Ενα σοβαρό σφάλμα σχεδιασμού απειλεί να τινάξει στον αέρα την στρατηγική της κυβέρνησης.
Εξηγούμαι.
Πρώτα η κυβέρνηση έβγαλε στην αγορά το παραμύθι ότι έρχεται η ανάκαμψη παρέα με την ανάπτυξη, ότι φεύγουν τα Μνημόνια κι ότι η οικονομία γύρισε σελίδα. Κι ύστερα φέρνει το νομοσχέδιο για το χασίσι.
Λάθος. Κάθε σοβαρός άνθρωπος θα τους έλεγε ότι η σειρά είναι διαφορετική.
Πρώτα μοιράζει ο Καρανίκας τους μπάφους. Κι ύστερα βγαίνει τουρνέ ο Πρωθυπουργός να πουλήσει «ενάρετους κύκλους», δίκαιη ανάπτυξη και τη Χιονάτη με τους επτά νάνους.
Διότι αν δεν μεσολαβήσουν οι μπάφοι να σου βελτιώσουν την αντίληψη, έρχεται το ΔΝΤ και στο κάνει καινούργιο το μαγαζί.
Δεν πρόκειται όμως σήμερα να ασχοληθώ με στόχους, πλεονάσματα και μέτρα. Αυτά στην ώρα τους.
Θα σημειώσω μόνο ότι το ