Αναζήτηση
Οι μισοί γιατροί που εκπαιδεύουμε στην Ελλάδα ετησίως φεύγουν από τη χώρα πριν καν κάνουν την ειδικότητά τους! Η Ελλάδα είναι μια χώρα που επενδύει εκατομμύρια ευρώ στην προετοιμασία υποψηφίων για τις ιατρικές σχολές της (όνειρο κάθε οικογένειας στη χώρα), αλλά και χιλιάδες ακόμη ευρώ για την εκπαίδευσή τους. Ωστόσο, το μόνο που φαίνεται ότι δίνει τελικά στους νέους γιατρούς της είναι ένα: τα εισιτήριά τους για να φύγουν στο εξωτερικό…
Τα στοιχεία που έχουν στη διάθεσή τους «ΤΑ ΝΕΑ» από την πλευρά της Ιατρικής Σχολής Αθηνών είναι εντυπωσιακά:
Οπως έλεγε μάλιστα χαρακτηριστικά καθηγητής της Ιατρικής Σχολής που μίλησε στα «ΝΕΑ», «οι πιο πολλές οικογένειες που το παιδί τους μπαίνει στην Ιατρική Σχολή σήμερα, πρέπει να ξέρουν ότι θα το αποχαιρετήσουν με την ολοκλήρωση των σπουδών του, καθώς πιθανότατα δεν θα μείνει στην Ελλάδα για να κάνει ούτε καν την ειδικότητά του».
«Το γεγονός ότι ένα μεγάλο ποσοστό πτυχιούχων της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών συνεχίζει τη μετεκπαίδευσή του στο εξωτερικό έχει δύο αναγνώσεις» σχολιάζει σχετικά ο πρύτανης του ιδρύματος και πολυβραβευμένος καθηγητής Ογκολογίας Θάνος Δημόπουλος. «Πρώτον, είναι αρνητικό να χάνουμε ικανούς γιατρούς προς όφελος της Ευρώπης και της Αμερικής. Δεύτερον, το γεγονός ότι όλοι οι απόφοιτοί μας βρίσκουν πολύ καλές θέσεις στο εξωτερικό δείχνει το πολύ καλό επίπεδό τους που είναι αποτέλεσμα της πολύ καλής και αξιοκρατικής επιλογής κατά την εισαγωγή τους και του πολύ καλού εκπαιδευτικού συστήματος που έχουμε ως σχολή» αναφέρει. Και καταλήγει: «Ελπίζουμε βέβαια στο μέλλον να δημιουργηθούν συνθήκες για την επιστροφή τους».
Είναι βέβαιο ότι το φαινόμενο είναι αποκαρδιωτικό. Κάτι που επισημαίνουν και οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών. «Η ανεργία των γιατρών στην Ελλάδα έχει ανέλθει σε επίπεδα-ρεκόρ, καθώς 28% των μελών του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι» εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών Γιώργος Πατούλης. «Ετσι σήμερα έχουμε οδηγηθεί σ’ ένα πρωτόγνωρο μεταναστευτικό κύμα που δεν αφορά ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό, αλλά το “πιο υψηλά” εξειδικευμένο προσωπικό της χώρας. Πρόκειται για ένα πρωτοφανές φαινόμενο σε παγκόσμιο επίπεδο και αποτελεί μια μεγάλη απώλεια για τη χώρα μας. Η πολιτεία έχει τεράστιες ευθύνες γιατί με την πολιτική που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια δεν δίνει κίνητρα στους νέους γιατρούς να μείνουν στη χώρα μας, να εκπαιδευτούν και να εργαστούν» καταλήγει.
Από την πλευρά του ο καθηγητής Μαιευτικής – Γυναικολογίας και Εμβρυομητρικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Stony-Brook των ΗΠΑ Γιώργος Φαρμακίδης επαναλαμβάνει επίσης το συμπέρασμα πως «οι νέοι γιατροί δεν κάθονται στην Ελλάδα ούτε καν για την ειδικότητά τους». «Ο χρόνος που διαρκεί η ειδικότητα των νέων γιατρών καταρχήν στην Ελλάδα είναι πολύ μεγάλος. Στο εξωτερικό οι νέοι με προσόντα μπορούν να βρουν εύκολα δουλειά, με υψηλές αποδοχές και προοπτική» συνεχίζει. «Ετσι, διατηρούν την ελπίδα να επιστρέψουν κάποτε» αναφέρει.
«Η ποιότητα των ελλήνων γιατρών στο εξωτερικό είναι υψηλότατη. Πρέπει να δώσουμε κίνητρα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους για να γυρίσουν πίσω και να μεταδώσουν στη χώρα μας όλα όσα έμαθαν στο εξωτερικό. Ετσι θα ανοίξει η Ελλάδα τα σύνορά της και έτσι θα συνδέσει την εκπαίδευση και την έρευνα με την ανάπτυξη. Ατυχώς ώς σήμερα δεν έχουμε δει πολιτικές προς αυτή την κατεύθυνση» δηλώνει ο Γιώργος Φαρμακίδης.
