Η συνταγή είναι γνωστή, έχει χρησιμοποιηθεί και από δικούς μας προβοκάτορες: ««Οταν υπήρχε γεωτρύπανο σε μας, πηγαίναμε και το καίγαμε. Δεν δούλεψε γεωτρύπανο σε μας, όλα τα κάψαμε και τα ανατινάξαμε. Οταν ξεκινήσει γεωτρύπανο να δουλεύει στις Σάπες ή στο Πέραμα, πρέπει εμείς να είμαστε εκεί. Και θα συνειδητοποιήσουν τότε ότι πρέπει να κάνουν κάτι, να φωνάξουν τα ΜΑΤ. Και από τη στιγμή που θα έρθουν τα ΜΑΤ, το παιχνίδι το έχουν χάσει» εξηγούσε το 2012 ενώπιον εκλεκτού ακροατηρίου ο κ. «Τόλης» Παπαγεωργίου, επικεφαλής της εξέγερσης ενάντια στην επένδυση στις Σκουριές. Την ξέρουν και στην Καταλωνία τη συνταγή, την εφάρμοσε ο Κάρλες Πουιτζντεμόν στο «δημοψήφισμα» για την ανεξαρτησία.
Παρά το γεγονός ότι ήταν σχεδόν βέβαιο ότι οι αποσχιστικοί θα το έχαναν, ο κ. Πουιτζντεμόν επέμενε να γίνει δημοψήφισμα γιατί ήξερε πως η Μαδρίτη δεν μπορούσε να το αφήσει να γίνει: το απαγορεύει ρητά το Σύνταγμα της Ισπανίας ακριβώς επειδή έχει παραχωρηθεί ευρεία αυτονομία στις 17 διοικητικές περιφέρειες της χώρας. Ο κ. Πουιτζντεμόν γνώριζε λοιπόν πολύ καλά ότι θα απαγορευόταν, αλλά ακόμη καλύτερα γνώριζε ότι τηλεοράσεις, εφημερίδες και δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, ισπανικά και διεθνή, θα γέμιζαν με φωτογραφίες ΜΑΤ με ασπίδες, υψωμένα γκλομπ, μάσκες –αν μεταχειρίζονταν και πλαστικές σφαίρες, ακόμα καλύτερα. Μετά, δεν θα είχε παρά να εκδίδει ανακοινώσεις για το πόσοι τραυματίστηκαν και πόσοι ψήφισαν που δεν μπορεί κανείς να τις ελέγξει. Σίγουρα, θα είχε την κοινή γνώμη με το μέρος του: «από τη στιγμή που θα έρθουν τα ΜΑΤ το παιχνίδι το έχουν χάσει» οι κυβερνώντες, σε οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα του κόσμου.
Διότι αυθόρμητα ταυτίζεσαι με τον αδύναμο διαδηλωτή και όχι με τον ισχυρό αστυνομικό· επιπλέον, επειδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα ασχοληθούν με τη διαδικασία («δεν έπρεπε να φθάσουμε εκεί», «δεν χειρίστηκε σωστά το θέμα η κυβέρνηση») και όχι με την ουσία –δηλαδή ότι πρόκειται για απόπειρα μέρους της καταλανικής πολιτικής ελίτ να αποκτήσει κρατική εξουσία: «να φορολογεί, να έχει μυστικές υπηρεσίες και στρατό, σημαία και παρελάσεις, να στέλνει επιτρόπους στις Βρυξέλλες και πρεσβευτές εδώ και εκεί, να εκπροσωπείται σε διεθνείς οργανισμούς. Θέλουν να προκόψουν οι πολιτικοί, να δημιουργήσουν νέες και καλύτερες θέσεις εργασίας για τους ίδιους και τους γόνους τους» έγραφα πριν από δέκα ημέρες επί του θέματος και επιμένω πως έτσι είναι.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε τις δικές μας ημέρες των Αγανακτισμένων: επειδή η Αστυνομία δεν τους άφηνε να κάψουν «το μπουρδέλο τη Βουλή», είχαν ξεσηκωθεί παγκοσμίως διάφορες ευαίσθητες ψυχές ενάντια στην καταστολή. Για να σωθούν οι δημοκρατίες από αυτούς που τις αμφισβητούν, ευθέως ή με προβοκάτσιες, καμιά φορά χρειάζεται και η καταστολή.
Τελευταία Νέα