Σάρωση

Το εντυπωσιακό επιτόπιο οδοιπορικό της εφημερίδας μας και της συναδέλφου Ολυμπίας Λιάτσου στην Δυτική Αττική και ειδικότερα στον Ασπρόπυργο τραβάει την κουρτίνα της σκληρής πραγματικότητας που δεν καταγράφουν συνήθως τα ΜΜΕ, οι δημοσκοπήσεις, τα κοινωνικά δίκτυα, οι ελιτιστές του δημόσιου λόγου.

Πόλεις διαστρωματωμένες με επιθετική κοινωνική βάση, όρια αποκλεισμών, παραβατικότητα, αυτοδικία, ανεργία. Βούτυρο στο ψωμί της Ακροδεξιάς και της σωτηριολογίας. Συχνά δε γίνονται οι προνομιακοί τόποι της επανεμφάνισης ταγμάτων φασισμού με επιθέσεις σε μετανάστες, και όχι μόνον, που εργάζονται ή διαβιούν συχνά σε φαβέλες και σε σπίτια από τσίγκο.

Μια άτυπη επικράτεια στα όρια της μητρόπολης που αρχίζει και συγκεντρώνει χαρακτηριστικά συνοικιών του Παρισιού με τη διαφορά πως εδώ ακόμη, στα δυτικά, επικρατεί το μοντέλο του θιγμένου μικροϊδιοκτήτη που νιώθει να “αλώνεται” από ξένους (τους οποίους βέβαια συχνά εκμεταλλεύεται άγρια και ταξικά)…

Πολιτικά; Χαρτογραφείται το νέο μείγμα ή απλώς ενσωματώνεται στις κυρίαρχες τάσεις και υπομένει ή πελατειακά προσδοκά όπως τις παλιότερες εποχές που ακόμη και ακροδεξιοί ψήφιζαν τα δύο μεγάλα κόμματα; Η ρευστοποίηση του πολιτικού τοπίου ευνοεί ορισμένα βασικά στοιχεία: την αποχή από τα εκλογικά δικαιώματα, την άνοδο της Ακροδεξιάς (που πια έχει τον χώρο της) και τη διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος για νέους υβριδικούς σχηματισμούς.

Αυτοί οι τελευταίοι είναι εδώ γύρω μας, θα αποτελούν τον συγκερασμό των παλιών κομμάτων, θα ανακατεύουν τη ρητορική, θα εκφωνούν λόγο όπου οι παλιές σταθερές θα μπερδεύονται. Πρόσφατα, επίδοξος σωτήρας των νέων σχηματισμών είπε πως στην κρίση “εργοδότης και εργαζόμενος χάνουν το ίδιο”. Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας της νέας λογικής.

Βεβαίως για να εκφραστεί ο παραπάνω λόγος θα χρειαστεί ένα μπουμ όπως τα Μνημόνια που ακύρωσαν κάθε παλιά σταθερά και επανακαθόρισαν την ατζέντα αφήνοντας πίσω μια ολόκληρη εποχή.