Μαζέματα
Στο πλαίσιο αυτό, αρχίζουν τα «μαζέματα» από το Μέγαρο Μαξίμου, προκειμένου να δημιουργηθεί ο καμβάς του νέου αφηγήματος που θα παρουσιάσει ο Τσίπρας στον έλληνα ψηφοφόρο. Οπως για παράδειγμα, η (πρόσ)κληση στο Μέγαρο Μαξίμου τις τελευταίες ημέρες ενός αριθμού επιχειρηματιών μεγάλου μεγέθους, της χώρας, όπου ερωτώνται μετά της δεούσης σοβαρότητος «ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο όμιλος/επιχείρηση, προκειμένου να δοθούν άμεσα λύσεις».
Ενδεικτικό της σοβαρότητος της οποίας αποδίδει το Μέγαρο Μαξίμου είναι ότι οι συναντήσεις γίνονται με τον μπαρμπ-Αλέκο (Φλαμπουράρη) ο οποίος ως γνωστόν είναι για τις δύσκολες αποστολές αυτού του χαρακτήρα και εφόσον καταστεί απαραίτητο, ορισμένους εκ των επιχειρηματιών τους δέχεται και ο Πρωθυπουργός.
Κριτική
Ευκαιρίας δοθείσης, αναφέρω ότι παρά τις πιέσεις που δέχθηκα και δέχομαι ένθεν κακείθεν να ασχοληθώ επισταμένα με το θέμα –ως και το «θέαμα» –της αναγόρευσης της κυρίας Μπαζιάνα σε επισκέπτρια καθηγήτρια πανεπιστημίου της κινεζικής πρωτεύουσας, δεν θα το κάνω. Είναι έξω από τις δικές μου πεποιθήσεις για τον τρόπο που πρέπει να ασκείται ο έλεγχος της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού. Και είναι οι ίδιες αυτές πεποιθήσεις που με απέτρεψαν κατά το παρελθόν να ασχοληθώ με τον τρόπο και τις μεθοδεύσεις μέσω των οποίων η σύζυγος του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή έγινε αρχικά φοιτήτρια ιατρικής και εν συνεχεία χειρουργός.
Ευθύνη
Το αυτό ισχύει και για την απαλλαγή του αδελφού του Πρωθυπουργού από τη βαριά, κακουργηματικού χαρακτήρα κατηγορία της πλαστογραφίας μετά χρήσεως, επειδή για να μετάσχει σε έναν διαγωνισμό στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου χρησιμοποίησε πλαστή φορολογική ενημερότητα. Ούτε πώς απηλλάγη, ούτε γιατί απηλλάγη, ούτε με ποια στοιχεία έκρινε ο δικαστής ότι έπρεπε να μετατρέψει την κατηγορία από κακούργημα σε πλημμέλημα για να είναι υποκείμενη παραγραφής, θα πω οτιδήποτε. Θα επαναλάβω αυτό που προαναφέρω για την περίπτωση της κυρίας Μπαζιάνα, ότι έναν πολιτικό τον κρίνεις από αυτά που κάνει ή παραλείπει να κάνει. Δεν μπορείς και δεν πρέπει να τον κρίνεις για θέματα προσωπικού χαρακτήρα –στην πολιτική δεν μπορεί να ισχύει η συλλογική ευθύνη που συμπαρασύρει όλους για έναν. Κανόνας που το Μέγαρο Μαξίμου τείνει να παραγνωρίζει συνεχώς, όταν πρόκειται περί των πολιτικών του αντιπάλων…
Λάχανα
Ο Πλάτων ο αρχαίος μας πρόγονος, στο «Συμπόσιό» του, λέει κάπου και το περίφημο «Ομοιος ομοίω, αεί πελάζει». Δηλαδή, επεξηγώ, «ο όμοιος τον όμοιο πάντα πλησιάζει». Τι ήθελε να πει ο πρόγονος; Οτι ο άνθρωπος από τη φύση του έχει την τάση να προσεγγίζει ανθρώπους που του μοιάζουν, τείνει να συναναστρέφεται τους ομοίους του.
