Η άρνηση θα μπορούσε να αιφνιδιάσει κάποιον που κατατάσσει το Κομμουνιστικό Κόμμα στις δυνάμεις της Αριστεράς χωρίς υποσημειώσεις, κάποιον που το βλέπει εκ φύσεως προσηλωμένο στην ιδέα της προόδου. Οχι όμως και εκείνους που αναγνωρίζουν τι υπάρχει κάτω από αυτό το θεωρητικό κέλυφος. Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς, το κόμμα δεν κρύβεται. Αρκεί να ξύσει λίγο για να εντοπίσει το απολίθωμα.

Αν προκαλεί επομένως έκπληξη κάτι, αυτό δεν είναι η αρνητική ψήφος του ΚΚΕ στην αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Είναι η ικανότητά του να επιβιώνει πολιτικά ως νεκρός οργανισμός, είναι το ταλέντο του να αντλεί ζωή από τη θανατίλα του, να τη μετατρέπει σε ζωοδότη. Είναι το μοναδικό του χάρισμα να μην κερδίζει το κοινό που κερδίζει μόνο επειδή υπόσχεται έναν άλλο, καλύτερο κόσμο. Αλλά κι επειδή είναι το ίδιο ένας άλλος κόσμος. Περιχαρακωμένος στις ιδεοληψίες του, αυστηρά οριοθετημένος από τα ήθη του, είναι ένας κόσμος που πιστεύει αποκλειστικά στις γραφές του θεού του και υμνεί μόνο τους βίους των αγίων του.

Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται να συγχρονίζεται με τα αιτήματα της εποχής –οι εποχές εξάλλου έχουν σταματήσει για το κόμμα. Στον ακινητοποιημένο χρόνο που ζει δεν έχει λόγο να επιδιώξει να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα, ούτε όμως συγκινείται από τις αγωνίες των μειοψηφιών, από αυτές τις μικρές δικτατορίες των ατομικών δικαιωμάτων. Και όπως είπε και ο γενικός του γραμματέας, δεν βιάζεται –οι άλλοι έκαναν 500 χρόνια να γίνουν καπιταλιστές από φεουδάρχες. Ε, κάποια στιγμή θα γίνουν και οι τρανς κανονικοί άνθρωποι. Θα γίνουν κανονικοί κομμουνιστές.

Τελευταία Νέα