Η Αλέκα πήρε το όπλο της

H δυναμική εμφάνιση της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή τράβηξε τους προβολείς. Η τοποθέτησή της στην Ολομέλεια κατά τη διήμερη συζήτηση και ψήφιση του νομοσχεδίου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου είχε μπόλικη σημειολογία και συγκέντρωσε το ενδιαφέρον κάθε πτέρυγας.

Κι αυτό όχι μόνο λόγω του γεγονότος πως το κόμμα του Περισσού καταψήφισε το νομοσχέδιο. Ετσι κι αλλιώς το ΚΚΕ είχε προεξοφλήσει τη στάση του όταν ακόμη το νομοσχέδιο ήταν στα σκαριά. Αλλά κυρίως γιατί η Παπαρήγα κρίθηκε από τον Περισσό ότι ήταν το αναγκαίο πρόσωπο, πλάι στα άλλα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, να σηκώσει όλο το βάρος της αντεπίθεσης του κόμματος για την κριτική που δέχθηκε όλες τις προηγούμενες μέρες.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΦΩΝΙΑ. «Αμηχανία», έτσι περιγράφει παλιός παράγοντας της Αριστεράς την όλη εικόνα της ΚΟ του Περισσού. Για τυχόν παρανοήσεις: Δεν εκφράστηκε καμία εσωκομματική διαφωνία. Οι βουλευτές και τα στελέχη του ΚΚΕ είναι μπετόν στο θέμα του φύλου προτάσσοντας τη δική τους κοσμοθεωρία. Δεν εκφράστηκε καν μια τριχοτόμηση ή διττή γραμμή όπως σε άλλα κόμματα. Υπήρξε όμως μια πίεση από τα αριστερά της πολιτικής επικράτειας προς τον Περισσό, παρόμοια με εκείνη που είχε προηγηθεί για το σύμφωνο συμβίωσης.

Και σε αυτή την πίεση η πολύπειρη Αλέκα φάνηκε πως μπόρεσε να σηκώσει το βάρος των επιχειρημάτων. Πίεση που προήλθε από την κριτική που ασκήθηκε στο ΚΚΕ από οργανώσεις που ανήκουν στο λεγόμενο τόξο του δικαιωματισμού αλλά και από πολιτικές κινήσεις της Αριστεράς. Η Παπαρήγα δεν στάθηκε υπηρεσιακά αλλά έχει άποψη για το θέμα ενώ παλιότερα είχε ασχοληθεί επισταμένα και με τα δικαιώματα και την ταξική και κοινωνική χειραφέτηση των γυναικών (έχει γράψει και βιβλίο με τίτλο «Για την απελευθέρωση της γυναίκας»).

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΙ ΤΟΝΟΙ. «Είναι ένα νομοσχέδιο που κάνει λαθρεμπόριο ιδεών, όσο πιο δεξιά πάτε τόσο πιο αριστεροφανή λάβαρα σηκώνετε», ανέφερεη πρώην γενική γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και σε αυτή τη φράση συνοψίζεται η όλη λογική του χώρου που εκφράζει. Η Παπαρήγα μάλιστα προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, μιλώντας προσωπικά και όπως είπε χωρίς να δεσμεύσει την ΚΟ του ΚΚΕ: «Το ατομικό βίωμα δεν αρκεί για να γίνει σχέδιο νόμου και νόμος αύριο. Αλίμονο αν ο κάθε νόμος για οποιοδήποτε ζήτημα στηριζόταν στο ατομικό βίωμα. Δεν γίνεται. Ούτε τα ατομικά βιώματα είναι ίδια ούτε εκπορεύονται από τις ίδιες εμπειρίες, αλλά αυτό λέω και στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εδώ είναι η φιλοσοφία: το ατομικό βίωμα ταυτίστηκε με το ατομικό δικαίωμα. Και ξαναλέω, όλα έχουν σχέση, κοινωνικά, ατομικά δικαιώματα, ατομικά βιώματα, αλλά δεν συνιστούν τον όρο για να γίνει ένα νομοσχέδιο».

Οι πιο νηφάλιοι είδαν με περίσκεψη και προβληματισμό την άκαμπτη στάση του Περισσού και αναρωτήθηκαν απλώς γιατί δεν συμπορεύτηκε στο επιμέρους αυτό θέμα και δεν πήρε το μέρος των μειονοτήτων. Οι πιο προσεκτικοί παρατηρητές πάλι είδαν τη συνολική επιστράτευση του κόμματος με τοποθετήσεις πολλών βουλευτών στην Ολομέλεια (Παφίλης, Γκιόκας, Μανωλάκου, Λαμπρούλης και Δελή) ως ενισχυτικές του επιχειρήματος που ήθελε αμήχανη τη στάση του ΚΚΕ. Για το ίδιο το Κόμμα όμως ήταν αυτονόητη η υπερδοσολογία ομιλητών. Εξάλλου, για εκείνο, τα ζητήματα δικαιωμάτων δεν τίθενται αυτόνομα αλλά αποτελούν πλευρές μιας συνολικότερης χειραφέτησης του ανθρώπου και παραπέμπονται σε ένα άλλο κοινωνικοπολιτικό σύστημα (δηλαδή στον σοσιαλισμό).

Η ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ. Το ΚΚΕ βλέπει τα δικαιώματα με ταξικό τρόπο. Οχι μόνα τους. Και εδώ ακριβώς επικεντρώνεται η κριτική της Αριστεράς αλλά και μέρους του ΣΥΡΙΖΑ στη στάση του ΚΚΕ που την περιγράφουν ως μετάθεση όλων των λύσεων σε μια άλλη κοινωνία.

«Γιατί η δυσφορία φύλου δεν λύνεται αυτόματα με τη διόρθωση της ταυτότητας. Δημιουργεί κλίμα, βοηθάει και ως έναν βαθμό μπορεί να χτυπήσει και τον κοινωνικό ρατσισμό, που πρέπει όλοι να συμβάλουμε και να τον πολεμήσουμε, αλλά δεν λύνει το ζήτημα, διότι το βιολογικό στοιχείο υπάρχει στα θέματα της υγείας και σε μια σειρά άλλα τέτοια θέματα στα οποία θέλουν οι άνθρωποι συγκεκριμένη στήριξη», ανέφερε η Αλέκα Παπαρήγα, ενώ το κόμμα είδε το όλο νομοθέτημα ως βασισμένο στον ιδεαλισμό που δεν αναγνωρίζει «την αντικειμενική πραγματικότητα».