Οπως κάθε αουτσάιντερ, έτσι κι αυτό έχει λόγους να ποντάρει στην ιστορική συγκυρία –από τις εσωκομματικές εκλογές της εγχώριας Κεντροδεξιάς έως τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ και τη Γαλλία, οι κάλπες έδειξαν πως αυτή δεν είναι η εποχή των φαβορί, είναι η εποχή των εκπλήξεων. Κι ο Γιώργος Καμίνης μοιάζει κάτι παραπάνω από διατεθειμένος να προκαλέσει την πολιτική του μοίρα και να επαναλάβει την έκπληξη.
Αν υπάρχει όμως μια διαφορά σε σχέση με το παρελθόν, αυτή βρίσκεται στη μέθοδο. Ο Καμίνης υποψήφιος δήμαρχος ήταν σάρκα από τη σάρκα της κοινωνίας των πολιτών, ένας καθηγητής μειλίχιου ύφους και υπερκομματικού στυλ. Ηταν η ενσάρκωση της ευγενούς πολιτικής –μιας πολιτικής που επιτέλους μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Επειτα όμως από σχεδόν οκτώ χρόνια στη δημαρχία της Αθήνας, ο Καμίνης αποδεικνύει πως ακόμη και αν ένας δήμαρχος αδυνατεί να μεταμορφώσει μια πόλη, μπορεί θαυμάσια να μεταμορφωθεί ο ίδιος. Ο Καμίνης υποψήφιος αρχηγός της Κεντροαριστεράς είναι μαχητικός ή –με λιγότερο κομψή διατύπωση –οξύς. Μεταμορφώθηκε σε ένα πολιτικό ζώο με ένστικτο επιβίωσης, κουλτούρα ανταγωνισμού και –κυρίως –στρατηγική.
Αυτή η στρατηγική υπαγορεύει τις στοχευμένες επιθέσεις στη ΝΔ, όχι μόνο του Κώστα Καραμανλή αλλά και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο Γιώργος Καμίνης φαίνεται να πιστεύει ότι στις κάλπες θα προσέλθει κυρίως η πασοκογενής συνιστώσα της Κεντροαριστεράς, δηλαδή μια μάζα ψηφοφόρων που δεν αντιλαμβάνεται πάντα το εκσυγχρονιστικό αίτημα αλλά διατηρεί πάντα κάτι από την αγνή πασοκική ψυχή της νιότης της.
Από αυτήν την άποψη και μόνο, η υποψηφιότητα Καμίνη έχει ενδιαφέρον ως ιστορικό στοίχημα. Γιατί κόντρα στους κληρονόμους του Κινήματος, ο μειλίχιος καθηγητής επιχειρεί να αποδείξει πως ΠΑΣΟΚ δεν γεννιέσαι. ΠΑΣΟΚ γίνεσαι.
