Σε ένα υπέροχο, μέσα στην απλοϊκότητά του, ποίημά του ο Ζακ Πρεβέρ περιγράφει έναν σουλτάνο που έχει πάντα στο πλευρό του έναν υπερμεγέθη και δυσοίωνο δήμιο. Κάθε φορά που κάποιος ερεθίζει τον φιλύποπτο σουλτάνο, υπακούοντας σε ένα νεύμα, ο δήμιος κάνει ένα βήμα μπροστά και με μια κίνηση γρήγορη σαν αστραπή παίρνει το κεφάλι του κακότυχου. Με αυτά και με αυτά περνούν οι μέρες και τα χρόνια και μια μέρα ανακαλύπτει ο σουλτάνος ότι έχει σκοτώσει όλο το περιβάλλον του και δεν υπάρχουν άλλα διαθέσιμα κεφάλια για να κοπούν. Σε αδιέξοδο ο Πατισάχ παρακαλεί τότε τον δήμιο να κόψει το δικό του κεφάλι.
Τα παιδία παίζει. «Παίζει» το παλιό τους αξέχαστο παιχνίδι, τη Νοεμβριανή Επανάσταση. Δεν είναι όμως μόνο ότι δεν λέγονται Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Κίροφ και Καμένεφ, αλλά Τσίπρας, Σκουρλέτης, Παππάς και Τσακαλώτος. Είναι, επίσης, ότι τους λείπουν δύο βασικά πράγματα.
Η Ρωσία του 1917 ήταν μια χώρα σε πλήρη ανάπτυξη, οι δουλοπάροικοι αγρότες έπρεπε να «απελευθερωθούν» για να μεταβληθούν, σπρωγμένοι από την πείνα, σε εξαθλιωμένους βιομηχανικούς εργάτες. Η Ελλάδα του 2017, εκατό χρόνια μετά, είναι μια καταναλωτική κοινωνία βασισμένη στις υπηρεσίες (κυρίως τουρισμός και ναυτιλία) και στις αγροτικές εξαγωγές που έχουν ως προϋπόθεση την κοινή αγροτική πολιτική και το ενιαίο νόμισμα (το ευρώ). Ενα καθυστερημένο, διεφθαρμένο και ανεπαρκές κράτος δημιουργεί τεράστια ελλείμματα, που καλύπτονται από μια συνεχή αύξηση του εξωτερικού χρέους. Η Ρωσία του 1917 ήταν μια ανερχόμενη ιμπεριαλιστική δύναμη. Η Ελλάδα του 2017 είναι περιφερειακή και αναξιόπιστη. Η Ιστορία έχει δείξει ότι οι επαναστάσεις επέρχονται όταν υπάρχει αισιοδοξία και προοπτική. Οχι όταν μαθητευόμενοι μάγοι δημιουργούν εξαθλίωση και απελπισία όπως στο Καράκας και στην Αθήνα.
Η άλλη μεγάλη διαφορά είναι ουσιώδους σημασίας. Εχουμε ξανατονίσει σ’ αυτές εδώ τις γραμμές ότι το κράτος έχει το μονοπώλιο της ενόπλου βίας. Ο έλεγχος αυτού του μονοπωλίου αποτελεί την πεμπτουσία της πολιτικής και βάθρο της λαϊκής κυριαρχίας. Πιστεύω ότι, αν προέκυπτε τέτοιο θέμα, οι σημερινοί κυβερνώντες δεν θα είχαν καμιά αντίρρηση να παραλάβουν τα κλειδιά των ενόπλων δυνάμεων, όπως σήμερα παραλαμβάνουν με πιθηκοειδείς χαριεντισμούς πλακέτες και άλλα καθρεφτάκια και χάντρες, με τα οποία τους κατακλύζουν οι ατυχείς υφιστάμενοί τους, που είναι καταδικασμένοι, όσο κρατάει αυτή η κολόνια, να κρύβουν τις πραγματικές τους σκέψεις.
Η υπονόμευση του κύρους της Δικαιοσύνης, η διάλυση του συστήματος υγείας και της ανώτατης παιδείας, οι αφελείς επιθέσεις για να βγάλουν τα απωθημένα τους εναντίον της αριστείας, η ρουσφετολογία και η πωρωμένη αναίδεια στον δημόσιο λόγο δεν είναι επαρκή επαναστατικά όπλα.
Οσον καιρό η οικονομία θα τραβάει, κακήν κακώς, τον δρόμο της σφυρίζοντας αδιάφορα. Οσον καιρό οι ένοπλες δυνάμεις δεν θα ανακατεύονται στην πολιτική ακολουθώντας πιστά και κατά γράμμα το Σύνταγμα της χώρας, η επανάσταση δεν θα γίνει. Η σημερινή παρέα έχει κατακτήσει κάτι παραπάνω από το μίσος και την αντίθεση του λαού. Δεν έχει σημασία πως οι νοικοκυραίοι δεν βγήκαν ακόμη στους δρόμους χτυπώντας κατσαρόλια και τηγάνια όπως στη Βενεζουέλα του Μαδούρο. Ο Τσίπρας κατάφερε να ξεπεράσει με τις τελευταίες εμφανίσεις του αυτό το στάδιο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Πανικόβλητος προσπαθεί να αποφύγει την τρομακτική προοπτική των εκλογών και έτσι κερδίζει το τελικό στάδιο μιας παρακμής, που είναι ο γενικευμένος χλευασμός.
Από το νέο έτος αρχίζει η προεκλογική περίοδος. Τον «χαρισματικό» Αλέξη τον έχει ξεχάσει ήδη ο λαός. Οταν θα έρθει η ώρα της κάλπης, Καμμένος, Πολάκης, Γαβρόγλου και Κουρουμπλής θα είναι τα πρόσωπα της εξουσίας. Ας αποδείξει η αξιωματική αντιπολίτευση από τώρα ότι έχει αξιόπιστες λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα του έθνους και το αντίστοιχο αξιόπιστο προσωπικό για να τις εφαρμόσει.
Τελευταία Νέα