Είναι σίγουρο ότι με το νομοσχέδιο για την αναγνώριση ενός διαφορετικού φύλου –από αυτό που έχει δηλωθεί στην ταυτότητά μας –ο Πρωθυπουργός Τσίπρας ήθελε παραπλανητικά να αποσπάσει την προσοχή των Ελλήνων από τα καυτά ζητήματα που τους βασανίζουν, όπως είναι η ακραία φτώχεια! Ομως το νομοσχέδιο τούτο διχάζει και όλα τα κόμματα (συντηρητικά ή δήθεν αριστερά), γιατί δεν θέλουν να χάσουν τις ψήφους των θρησκευόμενων ψηφοφόρων! Πάνω από όλα όμως η «οργανωμένη» ελλαδική Εκκλησία αντιδρά –δυστυχώς –με ένα σκοταδιστικό ή «ιεροεξεταστικό» πνεύμα που δεν συνάδει με τη βαθύτερη ηθικότητα μιας θρησκείας, όπως έλεγε και ο Τόμας Μαν («Οι στοχασμοί ενός απολίτικου»)! Κάτι που αδικεί ιδίως τον αρχιεπίσκοπο (γιατί πρόκειται για έναν ταπεινό άνθρωπο)! Ομως επί της ουσίας του νομοσχεδίου είναι απαραίτητο να διευκρινίσουμε καταρχήν ότι παρέχεται η δυνατότητα σε έναν άνθρωπο, που είναι «καταχωρισμένος» στη ληξιαρχική του πράξη γέννησης ως άνδρας, να ζητήσει την αλλαγή του φύλου και να καταγραφεί πλέον στα κρατικά έγγραφα «ως γυναίκα». Πότε γίνεται αυτό; Οταν ένα άτομο λόγω ορμονικής θεραπείας ή άλλης ιατρικής παρέμβασης νιώθει ότι «ζει μέσα σε ένα ξένο σώμα» (για να το πούμε έτσι απλά). Προφανώς τα φαινόμενα αυτά αφορούν κυρίως την απειροελάχιστη κοινωνική ομάδα των «διεμφυλικών» σε όλο τον πλανήτη και τη χώρα μας και άρα με παρόμοιες νομικές ρυθμίσεις δεν θα υπονομευθεί η από χιλιετιών κουλτούρα μας για τις έννοιες του άνδρα ή της γυναίκας, όπως τερατωδώς υποστηρίζουν κάποιοι τις τελευταίες μέρες («Koehler- Rechner- Ehrt, Legal Gender Recognition in Europe, 2013»). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας υποστήριξε αυταρχικά ότι το ανωτέρω νομοσχέδιο «καταστρέφει τον άνθρωπο»! Ομως αναρωτιέται κανείς το εξής απλό πράγμα: άραγε καταστρέφει τον άνθρωπο και η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου A.P. Garcon and Nicot v. France της 6ης Απριλίου του 2017; Με την απόφαση τούτη έγινε δεκτό ότι το δικαίωμα της προσωπικής αυτονομίας –όπως οριοθετείται στο άρθρο 8 της ΕΣΔΑ –εμπεριέχει και την ελευθερία του ατόμου να καθορίζει τη σεξουαλική του ταυτότητα (και κατά συνέπεια και την ελευθερία να αλλάζει και το φύλο του). Και επιτέλους κάποτε πρέπει να αποφασίσουμε εάν ανήκουμε ουσιαστικά στην Ευρώπη και εάν δεσμευόμαστε από τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου! Αλλιώς ας δηλώσουμε ευθαρσώς ότι είμαστε «έθνος ανάδελφον» και ας πορευτούμε μόνοι μας, όπως κάνει και ο απομονωμένος ηγέτης της Βόρειας Κορέας! Και ας μην ξεχνούμε επιπλέον ότι ο Ιησούς αντιμετώπιζε με θαυμαστή κατανόηση όσους η τότε καθωσπρέπει κοινωνία περιφρονούσε, από τις πόρνες και τους δαιμονισμένους μέχρι τους αστέγους και τους ζητιάνους (Juan Arias).
Συμπέρασμα: είναι απαραίτητο όλοι μαζί (Εκκλησία, κόμματα και πολίτες) να βρούμε έναν συμβιβασμό! Και τέτοιο συμβιβασμό μπορεί να συνιστά –μεταξύ των άλλων –και η διατήρηση του 17ου έτους της ηλικίας ως χρονικού οροσήμου για τη δυνατότητα «αλλαγής του φύλου» (αφού ο άνθρωπος τότε έχει μεγαλύτερη πνευματική ωριμότητα για να κάνει σοβαρές σταθμίσεις)!
Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
