Οσο οδεύουμε στο τούνελ της τρίτης αξιολόγησης θα σχηματοποιούνται οι νέες συνθήκες και οι νέες συμμαχίες στο πολιτικό σκηνικό. Ο βάλτος του Μνημονίου δεν είναι εξάλλου μόνον κοινωνικός. Δεν έχει ήδη μεταβάλει προς το δυσμενές τις ζωές του κόσμου. Δεν έχει απλά αναγκάσει τη μέση οικογένεια να αλλάξει ήθη και τρόπους και να επινοεί καθημερινά πράγματα για να επιβιώσουν τα μέλη της. Ο βάλτος, που έχει ξεκινήσει να συσσωρεύει υλικό από το 2010, είναι και πολιτικός. Τα τέρατα τα ξέρουμε, ή τα υποψιαζόμαστε. Νύχτα, σωτηριολογία, μίσος, ρατσισμός. Τα κρούσματα βίας και η επανεμφάνιση φασιστικών ταγμάτων είναι μια πραγματικότητα. Οι γειτονιές μοιάζουν προνομιακά τερέν για όλα αυτά.
Ας πάμε όμως στη φωτισμένη σκηνή.
Σημερινός κυρίαρχος ο Αλέξης Τσίπρας, όχι το κόμμα του, φαίνεται πως δεν έχει ακόμη εξαντλήσει τη δυναμική του, αλλά και πάνω απ’ όλα την τακτικιστική του δεινότητα. Η στροφή της ατζέντας προς ζητήματα φιλελευθερισμού, η αργόσυρτη τάση να αποΑΝΕΛοποιήσει το μείγμα της διακυβέρνησής του, η παροχή στα ασθενέστερα στρώματα θα είναι τα επόμενα βήματά του. Σε αυτά δεν θα έχει πρόβλημα ακόμη και να επιλέξει μια οριοθετημένη κρίση που θα του επιτρέψει να διατηρήσει μέρος του πολιτικού του κεφαλαίου.
Πράγμα όχι τόσο δύσκολο, αν δεις σήμερα τις επιλογές της αντιπολίτευσης.
Και όχι μόνον της αξιωματικής. Τόνοι επικοινωνίας εξάλλου αναδιατάξεις επικοινωνιακών συστημάτων σε βιβλιοπωλεία του Κολωνακίου όπως αυτή που είχε προγραμματίσει για σήμερα η ΝΔ στο free thinking zone στην Σκουφά –δεν αρκούν για να στριμωχτεί ο Τσίπρας πολιτικά. Μια κυβέρνηση φθείρεται αλλά έχει και το πάνω χέρι στις πρωτοβουλίες. Ειδικά σήμερα που οι περισσότεροι παίχτες του ξένου παράγοντα επιλέγουν την ανάταξη της χώρας με Τσίπρα, παρότι η τελευταία είναι συζητήσιμη στο φόντο της επιτήρησης και της άγριας δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Πολύ περισσότερο όταν το χαμένο Κέντρο μοιάζει ακόμη πιο χαμένο στις διεργασίες του νέου φορέα. Οταν κανείς από τους επίδοξους ηγέτες του δεν έχει θέσει μια προγραμματική ατζέντα πάνω στην γεωπολιτική θέση της χώρας, τις κοινωνικές συμμαχίες, τις εργασιακές συνθήκες. Δεν έχει ακόμη υπάρξει μια κουβέντα για τη νεολαία που έχει ξενιτευτεί. Με παλιά υλικά δεν πας ούτε μέχρι τη Χαριλάου Τρικούπη, πολύ περισσότερο στο κέντρο του λαού και στις αγωνίες του. Οι όποιες διαδικασίες δεν μοιάζουν συνδεδεμένες με το σήμερα. Δεν αφορούν ακόμη τον λαό. Ακόμη και αυτούς που ιδεολογικά είναι κοντά στη Δημοκρατική Παράταξη.
Ο βάλτος του Μνημονίου, ακίνητος στην όψη του αλλά και γεμάτος εκπλήξεις από τις υπόγειες τάσεις της κοινωνίας (που δεν καταγράφονται από τους κυρίαρχους μηχανισμούς), μοιάζει να λαμβάνει το νέο σχήμα του. Η χώρα φαίνεται να βρίσκεται σε σταυροδρόμι για το αν θα διατηρήσει το όποιο κεκτημένο δημοκρατίας της ή θα μετασχηματιστεί σε ολιγαρχική αποικία με εξουθενωμένο εργατικό δυναμικό και διαλυμένη συνοχή. To πολιτικό δυναμικό έχει τεράστια ευθύνη για αυτά που προδιαγράφονται και θα είναι κομβικά για τις επόμενες γενιές.
