Ζαμπέτας, το μιούζικαλ

Μέσα από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και τις αναγνωρίσιμες μελωδίες του ακόμη και σήμερα στο ραδιόφωνο έχει περάσει στο συλλογικό ασυνείδητο. Αλλά και πάλι η εικόνα δεν χωράει τις πολλαπλές ιδιότητές του. Ηταν προφανώς ένας δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και ένας εξωστρεφής λαϊκός συνθέτης. Ηταν, όμως, παράλληλα και ένας ταλαντούχος άνθρωπος πέρα από το επάγγελμά του, που διακρινόταν για το χιούμορ, την αθυροστομία του και το επικοινωνιακό χάρισμα την εποχή που δεν υπήρχαν επικοινωνιολόγοι. Το προφίλ αυτό φωτίζεται, 15 χρόνια μετά τον θάνατό του, χάρη σε μια νέα θεατρική παράσταση που φιλοδοξεί να αναδείξει την πιο ανθρώπινη πλευρά του «λαϊκού σόουμαν», όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Πρόκειται για το «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα!..» που ανεβαίνει από τις 14 Οκτωβρίου στο θέατρο Αλίκη, μια μεγάλη μουσική παραγωγή των Αθηναϊκών Θεάτρων.

Υπεύθυνος για το θέαμα επί σκηνής είναι ο Πέτρος Ζούλιας που γράφει τα κείμενα και σκηνοθετεί τη φιλόδοξη παραγωγή αντλώντας στοιχεία από το βιβλίο της κόρης τού δημιουργού Κατερίνας Ζαμπέτα «Γιώργος Ζαμπέτας. Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω» (εκδ. Αγκυρα). «Η κόρη του με προσέγγισε πριν από πέντε χρόνια με όνειρο να μεταφερθεί η βιογραφία του στη σκηνή και να δημιουργήσω μια μουσικοθεατρική παράσταση μέσα από την οποία να φωτίζεται η ανθρώπινη πλευρά του δημιουργού που είναι άγνωστη» αναφέρει ο σκηνοθέτης. Πέρα από το βιβλίο, βέβαια, ο Πέτρος Ζούλιας έκανε και τη δική του ξεχωριστή έρευνα στρεφόμενος σε άλλες πηγές έμπνευσης. «Τον γνώρισα μέσα από τις ατελείωτες συζητήσεις με την κόρη του. Κι άκουσα 60 ώρες ηχητικού υλικού είτε από συνεντεύξεις που είχε δώσει στο ραδιόφωνο είτε από προσωπικές εξομολογήσεις μπροστά στο μαγνητόφωνό του. Μίλησα ακόμα με ανθρώπους, είδα κάποιες από τις 200 ταινίες όπου συμμετείχε ο ίδιος τραγουδώντας, δίνοντας τραγούδια και παίζοντας μπουζούκι. Τέλος, είδα συνεντεύξεις του στην τηλεόραση που είχε διασώσει η κόρη του στο αρχείο της και παίρνεις μια ολοζώντανη εικόνα του» τονίζει.

Η «ΠΑΡΟΥΣΙΑ» ΤΟΥ ΖΑΜΠΕΤΑ. Η εικόνα του Ζαμπέτα επί σκηνής χτίζεται βήμα βήμα, χωρίς ωστόσο να τον ενσαρκώνει κάποιος ηθοποιός. Η «παρουσία» του είναι υπαινικτική μέσα από το πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό. «Είναι δύσκολο να παρουσιαστεί στο θέατρο η περσόνα του λόγω του κινηματογράφου. Οποιος και να τον έπαιζε, η σύγκριση θα ήταν μεγάλη. Γι’ αυτό και στην παράσταση δεν ενσαρκώνεται. Δίνεται με τη χρήση οπτικοακουστικού υλικού που μου εμπιστεύτηκε η Κατερίνα Ζαμπέτα. Ο Ζαμπέτας παρεμβάλλεται, μπαίνει μ’ έναν τρόπο οργανικό. Η εικόνα του είναι παρούσα, δεν την κρύψαμε, αλλά αναδεικνύεται μέσα από μια ζύμωση. Θέλαμε να μην είναι μια παράσταση με ή για τον Ζαμπέτα, αλλά να αντανακλά την προσωπικότητα, την αισθητική και το χιούμορ του» αναφέρει ο σκηνοθέτης. Μαζί του συμφωνεί και η Βίκυ Σταυροπούλου που υποδύεται τη σύζυγο του μεγάλου μπουζουξή. «Ο Ζαμπέτας σχεδόν επεμβαίνει στην παράσταση. Σχολιάζει, τον ακούμε, τον βλέπουμε και κυρίως τον αισθανόμαστε μέσα από τις πενιές του. Κυριαρχεί το έργο του και ο τρόπος που το προσεγγίζει ο Πέτρος έρχεται σχεδόν αβίαστα» λέει η ηθοποιός που πρωταγωνιστεί δίπλα σε ένα σύνολο γνωστών συναδέλφων της, όπως οι Τάσος Χαλκιάς, Λευτέρης Ελευθερίου, Χριστίνα Τσάφου, Ελένη Καρακάση και Μάκης Πατέλης. Η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα σε μια αυλή στο Αιγάλεω, μια περιοχή που λάτρεψε ο μουσικός και της έδωσε το παρατσούκλι Αιγάλεω Σίτι. Εκεί, η θεατρική δραματουργία αναβιώνει όλα τα κοντινά πρόσωπά του, από τη σύζυγό του μέχρι τους γονείς, την αδερφή του και τους συνεργάτες του από τον χώρο του πενταγράμμου. «Τα γεγονότα έχουν πάρει τον δρόμο της μυθοπλασίας. Δεν μπήκαμε στην αναζήτηση του να μείνουμε πιστοί στην ιστορία. Δεν κάνουμε ντοκιμαντέρ αλλά μυθοπλασία. Δανειστήκαμε πράγματα και από κει και πέρα τα πράγματα πήραν τον δρόμο της θεατρικής δημιουργίας» δηλώνει ο Ζούλιας. Ετσι, οι διάλογοι των πρωταγωνιστών είναι άλλοτε κωμικοί άλλοτε με στοιχεία ρεαλισμού και δένουν με τα τραγούδια του Ζαμπέτα που ακούγονται ζωντανά από την ορχήστρα η οποία συνοδεύει μουσικά τον 25μελή θίασο. «Περνάνε γνωστά του τραγούδια που συνδέουν την προσωπική του ζωή με τις επαγγελματικές του επιτυχίες. Ακούγονται μεταξύ άλλων τα “Αράπης”, “Δειλινά”, “Συρτάκι”, “Δεν έχει δρόμο να διαβώ”, “Καράβι”, “Φανταράκι”, “Χίλια περιστέρια”, “Πού ‘σαι Θανάση” και άλλα. Εμειναν βέβαια έξω και σημαντικά τραγούδια του, μιας και δεν ήταν δυνατόν να χωρέσει όλη η καριέρα του σε μια δίωρη παράσταση. Φρόντισα να δένουν με τα δρώμενα και ακολούθησα σχεδόν πιστά τη σειρά των επιτυχιών του κατά δεκαετία. Εφτιαξα ένα πρωτότυπο ελληνικό λαϊκό μιούζικαλ. Βέβαια, δεν υπάρχουν τραγουδιστές στον θίασο όπως έχει γίνει της μόδας. Το κομμάτι αυτό υποστηρίζεται από τους ηθοποιούς που τραγουδούν» προσθέτει ο Ζούλιας.