Ισως να εγερθεί το κορέκτ κάποιου, ωστόσο η ιστορία στη Θεσσαλονίκη είναι γνωστή και συζητιέται συχνά: ένας επιδειξίας (πιο λαϊκά «τσουτσουνοβγάλτης») εξήλθε έναν δριμύ Δεκέμβριο να δείξει τα κάλλη του σε κάποια γυναίκα. Είχε στρωθεί χιόνι παχύ, υπήρχε κρύο αυστηρό και δεν κυκλοφορούσε στους δρόμους ψυχή. Ο επιδειξίας με το ζόρι βρήκε κάποια διερχόμενη γυναίκα, την πλησίασε και της λέει ευγενικά:
–Κυρία μου, επειδή κάνει πολύ κρύο, μήπως μπορώ μόνο να σας ΤΟΝ περιγράψω;
Οι επιδειξίες (τους λέμε και «περιστεράδες» επειδή δείχνουν το πουλάκι τους) είναι άλλη μια μειονότητα ερωτικά προβληματιζόμενων ατόμων, με «δυσφορία φύλου», χωρίς όμως να έχουν σχέση με τους τρανσέξουαλ. Διέρχονται και αυτοί ένα είδος σύγχυσης φύλου κι όχι μόνο στην εφηβεία κατά την οποία πολλοί άνθρωποι είναι αμφιρρέποντες, που όμως σύντομα βρίσκουν αρμονία ανάμεσα στην επιθυμία και στα γενετικά τους χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό και ίσως είναι κάπως πρόωρη η απόφαση στα δεκαπέντε χρόνια για τους trans, όπως λένε και οι επιστήμονες –αλλά δεν τους ακούνε όσοι έχουν εκτραφεί με τη μοναστική ηθική του κόμματος και τώρα αίφνης ενδιαφέρονται δήθεν για το σεξ των άλλων. (Τι τράβηξε ο Ρίτσος…)
Εξάλλου, κάποιοι αλλάζουν ερωτικά γούστα πολύ αργά, είναι ηλικιωμένοι όταν κατά το λαϊκώς λεγόμενο «το γυρίζουν στην αμόλυβδη» –πάντως στη Θεσσαλονίκη όσους μεταβάλλουν σεξουαλικές προτιμήσεις μετά τα πενήντα δεν τους χαρακτηρίζουν με κάποια καταφρονετική λέξη (όπως κάνουν κάποιοι βάναυσοι), απλώς τους λένε «μερακλήδες».
Βέβαια όλα αυτά είναι ήδη ξεπερασμένα στον Ντε Σαντ, στον Απολινέρ («Οι έντεκα χιλιάδες βέργες»), στον Ρωμαίο Κάτουλλο και στη «Στράτωνος Μούσα Παιδική», όπου υπάρχει απόλυτη ερωτική ελευθεριότητα. Αλλά η λογοτεχνία επειδή λέει αβάσταχτες αλήθειες δεν είναι αποδεκτή απ’ τις κοινωνίες μας που χωνεύουν όλες τις αντιθέσεις διά της υποκρισίας. Οπότε αναπόφευκτα ονειδίστηκε μέχρι και ο προοδευτικός και «ανίερος» Ηλίας Πετρόπουλος επειδή αποκαλούσε τον Αρη Βελουχιώτη «πουστόμαγκα» διότι, λέει, είχε ερωτικές σχέσεις με συντρόφους του, ενώ ίσως ο άνθρωπος να ήταν απλώς μερακλής. (Και τι μας νοιάζει;)
Για να επιστρέψουμε, όμως, στους επιδειξίες, που όταν εμφανίζονται προκαλούν τρόμο, συχνά δε κάνουν την ατραξιόν τους έξω από σχολεία, συλλαμβάνονται και τα σχετικά περιστατικά καταγράφονται στο αστυνομικό δελτίο και δημοσιεύονται στο Ιντερνετ: ενυπάρχει, όπως είπαμε, και στη δική τους περίπτωση «δυσφορία φύλου». Ρώτησα φίλους ψυχιάτρους και μου είπαν πως ένας επιδειξίας αισθάνεται ευνούχος, νιώθει απώλεια ερωτικού προσανατολισμού, και επιδεικνύοντας το όργανό του και προκαλώντας έκπληξη ή φόβο σε μια γυναίκα, επαληθεύεται, έστω για δευτερόλεπτα, ως άντρας, ετεροκαθορίζεται ως αρσενικό, ξαναβρίσκει, για λίγες έστω στιγμές, την ερωτική του ταυτότητα. Επιστήμονες υποστηρίζουν πως πρόκειται για «διαταραχή» και πως τα άτομα αυτά συνήθως είχαν προβληματικές σχέσεις με τη μητέρα τους. (Πάλι η μαμά είναι το πρόβλημα.) Πάντως οι επιδειξίες δεν είναι αντικειμενικά επικίνδυνοι, δεν προβαίνουν σε επίθεση και βιασμό, δεν ασκούν βία, απλώς ανοίγουν την καπαρντίνα για να αυτο-επικυρωθούν (άμα τη εμφανίσει) ως συγκεκριμένο φύλο.
