Eφυγε από τη ζωή το πρωί της Κυριακής η σημαντική θεατρική συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη, η οποία είχε γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη στις αρχές της δεκαετίας του 1930.
Αδερφή του ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη και σύζυγος του Γιώργου Χειμωνά ταυτίστηκε με τη μεταπολεμική δραματουργία. Στη θεατρική σκηνή πρωτοεμφανίστηκε το 1965 με την Τριλογία της Πόλης («Η διανυκτέρευση», «Η πόλη», «Η παρέλαση»), στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, ενώ το ίδιο έργο κυκλοφόρησε σε βιβλίο το 1974 (εκδ. Κέδρος, απ’ όπου και όλα της τα θεατρικά).
Στην παράσταση εκείνη είχαν εμφανιστεί η Εκάλη Σώκου (Ζωή) και ο Μίμης Κουγιουμτζής (Αρης). Το έργο ξανανέβηκε τον φορτισμένο Μάιο του 1968 στο Παρίσι, στη «Maison des Lettres», σε μετάφραση Νικηφόρου Παπανδρέου και J.Y.C. Fosse, σε σκηνοθεσία Αντουάν Βιτέζ, με τους ηθοποιούς Colin Harris και Brigitte Jacques.
Ακολούθησε το 1967 το τρίπρακτο «Η συναναστροφή» στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά. Ο Κ. Κουν σκηνοθέτησε επίσης τα μεταγενέστερα έργα της «Αντόνιο ή το Μήνυμα» (1972), «Η νίκη» (1978), «Η κασέτα» (1982), «Ο ήχος του όπλου» (1987), όλα από το Θέατρο Τέχνης. Το 1990 ο θίασος Τζένης Καρέζη – Κώστα Καζάκου παρουσίασε το «Διαμάντια και μπλουζ», σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, ενώ το 1995 ανέβηκε το «Ταξίδι μακριά» από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή. Το 1998 το μονόπρακτο «Ο ουρανός κατακόκκινος» από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη (με τη Βέρα Ζαβιτισάνου) και το 2003 το «Σ’ εσάς που με ακούτε» από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Τα έργα της ανέβηκαν, εξάλλου, σε πολλές ευρωπαϊκές σκηνές (Αγγλία, Πολωνία, Ιταλία, Ισπανία, Γερμανία), ενώ ειδικά στο Παρίσι σκηνοθέτης ήταν ο Αντουάν Βιτέζ.
Το 2010 παρέδωσε στον Θοδωρή Γκόνη τη σκηνική αυτοβιογραφία «Ο Γιώργος ως Αμλετ», μια αναφορά στον σύζυγό της Γιώργο Χειμωνά (με τον οποίο απέκτησαν τον Θανάση Χειμωνά), τον οποίο γνώρισε μετά τον πρώτο της γάμο με το Μηνά Χρηστίδη.
Η κηδεία της θα γίνει στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών την Τρίτη 10/10 στις 4 το απόγευμα.
