Ολοι, σχεδόν, οι ήρωες της παιδικής λογοτεχνίας έχουν ένα αγαπημένο γλυκό. Αλλωστε, η ξεπερασμένη σήμερα λέξη «λιχουδιά» εκεί μπορεί να βρει πλέον καταφύγιο. Είναι η σοκολάτα για τον Τσάρλι του Ρόαλντ Νταλ, τα κουλουράκια για τη μικρή Λουλού, η μηλόπιτα της γιαγιάς Ντακ για τον Λιούι, τον Χιούι και τον Ντιούι στα «Μίκυ Μάους». Με αυτό το γλυκό αναπτύσσουν, σε κάποια φάση, μια σχέση συνωμοτική καθώς το τρώνε ή το παίρνουν στα κρυφά προσπαθώντας να ξεγελάσουν τους μεγάλους. Και εκεί αποτυπώνεται η έννοια της, επίσης σε εφεδρεία σήμερα, λέξης «ζαβολιά». Οι μεγάλοι βέβαια πάντα την ανακαλύπτουν ώστε να εξαχθεί και το παιδαγωγικό ηθικό δίδαγμα. Με δυο λόγια, όταν βουτάς στα κρυφά το γλυκό, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε πιάσουν. Συνθήκη.
Στον κόσμο των ενηλίκων αυτό το λέμε και ότι έπιασαν κάποιον με τη γίδα στην πλάτη. Που ταιριάζει καλύτερα με τα κυβερνητικά στελέχη αφού κάτι μου λέει –μπορεί και να τους αδικώ βέβαια –ότι δεν πέρασαν από το στάδιο της παιδικής λογοτεχνίας. Διότι θα ήξεραν ότι οι ζαβολιές δεν κρύβονται. Και δεν θα εξακολουθούσαν να τις κάνουν με τέτοια προσήλωση. Για άλλη μία φορά προσπάθησαν να φουσκώσουν πλεονάσματα και να επιδοθούν σε κρεσέντα παροχολογίας, καθυστερώντας να εκδώσουν καμιά τριακοσαριά χιλιάδες συντάξεις και εφάπαξ. Μέχρι να τους τσακώσουν οι Ευρωπαίοι με το δάχτυλο στο γλυκό ή τη γίδα στην πλάτη. Και να τρέχουν με υπερωρίες του Σαββατοκύριακου να μαζέψουν ό,τι άφησαν απλωμένο εδώ και χρόνια. Μια παρέα ενηλίκων όμως που συμπεριφέρονται σαν αμετανόητοι σκανταλιάρηδες παιδικής ιστορίας δεν έχει το άλλοθι της χαριτωμενιάς. Ισως, μαζί με τον Μαρξ, και ολίγον από Τσαρλς Σουλτς καλό θα έκανε.
Τελευταία Νέα