«Το πολιτικό σκηνικό ήταν αδύνατο να αγνοηθεί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονταν βοήθεια από το Μεξικό. Φανταστείτε το. Δεν την πήραμε».
Ζούμε τις μέρες που ο αθλητισμός παράγει περισσότερο πολιτική απ’ όση μπορεί να καταναλωθεί. Ο αρθρογράφος της «Ντέιλι Νιους» της Νέας Υόρκης Frank Isola αδυνατεί να ξεφύγει από την πολιτικοποίηση ενός αθλητικού γεγονότος, του αποκλεισμού της ομάδας των ΗΠΑ από τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Τα όσα συνέβησαν, το γκολ-φάντασμα του Παναμά, η ήττα του Μεξικού στην εκπνοή του αγώνα, μοιάζουν σαν να είναι ραμμένα με την πολιτική κλωστή της εξωτερικής πολιτικής των Αμερικανών. Το εγερτήριο συνειδήσεων των αθλητών του NFL που γονατίζουν στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ανισότητα των πολιτών, η ευθεία επίθεσή τους στον Ντόναλντ Τραμπ παράγουν περισσότερη πολιτική απ’ ό,τι ο ίδιος ο αμερικανός πρόεδρος.
Ο εθισμός στην ηδονή της πολιτικής φιλαρχίας των εκπροσώπων του αθλητισμού μοιάζει πια εντελώς φυσιολογικός.
Ο μοναδικός νικητής της Χρυσής Μπάλας από την Αφρική, ο Λιβεριανός Ζορζ Γουεά, πιθανότατα θα ανακηρυχθεί νέος πρόεδρος της χώρας του όταν ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των ψήφων στις 25 Οκτωβρίου. Σε μια δεκαετία, ίσως και λιγότερο, στην ίδια θέση μπορεί να δούμε τον Καταλανό Ζεράρ Πικέ ή τον πρώην αρχηγό της Γερμανίας Φίλιπ Λαμ. Ο αθλητισμός αντιλήφθηκε επιτέλους τη δύναμή του.
