Λυπάμαι που δεν θα δώσω βαρύτητα στο συγκεκριμένο γεγονός, το οποίο από μόνο του συνιστά μια θετική εξέλιξη –ένας, ένας και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα. Οχι! Θα την παρακάμψω εντελώς και την παραίτηση και τους λόγους που την επέβαλλαν και θα κάνω focus στο τεράστιο κέρδος για τον πολιτισμό, το ότι επιτέλους ο Διονύσης Τσακνής, αυτό το τεράστιο μουσικό κεφάλαιο, επιστρέφει εκ των πραγμάτων στον φυσικό του χώρο, τη μουσική. Αν και διατηρώ μια σχετική επιφύλαξη μήπως ο έως πρότινος διευθύνων σύμβουλος Λάμπης (Ταγματάρχης) αναμιμνησκόμενος της εξαιρετικής και ανέφελης συνεργασίας του στην ΕΡΤ (λέμε τώρα…) τον καλέσει κοντά του, στο σαββιδοκάναλο.
Εως ότου, και εάν συμβεί αυτό, οφείλουμε όλοι να χαιρετίσουμε το come back του μουσικοσυνθέτη και τραγουδοποιού Τσακνή, ο οποίος έχει να παραδώσει στην παγκόσμια δισκογραφία έργο του εδώ και μία δεκαετία –ήταν το 2007 που έγραψε το τελευταίο του αριστούργημα υπό τον (εντελώς αμφίσημο) τίτλο «Τι γυρεύεις στον ύπνο μου, πατέρα;». Από αυτή τη συλλογή αντλώ στίχους από τραγούδι το οποίο τιτλοφορείται «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν»:
«Σ’ ένα ρεφρέν των τραγουδιών μου θα τα κλείσω
κι ας καλπάζουν πριν κάποιοι τα προλάβουνε
γιατί σκοτώνουν τ’ άλογα, μωρό μου, όταν γεράσουν».
Προφητικός…
Να σημειωθεί πάντως ότι ο Τσακνής αφήνει πίσω του σοβαρό έργο στα δυόμισι χρόνια που διοίκησε την ΕΡΤ. Τρομερά σοβαρό, για την ακρίβεια, έργο. Δεν είναι μόνο ότι η ΕΡΤ επί των ημερών του λειτουργεί κανάλια με τηλεθέαση που προσομοιάζει σε θερμοκρασίες του βόρειου ημισφαιρίου τον χειμώνα (πρέπει να γίνει… επιδημιολογική έρευνα για το ποιος βλέπει την ΕΡΤ2 και την ΕΡΤ3, εκτιμώ…). Είναι ότι και τα δελτία ειδήσεων κάτι ανάλογες τηλεθεάσεις έχουν, ενώ υπάρχουν και εκπομπές, της πρωινής ζώνης για παράδειγμα, οι οποίες καταγράφουν… μηδενικές τηλεθεάσεις. Πρόσφατο δείγμα εκπομπή υπό τον τίτλο «Ζωογραφία», η οποία προχθές κατέγραψε… μηδενική τηλεθέαση στα δυναμικά κοινά των ηλικιών 15-44, ενώ στο γενικό σύνολο πέτυχε το ασύλληπτο 1,1%!..
Φυσικά όλα αυτά εμείς τα έχουμε πληρώσει, και θα εξακολουθήσουμε να πληρώνουμε στο διηνεκές…
Χαρμόσυνο νέο που δεν κατάφερα να σχολιάσω λόγω χρόνου τη Δευτέρα, αλλά και της απεργίας στα ΜΜΕ την Τρίτη, θεωρώ επίσης την πρόσληψη στο γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού, του αρθρογράφου της «Αυγής» και άσπονδου φίλου μου, Θανάση Καρτερού. Αλλοι θα το θεωρούσαν απλώς ένδειξη ότι ο άνθρωπος είναι διορατικός: την «έκανε» την κατάλληλη στιγμή, λίγο πριν δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Πρωθυπουργός αποφασίσουν να αφήσουν τα κομματικά συριζομέσα ενημέρωσης στην τύχη τους. Στο Μαξίμου τουλάχιστον θα πληρώνεται, και θέλω να ελπίζω αδρά…
Για μένα είναι χαρμόσυνο το γεγονός διότι ως παλιά καραβάνα στη δημοσιογραφία, γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα, όπως και καταστάσεις στον χώρο του Τύπου, άρα θα μπορέσει να λειτουργήσει κατευναστικά έναντι των διαφόρων «τζιχαντιστών» που περιβάλλουν τον Πρωθυπουργό και θέλουν «αίμα» και «κομμένα κεφάλια» (το δικό μου πρώτο!) στα ΜουΜουΕ.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι προφανές ότι του συγχωρώ την απρόκλητη επίθεση που μου εξαπέλυσε προ ημερών, με αφορμή τις αναφορές μου εδώ, ότι συνέλεξε σημειώματα διαφόρων, και τα σχηματοποίησε σε άρθρο Τσίπρα –το γνωστό για τον Ανδρέα.
Τι έγραψε για μένα στην «Αυγή»; Το ακόλουθο μεταξύ πολλών άλλων: «Να προσέχει το στομάχι του με τόσα που γεννάει και με τόσα που χωράει… μήπως πάθει καμιά δυσλειτουργία»…
Φυσικά, τώρα με τον διορισμό, μπορώ να καταλάβω και το ύφος και το είδος της κατ’ εμού επίθεσης. Αυτό έπρεπε να κάνει για να προστατεύσει το «αφεντικό», αυτό έκανε –διότι «κανείς πρωθυπουργός δεν γράφει, κάποιος άλλος του γράφει αυτά που υπογράφει»!
