Η κατάσταση στην Καταλωνία μοιάζει με την ελληνική το 2015: η κυβέρνηση Τσίπρα απειλούσε ότι θα αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, όπως η Χενεραλιτάτ του Πουιγκντεμόντ απειλεί ότι θα αποσχιστεί από την Ισπανία. Πιστεύω ότι αν το 2015 η ελληνική κυβέρνηση είχε θετικά σήματα από Ρωσία, Κίνα, Ιράν (ότι θα εύρισκε οικονομική και πολιτική στήριξη) σήμερα θα ήμασταν στη δραχμή και σε διαδικασία αποχώρησης από την ΕΕ. Οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά θα ήμασταν Βενεζουέλα, μπορεί και πολύ χειρότερα. Ευτυχώς, οι ξένοι ηγέτες φάνηκαν σοφότεροι των δικών μας τυχοδιωκτών, προφανώς θεωρούσαν ηλιθιότητες αυτά που άκουγαν και γελούσαν μεταξύ τους Ολάντ – Πούτιν όταν ο Ρώσος αποκάλυπτε στον Γάλλο ότι η ελληνική κυβέρνηση ήθελε να τυπώσει χαρτονομίσματα στη χώρα του. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε άλλη λύση για να μείνει στην εξουσία παρά να συμβιβαστεί.

Ο Κάρλες Πουιγκντεμόντ είναι σήμερα εξίσου απομονωμένος με τον Αλέξη Τσίπρα τότε –και το δικό του ρίσκο είναι ακόμα μεγαλύτερο γιατί δεν πρόκειται για αποχώρηση από ένωση κρατών αλλά για απόσχιση από κράτος, που κανείς δεν θα τη δεχθεί. Θα είναι σαν να εκτοξεύει την πατρίδα του για ταξίδι στον Αρη με εφόδια λίγων ημερών. Στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης αν έχει, δεν θα εξαγγείλει τη Δευτέρα την «ανεξαρτησία της Καταλωνίας», όπως απειλεί. Θα καταπιεί και τις απειλές του και τα αποτελέσματα του «δημοψηφίσματός» του, όπως ακριβώς έγινε και σε μας το 2015.

Αλλά η επιθετικότητα είναι μεγέθυνση, υπερακοντισμός, της άμυνας που επιβάλλει η αυτοσυντήρηση, άρα ο ίδιος μηχανισμός που θα οδηγούσε λογικούς ανθρώπους στην υποχώρηση, μπορεί να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη επιθετικότητα –αυτό δεν έκαναν Παναγιώτης Λαφαζάνης, Ζωή Κωνσταντοπούλου και τόσοι άλλοι το 2015; Εξαιρείται ο Γιάννης Βαρουφάκης που ήταν απασχολημένος με τον καθρέφτη του και δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε γύρω του.

Γιατί λοιπόν να μη γίνει επιθετικότερος και ο Πουιγκντεμόντ; Στην πραγματικότητα, μόνο κακό μπορεί να κάνει ο κηρύσσοντας την ανεξαρτησία: στον εαυτό του, στους πολιτικούς συμμάχους του –αλλά κυρίως στην Ισπανία και την ιδιαίτερη πατρίδα του. Κάπως σαν τζιχαντιστής ζωσμένος εκρηκτικά: η αναταραχή θα είναι μεγάλη, μπορεί να υπάρξει βία πρωτόγνωρης έντασης και έκτασης, προς μεγάλη χαρά όλων των παρόμοιων προς τους αποσχιστικούς της Καταλωνίας σκοτεινών δυνάμεων της Ευρώπης, δεξιών και αριστερών. Αλλά ίσως ο πρόεδρος της Χενεραλιτάτ το κάνει γιατί δεν έχει άλλο όπλο να πετύχει όχι έντιμο συμβιβασμό αλλά περισσότερα προνόμια για την πολιτική κάστα που εκπροσωπεί.

Το καλό σε όλο το κακό είναι πως οι τζιχαντιστικές αυτοκτονίες προκαλούν αθώα θύματα, όμως με αυτές δεν κερδίζονται πόλεμοι: οι ίδιοι οι Καταλανοί δεν θα αφήσουν την πατρίδα τους να εκτοξευθεί στο διάστημα.

Τελευταία Νέα