Η άλλη πλευρά του Σκίμπε

Ντόρος μεγάλος γίνεται για το κατά πόσο βοήθησε ο γερμανός προπονητής την Εθνική σε αυτή την πορεία της προς τη δεύτερη θέση των προκριματικών. Αλλος λέει το μακρύ του, άλλος το κοντό του και γενικά ανοίγει ένας κύκλος συζητήσεων που προφανώς προκαλεί εσωστρέφεια στα ενδότερα της ομάδας. Ας τα πάρουμε από την αρχή: ο Σκίμπε έδωσε αυτό που ζητά κυρίως μια ελληνική ομάδα, της Εθνικής συμπεριλαμβανομένης. Εφερε κοντά τους παίκτες, δημιούργησε ένα κλαμπ ποδοσφαιριστών που υπολογίζει περισσότερο, κοίταξε τον τομέα της ομοιογένειας και αλίμονο αν ειπωθεί ότι απέτυχε επειδή δεν νίκησε εντός έδρας την Εσθονία. Γιατί την ίδια στιγμή παρέμεινε αήττητος εκτός έδρας, στάθηκε άριστα απέναντι στους ισχυρούς και στα ραντεβού με τους αδύναμους, εκεί που χωλαίνει μια ομάδα όπως η δική μας, εξασφάλισε τους απαραίτητους βαθμούς. Και φυσικά, μην κρυβόμαστε, το Βέλγιο στην τωρινή του έκδοση είναι ασύλληπτο, πολύ πάνω από το επίπεδό μας. Φυσικά, ο συμπατριώτης τού Ρεχάγκελ δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μάστορας στην τακτική –ούτε ο κόουτς που έφερε την Εθνική στην κορυφή της Ευρώπης ήταν τέτοιος. Ούτε μπάλα σούπερ παίξαμε, αλλά μετρά το αποτέλεσμα. Οχι αν βάζει τον Χριστοδουλόπουλο, και μην ξεχνάμε ότι υφίστανται πάντα θέματα ιεραρχίας και προσαρμογής σε ένα σύνολο και τα συγκεκριμένα τα κοιτούν οι σύγχρονοι ομοσπονδιακοί. Αν κάτι πρέπει να του προσάψουμε, είναι η αδυναμία του να βρει μια λύση πίσω από τον Τοροσίδη. Παίκτες υπάρχουν, προφανώς δεν τους εμπιστεύεται, απορία υπάρχει γιατί παίζει ενίοτε εκεί ο Ρέτσος και όχι ο Μανιάτης, σίγουρα όμως το πρόσημο για τον προπονητή είναι θετικό και δεν μπορούμε να λειτουργούμε πάντα με τη λογική του μηδενισμού.