Ως διττής φύσης, η επιλογή δεν είναι εύκολη. Γιατί όταν η ΝΔ καλείται να τοποθετηθεί στη Βουλή για την αναγνώριση του φύλου, δεν καλείται μόνο να επιλέξει ανάμεσα στη νέα της ταυτότητα και την αιώνια ψυχή της, ανάμεσα στο φιλελεύθερο προφίλ που επιχειρεί να σφυρηλατήσει ο αρχηγός της και το συντηρητικό DNA της. Παράλληλα, πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο πολιτικό όφελος που θα είχε από μια αρνητική ψήφο και το μέτωπο με την Εκκλησία που θα άνοιγε η στήριξή της σε ένα ατομικό δικαίωμα του είδους.
Ο πειρασμός είναι πραγματικά μεγάλος. Ιδανικά, η ΝΔ θα έβλεπε τον εαυτό της στον ρόλο του θεατή – ενός προνομιακού θεατή που θα τέρπεται παρακολουθώντας την Εκκλησία να σκίζει τα ράσα της με τον ξέπνοο ΣΥΡΙΖΑ και τους πανικοβλημένους ΑΝΕΛ. Από την κερκίδα θα απολάμβανε τους κλυδωνισμούς στον κυβερνητικό συνασπισμό, τον φόβο του εκλογικού κόστους του ενός εταίρου και τον υπαρξιακό τρόμο που θα προκαλούσε στον άλλον η εκκλησιαστική οργή. Θα ήταν σαν να έκλεινε το μάτι στην Αριστερά του Κυρίου. Και θα την έκανε να κοιτάξει ξανά προς τα δεξιά της.
Μόνο που η ΝΔ δεν έχει αυτήν την πολυτέλεια. Ως κόμμα εξουσίας δεν μπορεί παρά να λερωθεί, να ανακατευτεί με ιεράρχες, συριζαίους και ψεκασμένους. Δεν μπορεί, ας πούμε, να λείπει σε ταξίδι για δουλειές όπως έκανε η αρχηγός της Δημοκρατικής Συμπαράταξης πριν από δυο χρόνια με το σύμφωνο συμβίωσης και τώρα πρόκειται να κάνει με την αναγνώριση φύλου. Η ΝΔ δεν μπορεί παρά να πάρει θέση για το φύλο των ανθρώπων. Στέλνοντας το μήνυμα στην Εκκλησία πως η δική της δουλειά είναι μόνο το φύλο των αγγέλων.
