Νομίζω ότι, δεν είναι δα για να το κοκορεύεται ο κύριος Τόσκας που του πήρε έξι μήνες για την απαγωγή Λεμπιδάκη. Εξι μήνες είναι πάρα πολλοί, πόσω μάλλον που το όλον πράγμα στήθηκε από δυο χωριών χωριάτες τα οποία απέχουν, το πολύ δέκα χιλιόμετρα μεταξύ τους. Μισός μπάφος δρόμος, μετά συγχωρήσεως. Και πόσο εχέμυθοι, τι σόι ταλεντάρες της συνωμοτικής τέχνης μπορεί να ήσαν άραγε αυτοί οι είκοσι που υποτίθεται ότι διοργάνωσαν και συντήρησαν την απαγωγή; Κι έρχονται, απ’ ό,τι μαθαίνω, κι άλλοι τόσοι. Ο κόσμος το ‘χε τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Αλλά και πάλι. Ενας σωματέμπορας, ένας τραμπούκος των ειρηνοδικείων, ένας παλαίμαχος βιαστής, ένας που κόντεψε να σκοτώσει την πεθερά του κι ένα κοπέλι για τα θελήματα, δεν νομίζω ότι μπορεί να θεωρηθούν άτομα με συγκρότηση, ικανά να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό ανεξαρτήτως συνθηκών. Κάποια στιγμή όλο και θα ‘ρθουν στο κέφι, όλο και θα παρασυρθούν σε καμιά καυχησιά, όλο και θα τσακωθούν με τη γυναίκα τους, και τότε πάπαλα. Γιατί σιγά μη μαγείρευε ο σωματέμπορας, ο βιαστής ή ο πεθερόπληκτος για να φτάσει σαράντα πέντε κιλά ο απαχθείς. Στην Κρήτη, η οικογένεια είναι ευτυχώς λειτουργική και το τσικάλι το βάζουν πάντα οι γυναίκες.
Εχει διαρραγεί, μου φαίνεται, ο ψυχικός δεσμός μεταξύ λαού και αστυνομίας που μέχρι πρότινος στήριζε την κοινωνική συνοχή στα Ζωνιανά και αλλαχού. Εχει χαθεί και η εγγύτητα μεταξύ των ανθρώπων, κι όταν πας επίσκεψη σ’ ένα σπίτι σε τρατάρουν έξω από την πόρτα, με την αλυσιδίτσα της σήτας στον γάντζο, όπως στην Αμερική, κι έτσι δεν βλέπεις τον μπουφέ, τα γυαλικά, τα μπαζούκας, τα μυδραλιοβόλα, τα αντιαεροπορικά, τα υποβρύχια, τους πάτριοτ και τους κρουζ, τα keyboards του Κιμ που κοσμούν το σαλόνι. Αλλά και αφηρημένος να είσαι, και πάλι δεν γίνεται να μην ψυλλιαστείς ότι κάτι δεν πάει καλά με το μικιό που είναι συνέχεια στο βιντεοκλάμπ και στο περίπτερο για κάρτες κινητής τηλεφωνίας. Μα και ροζ κλήσεις να μην κάνει, και XXX βιντεοταινίες να μην βλέπει, είσαι υποχρεωμένος να το πεις, αν όχι στον κηδεμόνα του, στη γειτονιά πάντως, οπωσδήποτε.
