Η προχθεσινή πρώτη προσυνεδριακή εκδήλωση της ΝΔ στη Νίκαια δεν πήγε καθόλου καλά ως προς τη συμμετοχή κοινού, ο πήχης αισιοδοξίας του Νέου Φορέα κατέβηκε από τις 200.000 ψηφοφόρους στις 120.000, ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε καν διανοείται να κάνει ευρείας κλίμακας πολιτικές κινητοποιήσεις –ήτοι, οι κομματικές διαδικασίες δεν συγκινούν, το ενδιαφέρον για την πολιτική έχει υποχωρήσει. Η κομματική αντιπαράθεση έχει περιοριστεί στη Βουλή (ως όφειλε, άλλωστε), τα κόμματα περιορίζονται να εκδίδουν θορυβώδεις ανακοινώσεις με την ελπίδα ότι θα αποσπάσουν την προσοχή κάποιων. Και μάλλον δεν φταίει ο κ. Ντεϊσελμπλούμ αν το αίτημα της ΝΔ για εκλογές ούτε συγκινεί ούτε πείθει.
Είναι άραγε κακό αυτό όπως προσπαθούν να μας πείσουν διάφοροι κατήγοροι της ιδιώτευσης, που ισχυρίζονται ότι είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη δημοκρατία; Αν θυμηθούμε την περίοδο 2010-15 το πόσες φορές κάηκε η Αθήνα, πόσες απειλήθηκε η Βουλή, πόσα θύματα είχαμε και πόσες διαδηλώσεις διέλυαν καθημερινά την πρωτεύουσα (και όχι μόνο), δεν μου φαίνεται πως είμαστε χαμένοι με την «αποπολιτικοποίηση». Για τούτο δεν κατανοώ και την οργή όσων αναρωτιούνται «τι απέγιναν όλοι αυτοί που διαδήλωναν τώρα που ψηφίζονται ακόμα χειρότερα μέτρα;». Θα ήθελαν να είναι μονίμως πεδία μάχης οι πόλεις;
Πολλοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται για κούραση, αλλά ίσως συμβαίνει κάτι το μονιμότερο και ουσιαστικότερο: γίνεται αποδεκτό και στη χώρα μας αυτό που ισχύει ήδη στις ώριμες δημοκρατίες, ότι η πολιτική είναι υπόθεση επαγγελματιών μεταξύ των οποίων καλούμαστε οι πολίτες να διαλέξουμε ποιοι θα μας κυβερνήσουν. Σε μας το πάθος για την πολιτική, τα «πράσινα» και «γαλάζια» καφενεία υπήρχαν επειδή μέσω της πολιτικής μπορούσε κανείς να λύσει ζητήματα που σε ωριμότερες πολιτικά και οικονομικά χώρες επιλύονταν στην ιδιωτική σφαίρα, πρωτίστως η επαγγελματική αποκατάσταση. Και τώρα μαθαίνουμε ότι ακόμη και η επιλογή γενικών γραμματέων των υπουργείων θα γίνεται μέσω Ειδικού Συμβουλίου Επιλογής στο πλαίσιο της «αποπολιτικοποίησης της δημόσιας διοίκησης» που επέβαλαν τα τρισκατάρατα Μνημόνια. Αποπολιτικοποίηση που την είδαμε και στους εισπρακτικούς μηχανισμούς με την ίδρυση Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων, την ίδρυση του ΕΦΚΑ που δεν επιτρέπει ρουσφετολογικές συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, τον αυστηρό έλεγχο των τραπεζών που δεν επιτρέπει πολιτική διαχείριση του χρήματος –ή που τέλος πάντων τα κάνει όλα αυτά δυσκολότερα.
Για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία βασικές κρατικές λειτουργίες αποσπώνται από τον έλεγχο των πολιτικών. Και στον βαθμό που οι πολίτες περίμεναν να τους λύσει τα προβλήματα η πολιτική διά του κράτους, αποπολιτικοποιούμενο το κράτος, αποπολιτικοποιείται και η κοινωνία. Αν τα κόμματα θέλουν να έχουν ακροατήρια θα πρέπει να βρουν νέους τρόπους, αφού πια δεν μπορούν να διαχειρίζονται το κράτος για να ικανοποιούν πελατείες.
