Ηταν μερικούς μήνες πριν από την εκλογή του όταν ο Αλέξης Τσίπρας είχε εξηγήσει σε μια συνέντευξή του ότι ο έλεγχος της εξουσίας απαιτεί κάτι παραπάνω από την ανάληψη της διακυβέρνησης.
Σε εκείνη την επίδειξη συγκεντρωτισμού είχε συμπεριλάβει μεταξύ άλλων τον έλεγχο των τραπεζών. Σήμερα θα περιελάμβανε πιθανότατα και μια βόλτα με F-16. Αυτή τη φορά θα εξηγούσε ότι η εξουσία υπόκειται και αυτή στη νομοτέλεια της ρουτίνας, ότι μολύνονται κι αυτή και όποιος την ασκεί από τον ιό της ανίας. Γι’ αυτό πρέπει να απολαμβάνει κανείς καμιά φορά την επικούρεια πλευρά της. Να τη μετατρέπει σε Ντίσνεϊλαντ.
Είναι μια αντίληψη που δεν διακατέχει μόνο τον υποτιθέμενο αριστερό βραχίονα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά και τον λάιτ ακροδεξιό. Ο Πάνος Καμμένος δεν έπαιξε με ένα μαχητικό αεροσκάφος σε αυτό το εθνικό λούνα παρκ. Προτιμά τα ελικόπτερα του στρατού, καμιά φορά τα πιλοτάρει και ο ίδιος με την μπρούτα αισθητική που αντλεί από το ιδεολογικό του υπόβαθρο. Συμπεριφέρεται σαν να του ανήκουν, κινείται σαν αιώνιος πρόεδρος μετασοβιετικής Δημοκρατίας ή στρατηγός λατινοαμερικανικής Μπανανίας. Το κράτος είναι αυτός.
Τσίπρας και Καμμένος δεν έκρυψαν ποτέ τη δίψα τους για την εξουσία. Και τώρα που ο χρόνος περνά, την απολαμβάνουν σαν να θέλουν να έχουν κάτι για να θυμούνται –τα μαχητικά, τα ελικόπτερα, τις προσκλήσεις, τα ταξίδια, τις υποδοχές. Την αίσθηση της παντοδυναμίας που σε κάνει, μια και βρίσκεται στη Λάρισα, να πετάγεσαι μέχρι την 110 Πτέρυγα Μάχης για να πετάξεις με ένα F-16 πάνω από το Αιγαίο. Κι από κάτω να κοιτάς την προσωπική σου Ντίσνεϊλαντ.
Τελευταία Νέα