Ζήτω η ανεξάρτητη Καταλωνία κι οι αδάμαστοι Καταλανοί. Οχι στην ωμή βία του Ραχόι. Φόρτσα Μπάρτσα. Δίκιο είναι το δίκιο των λαών. Θάνατος στον προδότη Νεϊμάρ.
Συνεχίζω. Hasta la victoria siempre. Venceremos. No Passaran –ή όπως αλλιώς τα λένε στα καταλανικά…
Τα είπαμε; Τα είπαμε! Συμφωνήσαμε; Συμφωνήσαμε!
Πάμε τώρα από την αρχή.
Αφενός για να σας διαβεβαιώσω ότι εμένα μου περισσεύει αν οι Καταλανοί θέλουν να είναι Ισπανοί, Λάπωνες ή Αζέροι.
Το ίδιο ισχύει για τους Βάσκους, τους Σκωτσέζους, τους Φλαμανδούς ή τους Βορειοϊρλανδούς. Πρόβλημά τους.
Αφετέρου για να δηλώσω απερίφραστα ότι δεν μου αρέσει καθόλου όταν αστυνομικοί πλακώνουν στο ξύλο γέρους και γριές. Ντροπής πράγματα!
Από την άλλη πλευρά, όμως, να σκεφτούμε λίγο ψύχραιμα και λογικά.
Τι είναι η πατρίδα μας; Μια μικρή, ταλαιπωρημένη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης που προσδοκά τους επόμενους μήνες να επιστρέψει σε κάποια κανονικότητα.
Η προσδοκία αυτή έχει τρία μεγάλα εμπόδια: την ανικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης, την αβεβαιότητα από το Brexit και την αστάθεια του πολιτικού σκηνικού στη Γερμανία.
Για την κυβέρνηση δεν μας φταίει κανείς. Πρόβλημά μας.
Οι διαπραγματεύσεις όμως με τους Βρετανούς διαιωνίζονται με άγνωστη κατάληξη, οι Γερμανοί δύσκολα θα βρουν κυβέρνηση πριν από τον Δεκέμβριο, ενώ κι η νέα κυβέρνηση δύσκολα θα αποδειχτεί σταθερότερη από την προηγούμενη.
Θέλουμε να προστεθεί σε αυτά και η διάλυση της Ισπανίας; Της τέταρτης οικονομίας του ευρώ; Ισως και με εμφύλιο; Ωραία ιδέα. Και αγωνιστική –αλλά ας το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά…
Είπα όμως να σκεφτούμε.
Ποια είναι η βασική αρχή στην οποία στηρίχτηκαν η ειρήνη κι η σταθερότητα στη μεταπολεμική Ευρώπη; Η μη μονομερής μεταβολή των συνόρων.
Αν κάποιος «λαός» δεν γουστάρει τη συμβίωση με άλλους «λαούς» δεν σηκώνεται και φεύγει, αλλά διαπραγματεύεται ένα διαζύγιο. Οπως χωρίστηκε ειρηνικά η Τσεχοσλοβακία σε Τσεχία και Σλοβακία.
Διαφορετικά γίνεται «της Γιουγκοσλαβίας» όπου δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο.
Ετσι θέλουμε να γίνει στην Ισπανία; Κι ύστερα στο Βέλγιο; Και στη FYROM; Και (γιατί όχι;) στη Θράκη;
Διότι από λαούς «που διψούν για ελευθερία κι ανεξαρτησία» να φάνε κι οι κότες. Ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν, βρίσκεις έναν στο άψε-σβήσε.
Η συνέχεια όμως περιέχει αίμα, δάκρυ και μπάχαλο. Στην περίπτωση της Καταλωνίας, ευρωπαϊκό μπάχαλο.
Τότε λοιπόν ο μεν Ραχόι τραβάει εθνικές εκλογές με ερώτημα «ναι ή όχι στηνδιάλυση της Ισπανίας» και βλέπουμε ποιος θα πληρώσει το μπάχαλο στην Ισπανία.
Αλλά γιατί να το πληρώσουμε κι εμείς;
Τελευταία Νέα