Πριν από πέντε χρόνια (19 Νοεμβρίου 2012) με την ιδιότητά μου, τότε, του επιστημονικού διευθυντή στο ΙΣΤΑΜΕ Ανδρέας Παπανδρέου, σε άρθρο μου στα «ΝΕΑ» με τίτλο «ΠΑΣΟΚ: το τελευταίο Συνέδριο» υποστήριζα «την άμεση σύγκληση ενός συνεδρίου, από μηδενική βάση, όλων των δυνάμεων του ελληνικού σοσιαλδημοκρατικού και αριστερού δημοκρατικού χώρου, με αντικείμενο τη συνδιαμόρφωση νέου πολιτικού φορέα». Αυτό μπορεί να γίνει τώρα.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν μερικοί που συμμετέχουν στις διαδικασίες για εκλογή επικεφαλής του νέου κόμματος απαξιώνουν το ΠΑΣΟΚ, το πιο σημαντικό ιστορικά και εκλογικά κόμμα του χώρου. Βεβαίως την πάσα τούς τη δίνουν πολλές φορές κάποιοι μέσα από το ΠΑΣΟΚ, με την αγιοποίηση του παρελθόντος, με την προσκόλλησή τους στα παλαιά «ασημικά» και όχι στο ίδιο το σπίτι. Αλλά και να μην τους έδινε κανείς την πάσα, θα έβρισκαν τον τρόπο κάποιοι να αντιμετωπίσουν το ΠΑΣΟΚ με τρόπους που μπορούν να ικανοποιούν τις ιδεοληψίες τους και την αμηχανία τους να εξηγήσουν τη μεταπολιτευτική απήχησή του στην κοινωνία. Αυτοί υποκαθιστούν την αναγκαία ηθική της ευθύνης με την ηθική της πεποίθησης δυσχεραίνοντας έτσι την ενοποίηση. Ετσι όσο περισσότερο κάποιοι επιζητούν την απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ τόσο περισσότερο «συναινούν» με την προερχόμενη από αυτόν άποψη που θέλει «το ΠΑΣΟΚ να βρωμάει».
Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα χάρη στο οποίο η ελληνική κοινωνία έκανε πολλά βήματα μπροστά και λιγότερα πίσω. Ενα κόμμα το οποίο όχι από την ιδεολογία του αλλά από την πρακτική του εξέφρασε τις αγωνίες του αδύναμου ελληνικού αστισμού. Οσοι δεν το κατανοούν αυτό, δυσχεραίνουν την υπέρβαση στην οποία «ομνύουν».
Το καινούργιο στον χώρο δεν μπορούν να το φέρουν όσοι εκπροσωπούν τη στασιμότητα, το «βλέπουμε και κάνουμε» ή το «μη βιαζόμαστε». Ακόμη να μη βιαζόμαστε; Το καινούργιο στον χώρο, όμως, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί και από έναν ηγέτη που θα απαξιώνει το ΠΑΣΟΚ. Χρειάζεται ένας νέος ηγέτης από τις τάξεις του, που την ίδια ωστόσο στιγμή θα είναι έτοιμος να δηλώσει ξεκάθαρα ότι επιθυμεί την υπέρβασή του.
Μετά την εκλογή επικεφαλής αρχίζει η προσπάθεια συγκρότησης του νέου Κόμματος της Σοσιαλδημοκρατίας και του Προοδευτικού Φιλελεύθερου Χώρου. Ενα κόμμα που δεν θα αγνοεί τις ανάγκες της χώρας για πολιτική σταθερότητα. Ενα κόμμα που θα εκπροσωπεί την κοινωνία και όχι τους μηχανισμούς όπως υποστήριζε στο «Βήμα» (17-9-2017) ο Σήφης Πολυμίλης.
Οι συνεχόμενες ήττες των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, παρόλο που αυτά δείχνουν να έχουν πάρει το μάθημα από τις πολιτικές που άσκησαν τα προηγούμενα τριάντα χρόνια, σημαίνουν ότι κάτι πάει στραβά όχι μόνο με τον γιαλό, αλλά και με το καράβι. Χρειάζονται νέα πληρώματα που θα οδηγήσουν σε νέα λιμάνια. Χρειάζεται δηλαδή αυτά τα νέα πληρώματα να ανοίξουν τη συζήτηση για τη «σοσιαλδημοκρατία μετά τη σοσιαλδημοκρατία». Οι δογματισμοί όλων –του γράφοντος συμπεριλαμβανόμενου –έχουν τελειώσει.
Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι κοινωνιολόγος