Σε κάθε περίπτωση, πώς μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ότι κι αυτοί οι άνθρωποι που διακυβεύουν την αξιοπρέπεια και την υπόστασή τους ολόκληρη για μια στιγμή ανεύρεσης της ερωτικής τους ταυτότητας δεν χρήζουν βοήθειας ή νομικής προστασίας; Ποιο είναι το όριο; Ομως απ’ την άλλη υπάρχει και η κοινωνία –δεν μπορεί ο καθείς να μοστράρει τα προσόντα του έξω από σχολεία, στον δρόμο ή σε άλλο δημόσιο χώρο. Το πράγμα μπλέκεται –άσε που όσο «προοδευτικός» και να είσαι, αν τύχει ανάλογο περιστατικό στο παιδί σου ή στη γυναίκα σου και είσαι εκεί κοντά, πώς θα αντιδράσεις; Θα πεις, «εντάξει, κύριε, συγχωρείσαι, διότι καταλαβαίνω πως μικρόν δεν σε κανάκευε αρκετά η μαμά σου ή σε λάτρευε υπερβολικά η θεία σου», όσο και αν αυτό ενδεχομένως ισχύει;
Μόνο όταν κάνεις προσωπικό το κάθε πρόβλημα νιώθεις τη σημασία, το βάρος του και την αμηχανία που προκαλεί. Και δεν υπάρχει γενικά μια μειοψηφία τρανσέξουαλ ή transgender, αλλά κάθε άτομο ξεχωριστά, με τη δική του, μοναδική ευαισθησία, εμπλοκή, ιστορικό και ιδιαιτερότητα. Και ο καθείς εξ αυτών ίσως να θέλει τους δικούς του χρόνους –άρα τα σχετικά νομοσχέδια, ακόμα και ψηφοθηρικά να είναι (που είναι), θα όφειλαν να είναι εξόχως προσεκτικά -, δεν πρόκειται εδώ για μια ομάδα με ολόιδια χαρακτηριστικά, αλλά για ξεχωριστούς, κάθε φορά, μοναδικούς ανθρώπους. Και οφείλει να ξεκαθαρίσει με λεπτότητα τη θέση της και η Εκκλησία, η οποία ξεκινάει κι αυτή από άκαμπτες θέσεις που ακυρώνουν τη μοναδικότητα, το αυτεξούσιο, την επιλογή, την ετερότητα, τη συνείδηση και το ανεπανάληπτο του ατόμου, ζήτημα που έχει τεθεί ήδη από τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό (676-749 μ.Χ.) στα «Διαλεκτικά» του. (Προετοίμασε τον υπαρξισμό του Σαρτρ πριν από δώδεκα αιώνες –μόνον.)
Βέβαια, οι κυβερνώντες, καταπίνοντας διαρκώς τη δεξιά κάμηλο, επιδεικνύουν τον αριστερό κώνωπα, για ξεκάρφωμα. Και μάλλον δεν έχουν κανέναν γκαϊλέ για τις ερωτικές ταυτότητες –λέγεται πως πρόκειται για πολιτικούς περιστεράδες που θέλουν για μια στιγμή να νιώσουν κι αυτοί ολίγον «προοδευτικοί», ψηφίζοντας ελάσσονα νομοσχέδια που έχουν ήδη περάσει (για πιο λογικές ηλικίες) στην Ευρώπη χρόνια πριν. Εάν αυτό ισχύει, είναι καιρός, λόγω αλληλεγγύης, να κατεβάσουν μια τροπολογία για να δοθεί μια λύση και στην ελάχιστη, συγγενή μειονότητα των ερωτικών επιδειξιών που αντιμετωπίζουν κι αυτοί δυσφορία. Διότι η ερώτηση επανέρχεται: Πού είναι το όριο; Ποιος –επιστημονικά –το θέτει;
Κι εκτός των επιδειξιών, υπάρχει και το θέμα με την άλλη, την πιο ειδική ταξιανθία των κολλητηρτζήδων στα λεωφορεία –αλλ’ αυτό ίσως να το έλυσε ιδεολογικά ο νέος πρόεδρος του ΟΑΣΘ. Κι όσο για τους μπανιστηρτζήδες, το πρόβλημά τους έχει απαλυνθεί με το πλουσιοπάροχο πορνό του Ιντερνετ. Αλλά θα ήταν και για όλους αυτούς τους ανθρώπους χρήσιμη άλλη μία βδομάδα συζήτησης στη Βουλή, αφού δεν υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα στη χώρα.