Κατά τα λοιπά, καλή επιτυχία να του ευχηθούμε, και «να προσέχει το στομάχι του με τόσα που (θα) γεννάει»…
Γνώριζα από πολλών ημερών την αλλαγή που θα επήρχετο στο Μέγαρο Μαξίμου, στο νευραλγικό γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού –ότι θα αποχωρούσε ο φίλος μου Θόδωρος Μιχόπουλος και θα έπαιρνε τη θέση του ο Καρτερός. Ως είχα υποχρέωση, τηλεφώνησα στον Μιχόπουλο για τη σχετική «διασταύρωση» παρότι ο άνθρωπός μου από το Μαξίμου, ο οποίος δεν με έχει ρίξει ποτέ στα βράχια, με είχε διαβεβαιώσει ότι επίκειται η αλλαγή –το πολύ ώς το τέλος Σεπτεμβρίου.
Ο Μιχόπουλος με απέτρεψε να γράψω οτιδήποτε παρότι ουσιαστικά μου το επιβεβαίωσε: «Αδερφέ, μη γράψεις, όταν συμβεί, θα σου πω» –θα με αποδέσμευε από το off the record δηλαδή, για να το γράψω.
Δεν με πήρε ποτέ. Τη Δευτέρα του έστειλα μήνυμα: «Μ’ αρέσει που θα μου το ‘λεγες», του έγραψα. «Σιγά το θέμα», μου απάντησε. Οντως, δίκιο έχει.
Σιγά το θέμα, που επικράτησε ο Νίκος Παππάς σε αυτή την ιδιότυπη σύγκρουση που είχαν ήδη από την έναρξη της διακυβέρνησης και η οποία είχε διάφορες διακυμάνσεις: όταν απομακρύνθηκε ο Παππάς από το Μέγαρο Μαξίμου, ας πούμε, ερμηνεύθηκε ως νίκη του Μιχόπουλου και όσων ήταν στην ίδια λογική με αυτόν. Τώρα, με την τοποθέτηση Καρτερού, πολλοί μιλούν για ρεβάνς Παππά, λόγω και της σχέσης που έχουν μεταξύ τους. Και κάτι τελευταίο: η κόντρα ήταν εν γνώσει του Πρωθυπουργού, αλλά δεν έκανε τίποτε να την μετριάσει ή να την αποτρέψει..
Φυσικά και δεν πρόκειται να πάρω το μέρος του ευρωβουλευτή Χρυσόγονου, τον οποίο περνάει γενεές δεκατέσσερις ο στρατηγικός σύμβουλος Νικόλας Καρανίκας, με αφορμή την πρόθεση του τελευταίου να την κοπανήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ και (προφανώς) να επανασυνδεθεί με την Κεντροαριστερά. Εχει τα δίκια του ο Καρανίκας. Φταίει αποκλειστικά ο Χρυσόγονος. Οταν το 2013 εγκατέλειπε τον χώρο της Κεντροαριστεράς για να εκπληρώσει τον πόθο του να γίνει ευρωβουλευτής, τι περίμενε δηλαδή από τους συριζαίους; Να τον υιοθετήσουν κι από πάνω; Εισοδιστή τον θεωρούσαν και τον θεωρούν, ευκαιριακή ήταν η συνεργασία προς όφελος και των δύο πλευρών και τα όσα λέει τώρα ο Καρανίκας εις βάρος του δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη «φωνή του Κυρίου» Του.
Κύριε Χρυσόγονέ μου, σας ενημερώνω εγκύρως, ότι δεν υπάρχει κανείς Καρανίκας! Ο Καρανίκας σάς σέρνει αυτά που θα ήθελε να σας «σούρει» κατά το κοινώς λεγόμενο ο πρόεδρος Τσίπρας, αλλά δεν του αρμόζει. Γι’ αυτές τις δουλειές έχει πότε τον Πολάκη και πότε τον Καρανίκα. Οι οποίοι τα καταφέρνουν περίφημα…
Περιήλθε εις χείρας μου επιστολή του κυρίου Κωνσταντίνου Λούλη, συμπατριώτη μου εξ Ηπείρου, αλευροβιομηχάνου, απευθυνόμενη προς τον μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιο, γνωστό μου από πολλών ετών. Η επιστολή του κυρίου Λούλη, ο οποίος για μια τριετία σχεδόν (1989-1991) κατείχε τη θέση του διοικητή του Αγίου Ορους, άρα εκ των πραγμάτων είναι γνώστης των τεκταινομένων στην Εκκλησία, έχει καταγγελτικό χαρακτήρα, είναι συνταγμένη σε απολύτως προσωπικό τόνο, και απευθύνεται στον Ιγνάτιο με τρόπο που φανερώνει γνώση καταστάσεων οι οποίες αν ευσταθούν –και κοινολογηθούν –θα κάνουν το χριστεπώνυμο πλήθος να φρυάξει.
Εννοείται πως δεν θα τη δημοσιεύσω την επιστολή αυτή, διότι με ξεπερνάει το ύφος και η έντασή της. Αλλά επειδή γνωρίζω την φύση του ανδρός, του κυρίου Λούλη δηλαδή, εκτιμώ ότι θα την δημοσιοποιήσει ο ίδιος… Στον Αρχιεπίσκοπο, την έχει αποστείλει άραγε;
