Είναι απαράδεκτη και εξωφρενική η υπεράσπιση του φιλελευθερισμού που ανέλαβε στη Βουλή ο Πρωθυπουργός, φθάνοντας στο σημείο, με τη γνωστή του ιταμότητα, να αποκαλεί τον κ. Μητσοτάκη «γιαλαντζί φιλελεύθερο». Απέφυγε να μας πει τι είναι ο ίδιος, από ποιον «τόπο» λοιδορεί τους αντιπάλους του, αφού το «αριστερός» ξεκινά από την Κεντροαριστερά και φθάνει ώς τους Ρουβίκωνες και διάφορους πυρωμένους πυρήνες –όπως το απέφυγε και ο κ. Τσακαλώτος την Κυριακή στην «Καθημερινή» όπου θεωρητικολόγησε περί φιλελευθερισμού, καταγγέλλοντας όσους δεν συμφωνούν με το νομοσχέδιο περί «ταυτότητας φύλου» ως μη φιλελεύθερους –κάτι στο οποίο έχει καταρχήν δίκιο, αν και ο διάβολος κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες και επί των λεπτομερειών υποστηρίζει ότι διαφωνεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Προφανώς, η καταγγελία ότι η ΝΔ (και ο πρόεδρος της προσωπικά) δεν είναι φιλελεύθερη αποτελεί άμυνα στις καταγγελίες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ –οι οποίοι κατά τον κ. Τσίπρα αποτελούν «πατριωτική Κεντροδεξιά», κατά την ίδια έννοια που τα κρεατικά στα μοναστήρια δικαιούται ο ηγούμενος να τα αποκαλεί ψάρια. Αλλά είναι επικίνδυνο κατεξοχήν μη φιλελεύθεροι πολιτικοί, όπως οι κ.κ. Τσίπρας και Τσακαλώτος, να αναδειχθούν σε ιεροφάντες που αποδίδουν ή αφαιρούν το χρίσμα του φιλελεύθερου στους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Και είναι κατεξοχήν μη φιλελεύθεροι και άρα αναρμόδιοι διότι αγνοούν (ή προσποιούνται ότι αγνοούν) ότι ο φιλελευθερισμός αποτελεί καταρχήν τοποθέτηση στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας –κάτι που είναι πολύ σημαντικότερο και από τη διαφωνία αν η ιδιοκτησία είναι θεμελιώδες δικαίωμα (φιλελεύθεροι) ή όχι (μαρξιστές) και από το ζήτημα της ατομικότητας (φιλελεύθεροι) και της συλλογικότητας (σοσιαλιστές): για τους φιλελεύθερους η πολιτική εξουσία είναι «αναγκαίο κακό», για τους συριζαίους κυριαρχιστές είναι το παν –σε τούτο άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ διαφέρει και από τους σοσιαλδημοκράτες αλλά και από επαναστάτες αριστερούς όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ (την επικαλείται ο μετακομμουνιστής κ. Τσακαλώτος για να βγάλει το ΚΚΕ αδιάβαστο) που διαφώνησαν με τους κομμουνιστές ακριβώς στο κρίσιμο θέμα της άσκησης της πολιτικής κυριαρχίας.
Δεν είναι δυνατόν πρωθυπουργός που θεωρεί «θεσμικό εμπόδιο» τη Δικαιοσύνη, πρόεδρος Βουλής που θεωρεί ότι τα μέσα επικοινωνίας πρέπει να ελέγχονται από το κομματικό σύστημα, υπουργός Οικονομικών που συνεχώς αναζητά «ταξικά πρόσημα» στην πολιτική του, κόμμα που αναζητούσε στήριξη στον Πούτιν –δεν είναι δυνατόν αυτοί να δίνουν μαθήματα φιλελευθερισμού για να αγρεύσουν στελέχη και ψήφους από την Κεντροαριστερά που καταγωγικά σχετίζεται με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Δεν είναι δυνατόν να υπερασπίζονται, δήθεν, τον φιλελευθερισμό, καταγγέλλοντας τον «νεοφιλελευθερισμό», όταν για αυτούς οτιδήποτε ελαττώνει την κυριαρχία των πολιτικών επί της κοινωνίας είναι «νεοφιλελεύθερο», ενώ είναι κατεξοχήν φιλελεύθερη στάση. Φοβού τους κυριαρχιστές και φιλελευθερισμόν φέροντας.
Τελευταία Νέα