Το θυμήθηκα προχθές το μεσημέρι πληροφορούμενος ανάρτηση στο facebook του υπουργού Πολάκη, με την οποία καθυβρίζει πολιτικούς, δημοσιογράφους, μέσα ενημέρωσης κ.λπ. διότι, άκουσον άκουσον, επέκριναν τον Καμμένο για το αφόρητης ποιότητας ψεύδος που εκστόμισε στη Βουλή την περασμένη Δευτέρα εγκαλούμενος για τη διαμονή του στο Λονδίνο.
Μόνος αυτός από την άλαλη (μπροστά στο απίθανο, χονδροειδέστατο ψεύδος) κυβέρνηση αισθάνθηκε την ανάγκη να αφήσει την ηρεμία του Σαββάτου του, να αρπάξει το φτυάρι και να αρχίσει να πετάει λάσπη όπου μπορούσε και έφτανε. Καθόλου τυχαίο.
Αστεία
Η παρατεταμένη σιωπή του λαλίστατου κατά τα λοιπά Καμμένου για το χονδροειδές ψεύδος που αράδιασε στη Βουλή ενώπιον του Πρωθυπουργού, των συναδέλφων του υπουργών και του συνόλου του Κοινοβουλίου, για την πληρωμή του ξενοδοχείου Μandarin κατά τη διαμονή του στο Λονδινο, δεν είναι απλά δηλωτική της αδυναμίας του να δώσει μια εξήγηση. Είναι δηλωτική και της αδυναμίας του προέδρου Τσίπρα να του επιβάλει να δώσει μια (αν μπορεί…) απάντηση.
Οπως και την προηγούμενη εβδομάδα είχα σημειώσει, και θα επαναλάβω τώρα, διότι δεν έχω και κανένα θέμα να το κάνω, το θνησιγενές κυβερνητικό σχήμα επιβάλλει και στους δύο να πορεύονται του λοιπού σφιχταγκαλιασμένοι ώς το τέλος. Και τίποτε, μα απολύτως τίποτε δεν μπορεί να λύσει αυτή την αγκαλιά –μακάρι να συμβεί το πιο απίθανο, που να αφορά τον ένα ή τον άλλο (δεν φέρνω παραδείγματα, γιατί πιστεύω ότι ακόμη και αυτά που μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι ένας εκ των δύο έχουν πράξει, δεν είμαι καθόλου βέβαιος πλέον ότι δεν έχουν διαπράξει!).
Το επισημαίνω, διότι τινές πολιτικοί αρχηγοί, όπως ας πούμε ο επικεφαλής ηγέτης Σταύρος (Θεοδωράκης), απευθύνθηκαν στον Πρωθυπουργό και του ζήτησαν να απολύσει τον Καμμένο!
Σιωπή
Και μέσα σε όλα αυτά, «έφυγε» ένας σπουδαίος Ελληνας της ομογένειας. Δεν ήταν πλούσιος, δεν ήταν γνωστός. Αλλά ήταν μια σημαντική μορφή των γραμμάτων, κύριε Τσίπρα. Πρόκειται για τον επί πολλά χρόνια διευθυντή του Ζωγραφείου Λυκείου της Κωνσταντινούπολης Δημήτρη Φραγκόπουλο, ο οποίος απεβίωσε την περασμένη εβδομάδα.
Δεν είδα πουθενά κυβερνητική δήλωση, ούτε φυσικά κάποια τιμητική ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας γι’ αυτόν. Δεν είδα ούτε κάποια ανακοίνωση του υπουργείου των Εξωτερικών, ακόμη και αυτού του υπερπατριώτη Καμμένου, για έναν άνθρωπο που φύλαξε Θερμοπύλες, εκεί. Στην καρδιά του σύγχρονου τουρκικού κράτους.
Θέλω να ελπίζω ότι τουλάχιστον τα ΕΛΤΑ, που έχουν σπεύσει να εκδώσουν γραμματόσημα με τη μορφή διαφόρων πλουσίων ομογενών, όπως του Τζον Κατσιματίδη (!!!), θα κάνουν το ελάχιστο γι’ αυτόν τον πραγματικό Ελληνα…
