη που συμπαρασύρει όλους για έναν. Κανόνας που το Μέγαρο Μαξίμου τείνει να παραγνωρίζει συνεχώς, όταν πρόκειται περί των πολιτικών του αντιπάλων…

Ειρήσθω εν παρόδω, που έλεγαν παλιά και οι δημοσιογράφοι όταν ήθελαν να δώσουν μια έμφαση στην διά παρενθέσεως παραπομπή τους, τον φάκελο του κ. Δημ. Τσίπρα τον έχω στη διάθεσή μου από τριετίας, ευγενή φροντίδι κυρίων οι οποίοι θεωρούσαν ότι με τη γνωστοποίηση της υπόθεσης θα πλήττονταν ανεπανόρθωτα ο Πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ…

Λάχανα

Ο Πλάτων ο αρχαίος μας πρόγονος, στο «Συμπόσιό» του, λέει κάπου και το περίφημο «Ομοιος ομοίω, αεί πελάζει». Δηλαδή, επεξηγώ, «ο όμοιος τον όμοιο πάντα πλησιάζει». Τι ήθελε να πει ο πρόγονος; Οτι ο άνθρωπος από τη φύση του έχει την τάση να προσεγγίζει ανθρώπους που του μοιάζουν, τείνει να συναναστρέφεται τους ομοίους του.

Το θυμήθηκα προχθές το μεσημέρι πληροφορούμενος ανάρτηση στο facebook του υπουργού Πολάκη, με την οποία καθυβρίζει πολιτικούς, δημοσιογράφους, μέσα ενημέρωσης κ.λπ. διότι, άκουσον άκουσον, επέκριναν τον Καμμένο για το αφόρητης ποιότητας ψεύδος που εκστόμισε στη Βουλή την περασμένη Δευτέρα εγκαλούμενος για τη διαμονή του στο Λονδίνο.

Μόνος αυτός από την άλαλη (μπροστά στο απίθανο, χονδροειδέστατο ψεύδος) κυβέρνηση αισθάνθηκε την ανάγκη να αφήσει την ηρεμία του Σαββάτου του, να αρπάξει το φτυάρι και να αρχίσει να πετάει λάσπη όπου μπορούσε και έφτανε. Καθόλου τυχαίο.

Διότι οι Νεοέλληνες που προφανώς αγνοούν τη ρήση του Πλάτωνος, χρησιμοποιούν για κάτι τέτοιες περιπτώσεις τη λαϊκή παροιμία «όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα»…

Αστεία

Η παρατεταμένη σιωπή του λαλίστατου κατά τα λοιπά Καμμένου για το χονδροειδές ψεύδος που αράδιασε στη Βουλή ενώπιον του Πρωθυπουργού, των συναδέλφων του υπουργών και του συνόλου του Κοινοβουλίου, για την πληρωμή του ξενοδοχείου Μandarin κατά τη διαμονή του στο Λονδινο, δεν είναι απλά δηλωτική της αδυναμίας του να δώσει μια εξήγηση. Είναι δηλωτική και της αδυναμίας του προέδρου Τσίπρα να του επιβάλει να δώσει μια (αν μπορεί…) απάντηση.

Οπως και την προηγούμενη εβδομάδα είχα σημειώσει, και θα επαναλάβω τώρα, διότι δεν έχω και κανένα θέμα να το κάνω, το θνησιγενές κυβερνητικό σχήμα επιβάλλει και στους δύο να πορεύονται του λοιπού σφιχταγκαλιασμένοι ώς το τέλος. Και τίποτε, μα απολύτως τίποτε δεν μπορεί να λύσει αυτή την αγκαλιά –μακάρι να συμβεί το πιο απίθανο, που να αφορά τον ένα ή τον άλλο (δεν φέρνω παραδείγματα, γιατί πιστεύω ότι ακόμη και αυτά που μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι ένας εκ των δύο έχουν πράξει, δεν είμαι καθόλου βέβαιος πλέον ότι δεν έχουν διαπράξει!).

Το επισημαίνω, διότι τινές πολιτικοί αρχηγοί, όπως ας πούμε ο επικεφαλής ηγέτης Σταύρος (Θεοδωράκης), απευθύνθηκαν στον Πρωθυπουργό και του ζήτησαν να απολύσει τον Καμμένο!

Νά ‘σαι καλά βρε Σταύρο, γελάσαμε πάλι…

Σιωπή

Και μέσα σε όλα αυτά, «έφυγε» ένας σπουδαίος Ελληνας της ομογένειας. Δεν ήταν πλούσιος, δεν ήταν γνωστός. Αλλά ήταν μια σημαντική μορφή των γραμμάτων, κύριε Τσίπρα. Πρόκειται για τον επί πολλά χρόνια διευθυντή του Ζωγραφείου Λυκείου της Κωνσταντινούπολης Δημήτρη Φραγκόπουλο, ο οποίος απεβίωσε την περασμένη εβδομάδα.

Δεν είδα πουθενά κυβερνητική δήλωση, ούτε φυσικά κάποια τιμητική ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας γι’ αυτόν. Δεν είδα ούτε κάποια ανακοίνωση του υπουργείου των Εξωτερικών, ακόμη και αυτού του υπερπατριώτη Καμμένου, για έναν άνθρωπο που φύλαξε Θερμοπύλες, εκεί. Στην καρδιά του σύγχρονου τουρκικού κράτους.

Θέλω να ελπίζω ότι τουλάχιστον τα ΕΛΤΑ, που έχουν σπεύσει να εκδώσουν γραμματόσημα με τη μορφή διαφόρων πλουσίων ομογενών, όπως του Τζον Κατσιματίδη (!!!), θα κάνουν το ελάχιστο γι’ αυτόν τον πραγματικό Ελληνα…