Ο Νίκος Πελεκούδας εργάζεται στο δημόσιο σύστημα υγείας της Αγγλίας και συγκεκριμένα σε δημόσιο νοσοκομείο της Σκωτίας. Σπούδασε στην Ελλάδα, έκανε την ειδικότητά του στην Αγγλία, γύρισε στην Ελλάδα, έζησε στη χώρα του μία δεκαετία, αλλά όταν «τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν με την οικονομική κρίση» έφυγε ξανά για την Αγγλία.
«Υπάρχουν δέκα έλληνες γιατροί στο νοσοκομείο όπου εργάζομαι» λέει στα «ΝΕΑ». «Ηλικιών από 35 έως 55, όχι μόνο νέα παιδιά, αλλά και άνθρωποι φτασμένοι επαγγελματικά. Το πρόβλημα στο επάγγελμά μας, όταν έφυγα, είχε γιγαντωθεί. Οι επαγγελματικές προοπτικές για τους νέους γιατρούς είναι πλέον ελάχιστες στην Ελλάδα. Επιπλέον, στην Αγγλία, που αποτελεί και μία από τις πρώτες χώρες παγκοσμίως ως προορισμός για τους Ελληνες, υπάρχει αξιοκρατία. Οποιος είναι καλός στη δουλειά του εξελίσσεται στην καριέρα του γρήγορα και χωρίς προβλήματα» δηλώνει.
Ο Νίκος Πελεκούδας εξηγεί ότι σήμερα με το πτυχίο της Ιατρικής Σχολής ελληνικού πανεπιστημίου ένας νέος γιατρός μπορεί να εργαστεί ελεύθερα στη χώρα, καθώς απαιτούνται μόνο εξετάσεις στην αγγλική γλώσσα.
Η Μαρία Παπαδοπούλου και ο σύζυγός της Αλέξανδρος Μπάντερ είναι δυο νέοι γιατροί γυναικολόγοι που ολοκλήρωσαν πρόσφατα την ειδικότητά τους στο Λονδίνο έπειτα από σπουδές στην Ελλάδα και την Ιατρική Σχολή Αθηνών. Στην αρχή άνοιξαν το ιατρείο τους στην Ελλάδα. Ομως πριν από δύο χρόνια αποφάσισαν να φύγουν από τη χώρα μας. Και να ανοίξουν το ιατρείο τους στο Λονδίνο, όπου ζουν και εργάζονται ώς σήμερα. Οταν «ΤΑ ΝΕΑ» επικοινωνούν μαζί της, η Μαρία Παπαδοπούλου δεν μπορεί να ξεκλέψει καν τα πέντε λεπτά που απαιτούνται για να μιλήσει, από το φορτωμένο πρόγραμμα των συνεχόμενων ραντεβού στο ιατρείο της. «Στην Ελλάδα έχουμε πολύ υψηλό επίπεδο κατάρτισης στα πανεπιστήμιά μας αλλά πολύ κακό μάρκετινγκ» λέει τελικά. «Στην Αγγλία ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Οπότε καταλαβαίνετε ότι ένας γιατρός που έχει τελειώσει ελληνικό πανεπιστήμιο και έχει σωστές βάσεις και θεωρητική υποδομή μπορεί πολύ εύκολα να ενταχθεί στην κοινωνία εδώ και να πετύχει» δηλώνει. «Με όσα γίνονται στην Ελλάδα δεν υπήρχε προοπτική για εμάς και για να ζήσουμε καλά στη χώρα μας, κυρίως όμως με ενδιέφερε ότι δεν υπήρχε προοπτική για τα παιδιά μας» δηλώνει. «Δεν μπορείς να ζεις σε μια χώρα όπου δεν ξέρεις πώς θα ξημερώσει η επόμενη ημέρα» προσθέτει χαρακτηριστικά. «Η ένταξή μας στην Αγγλία ήταν πολύ εύκολη γιατί είχαμε ήδη βγάλει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, οπότε εύκολα ανοίξαμε το ιατρείο μας».
Στην ερώτηση «Τι σας λείπει πιο πολύ από την Ελλάδα;» η Μαρία Παπαδοπούλου απαντάει ακαριαία: «Τίποτα!». Και αφού το ξανασκέφτεται για λίγα δευτερόλεπτα, προσθέτει: «Οι γονείς μου. Μόνο!».
«Θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν σε κοινωνικές δομές εξευγενισμένες, χωρίς διαρκείς ανατροπές όπως αυτές που γίνονται στην Ελλάδα. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν το σκέφτομαι να ξαναγυρίσω…» καταλήγει.
