Η εικόνα με το συγκεντρωμένο πλήθος έξω από το Δικαστικό Μέγαρο του Ηρακλείου μιλάει από μόνη της. Οι πολίτες έσπευσαν με τη φυσική τους παρουσία να συμπαρασταθούν στον επιχειρηματία Μιχάλη Λεμπιδάκη και συγχρόνως να αποδοκιμάσουν τους απαγωγείς για να στείλουν με τον τρόπο τους ένα ηχηρό μήνυμα: Οι τοπικές κοινωνίες δεν ανέχονται τέτοιου είδους λεκέδες στο σώμα τους.
Είναι μια αποστροφή που ειδικά στην Κρήτη προκαλείται και για έναν επιπλέον λόγο. Εχει ένα πολύ υπερήφανο παρελθόν για να επιτρέψει μια τέτοια ντροπή. Κουβαλά μια κληρονομιά που δεν της επιτρέπει να ανεχθεί εγκλήματα τα οποία παραπέμπουν σε μαφιόζικες πρακτικές. Τα αντισώματά της, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί από την Ιστορία της και τα ήθη της, ενεργοποιούνται στη σκέψη ότι ένα αθώο θύμα βρίσκεται ψυχικά και σωματικά στο έλεος αδίστακτων απαγωγέων.
Η Κρήτη δεν έχει όμως μόνο ένα υπερήφανο παρελθόν. Εχει ασφαλώς ένα παρόν κι ένα μέλλον να διασφαλίσει. Αυτό το μέλλον θαμπώνει όταν όπλα διακινούνται ανεξέλεγκτα στο νησί. Κι όπως αποδεικνύεται, όχι για να υψώνονται στα τραπέζια των γάμων αλλά και για να καταλήγουν στα χέρια των εγκληματιών. Οι Κρητικοί οφείλουν πλέον να αντιδράσουν. Απέναντι σε κάτι που δεν είναι πια ένα γραφικό τοπικό ήθος ούτε και πηγή υπερηφάνειας. Αλλά ένας λεκές που σπιλώνει το σώμα της κοινωνίας τους.
