Ολυμπιονίκης, ετών 60 και έτοιμη για νέο ρεκόρ!

Ολα ξεκίνησαν όταν η έφηβη Τζόαν έσπασε το πόδι της στο σκι. Ως τρόπο αποκατάστασης διάλεξε το τρέξιμο. Κι από τότε το λάτρεψε, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια. «Θυμάμαι να τρέχω με τα αγόρια στο σχολείο. Δεν τα ανταγωνιζόμουν. Πάλευα μόνο ενάντια στον χρόνο. Ομως το φύλο μου έπαιζε ρόλο τελικά. Απαγορευόταν να αγωνιστώ σε αγώνες μεγαλύτερους από 1 μίλι επειδή θεωρούμουν “λεπτεπίλεπτη”! Κι όταν κέρδισα στο πολιτειακό πρωτάθλημα, δεν πήρα το βραβείο πολυτιμότερου αθλητή του σχολείου μου επειδή έκανα προπόνηση με τα αγόρια. Τότε υπήρχε η αντίληψη πως οι γυναίκες δεν είναι φτιαγμένες για τρέξιμο: θα δυσκολεύονταν να κάνουν παιδιά και θα γερνούσαν γρήγορα. Εγώ σήμερα είμαι 60, μητέρα δύο παιδιών και τρέχω πάνω από 100 χλμ. την εβδομάδα. Μάλιστα τη μέρα που γέννησα τον γιο μου, είχα τρέξει ένα δεκάρι. Το τρέξιμο είναι εξαιρετική διέξοδος για κάθε γυναίκα. Κι ευτυχώς που τη δεκαετία του ’70 άλλαξαν πολλά στη νοοτροπία και τη νομοθεσία της χώρας μου και ενισχύθηκε το κίνημα ισότητας στον αθλητισμό. Χάρη σε αυτό εγώ σήμερα είμαι ολυμπιονίκης και η γυναικεία ομάδα των ΗΠΑ εξακολουθεί να κυριαρχεί σε ολυμπιακά μετάλια. Τα ολυμπιακά ιδεώδη ταιριάζουν πολύ στις γυναίκες: έχουν να κάνουν με όνειρα και στόχους, με εμπόδια που ξεπερνιούνται και με δικαιοσύνη. Και οι γυναίκες τα έχουν βιώσει όλα αυτά».

Ηταν το 1979 όταν η 22χρονη –τελειόφοιτη φοιτήτρια τότε –Tζόαν Μπενόιτ μπήκε δυναμικά στη δρομική σκηνή, τερματίζοντας με εθνικό ρεκόρ γυναικών τον Μαραθώνιο της Βοστώνης (2:35:12). Εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανείς πως το κορίτσι, επειδή είχε κολλήσει σε μποτιλιάρισμα, έτρεξε επιπλέον 3 χλμ. έως την αφετηρία κι αναγκάστηκε να ξεκινήσει με το τελευταίο γκρουπ δρομέων! Σχεδόν άγνωστη μέχρι τότε, συνέχισε να σπάει τα ρεκόρ σε αρκετούς μικρότερους αγώνες εκείνης της χρονιάς. Το 1983 επιστρέφει στον Μαραθώνιο της Βοστώνης με νέο παγκόσμιο ρεκόρ (2:22:43) και την επόμενη χρονιά θριαμβεύει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες, παρόλο που δεν ήταν φαβορί. Η Νορβηγή Grete Waitz, η βασική αντίπαλός της, κέρδιζε πάντα σε όποιον Μαραθώνιο συμμετείχε. Επιπλέον, η Μπενόιτ είχε εγχειριστεί στο γόνατο κάποιους μήνες πριν. Ομως, η σωματική δύναμη, το πείσμα και το ψυχικό της σθένος έλαμψαν. Προηγήθηκε από τα πρώτα χλμ. της διαδρομής μέχρι το Los Angeles Coliseum, εκεί όπου ξεσήκωσε το κοινό τερματίζοντας πανηγυρικά σε χρόνο 2:24:52. Τον Σεπτέμβριο του 1984 παντρεύτηκε τον Σκοτ Σάμιουελσον και την επόμενη χρονιά ξανακάνει ρεκόρ στον Μαραθώνιο του Σικάγου (2:21:21, 4η καλύτερη επίδοση αμερικανίδας αθλήτριας μέχρι σήμερα). Δύο χρόνια αργότερα, τερματίζει 9η τον Μαραθώνιο της Βοστώνης, ενώ ήταν 3 μηνών έγκυος στην κόρη της Αμπιγκέιλ.

Για περίπου δέκα χρόνια αφοσιώνεται στη μητρότητα και την οικογένεια (το 1992 απέκτησε κι έναν γιο, τον Αντερς). Η Τζόαν όμως μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει, αφού τo 1994, στα 37 της, ξανά προς τη δόξα τραβά, κερδίζοντας τον Μαραθώνιο του Σικάγου (2:37:09) και τη συμμετοχή της στα ολυμπιακά προκριματικά του 1996.

Το 1998 η Τζόαν διοργανώνει τον αγώνα TD Bank 10K συνδυάζοντας το τρέξιμο με τη φιλανθρωπία, αφού τα έσοδα διατίθενται στην ενίσχυση μη προνομιούχων παιδιών. Ενας αγώνας ιδιαίτερα δημοφιλής μέχρι σήμερα. Αυτό που τη διακρίνει είναι η σταθερότητά της και η διάρκεια που έχει ως αθλήτρια στον χρόνο –ε αντίθεση με τους περισσότερους ελίτ αθλητές, που λόγω του σκληρού ανταγωνισμού και της υπερπροπόνησης αναγκάζονται να αποσυρθούν νωρίς. Η Μπενόιτ ήταν εξαιρετική τόσο στα 25 της όσο και στα 50 της που τερμάτισε Μαραθώνιο κάτω από 2:50. Και συνέχισε να ορίζει τα ρεκόρ σε κάθε επόμενη ηλικιακή κατηγορία.