Ολες οι κοινωνίες έχουν ανάγκη από μεγάλους δασκάλους, από πρόσωπα δηλαδή η πείρα των οποίων μαζί με το ηθικό τους παράδειγμα τους αναγορεύει, σε κάποια προχωρημένη στιγμή του βίου τους, σε πρότυπα, ο λόγος και οι πράξεις των οποίων λειτουργούν ως ηθικά παραδείγματα. Οι νεότεροι κρέμονται από τα χείλη τους και οι παλαιότεροι θα ήθελαν να τους έχουν στον κύκλο τους. Αν μάλιστα οι μεγάλοι δάσκαλοι μπορούσαν να συμβουλεύουν αξιωματούχους σε κομβικά αξιώματα, τόσο το καλύτερο και για τους αξιωματούχους και για την κοινωνία.
Αραγε, τηρεί τα παραπάνω κριτήρια σεβασμού ο μεγάλος δάσκαλος της δημοσιογραφίας Θανάσης Καρτερός, ο οποίος, από την «Αυγή» όπου εσχάτως ξιφουλκούσε κατά της αντιπολίτευσης του «Κούλη», πλέον απέκτησε πολιτικό ρόλο ως σύμβουλος του Πρωθυπουργού; Πιθανόν, για εμάς (και εσάς) τους μικροαστούς να μη θεωρηθεί πρότυπο. Αλλά ο συγκεκριμένος δάσκαλος δεν ενδιαφέρεται για τους μικροαστούς. Γαλουχημένος μέσα στην επανάσταση (το διάστημα που εργάστηκε ως διευθυντικό στέλεχος ιδιωτικού ραδιοφωνικού σταθμού προφανώς πίστευε ότι «οι καπιταλιστές θα μας δώσουν μόνοι τους το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε»), έχει τον δικό του, τον επαναστατικό τρόπο.
Ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Η πίστη στη δύναμη της προπαγάνδας και η υπηρέτηση του μοναδικού σκοπού που αγιάζει τα μέσα: του πάση θυσία κομματικού συμφέροντος.
Η καταξίωση του κομματικού υπέρτατου σκοπού, για τον Θανάση Καρτερό, ως γνωστόν, ήρθε μετά τη δημοσιοποίηση του πυρηνικού δυστυχήματος στο Τσερνόμπιλ. Ο «Ριζοσπάστης», τους αναγνώστες του οποίου καθοδηγούσε τότε ο μαθητευόμενος ακόμα μεγάλος δάσκαλος, έβγαινε με πρωτοσέλιδα που έκαναν λόγο για «αντισοβιετικό “νέφος”» και υποστήριζαν πως «ο Λευκός Οίκος συντονίζει την υστερική εκστρατεία» και πως «η ΕΣΣΔ δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος». Ο ίδιος ο αρθρογράφος, με μεγάλη σιγουριά, μοίραζε σανό εποχής: έκανε λόγο για «επιχείρηση-απάτη» και προέτρεπε τους συντρόφους αναγνώστες να τρώνε μαρούλια για να διαψεύδουν τους εχθρούς του σοσιαλισμού.
Με τέτοια προϋπηρεσία, ο Θανάσης Καρτερός έγινε μεγάλος δάσκαλος της δημοσιογραφίας –κι από προχθές, ως κομισάριος πλέον, έχει την ευκαιρία να γίνει μεγάλος δάσκαλος και της κυβερνητικής προπαγάνδας. Ο Θόδωρος Μιχόπουλος, τον οποίο αντικατέστησε, δεν είχε φαίνεται τα παιδαγωγικά προσόντα να παρουσιάζει τον γάιδαρο να πετάει. Αλλά στην επικράτεια του σταλινογενούς εξουσιαστικού μορφώματος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οι μεγάλοι δάσκαλοι ξέρουν να περιμένουν υπομονετικά την ευκαιρία τους.
Τελευταία Νέα