Το νέο πρόσωπο της Αριστεράς

Τι είναι εχθρός

Τι σύντροφος

Ποιος να το ξέρει

Δ. Πιστικός, «Ανάγνωση»

Στην Ελλάδα έχουν ειπωθεί τα πάντα. Και τ’ αντίθετά τους. Για το τι είναι σοσιαλισμός, τι είναι φιλελευθερισμός, τι είναι Αριστερά.

Βέβαια, οι περισσότεροι ομιλούντες και διαβεβαιώνοντες περί της αληθείας των λεγομένων [sic] αποφεύγουν να οριοθετήσουν τις έννοιες της ανομίας, της καλής [;] βίας, της ανήθικης πολιτικής οσφυοκαμψίας, της διπρόσωπης ίντριγκας και εντέλει της προδοσίας ιδανικών, θέσεων και δεσμεύσεων.

Υπάρχει όμως μια λαϊκή [θυμο]σοφία που γνωρίζει πολύ καλά το περιεχόμενο των όρων κι αναγνωρίζει αμέσως τον γνήσιο από τον μη-γνήσιο λόγο και ρόλο. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ψευτομαγκιά, η μπαμπεσιά, ο ναρκισσισμός, η υπεροψία δεν προσιδιάζουν σε πρόσωπα τα οποία [διατείνονται ότι] ασκούν δημόσια εξουσία υπέρ των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων και σε κάθε περίπτωση δεν εντάσσονται στην αριστερή ηθική.

Η αυταρχική, ανερμάτιστη, ιστορικά ξεπερασμένη αντίληψη των πολιτικών-οφιτσιούχων, που όλα τα ξέρουν, «όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν» έχει κλείσει τον κύκλο της. Οι υπουργοί και γενικότερα οι πολιτικοί του ναπολεόντειου ύφους και της χυδαίας υβρεολογίας δεν έχουν θέση στο πολιτικό σκηνικό της Νέας Μεταπολίτευσης,όπως αυτή θα διαμορφωθεί, κατά τη γνώμη μου, από τη σύγκλιση του νέου ΠΑΣΟΚ με τον νέο ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι τότε η κυβερνώσα πρέπει ν’ ακολουθήσει κάποιους σταθερούς κανόνες, γιατί αυτοί κάνουν τη διαφορά κι όχι οι κορόνες στη Βουλή.

Ετσι η νέα Αριστερά δεν συμψηφίζει ανομίες και δεν ξεπλένει αμαρτωλούς επειδή στη συγκυρία τη βολεύουνε. Οι ολέθριες σχέσεις σκοπιμοτήτων κάποια στιγμή θα βυθίσουν στο σκοτάδι [ίσως και στη λυματολάσπη] όλο το εγχείρημα διαφάνειας κι εξυγίανσης του δημόσιου βίου.

Από την άλλη, η κυβερνώσα Αριστερά δεν πρέπει να πανικοβάλλεται από τα ισχυρά πυρά της αντιπολίτευσης και να προβαίνει σε αυταρχικές ενέργειες, γιατί το κοινοβουλευτικό παιχνίδι προβλέπει κρίνοντες και κρινόμενους εντός του πολιτικού πολιτισμού, τα όρια του οποίου πρώτα οι κυβερνώντες οφείλουν να σέβονται και να τηρούν. Ούτε η λογική «μία σου, μία μου» έχει νόημα, ούτε η παραβίαση του κράτους δικαίου [για να «τη βγεις» στον αντίπαλο] ωφελεί το πολίτευμα.

Θέλω τέλος να επισημάνω τις αρνητικές συνέπειες [για τους ίδιους, την κοινωνία, την ιδεολογία] του κεκαλυμμένου «αριστερού κομφορμισμού», ο οποίος όσο κι αν κρύβεται μέσα σε βαθυστόχαστες ερμηνείες και πίσω από αποπροσανατολιστικές επιθέσεις στους απέναντι, στην ουσία αναδεικνύει μια ισοπεδωτική αντίληψη της Ιστορίας και μια καθεστωτική προσέγγιση της Δημοκρατίας.

Σήμερα που οι θεσμοί πιέζονται, οι πολίτες καταπιέζονται και η Αριστερά συμπιέζεται, ας μην ψάχνουμε μαγικές ή ιδανικές εναλλακτικές λύσεις. Επειδή δεν φαίνεται να υπάρχουν από μηχανής θεοί,προτείνω στην κυβερνώσα αλλαγή προσώπου μαζί με αναγκαίες αλλαγές προτεραιοτήτων.

Το νέο πρόσωπο θα διακρίνεται από διάθεση αυτοκριτικής, ειλικρίνεια, εντιμότητα, καθαρότητα θέσεων και προθέσεων.

Τα υπόλοιπα θα κριθούν από τον ελληνικό λαό με βάση τα δικά του κριτήρια την ώρα του εκλογικού απολογισμού.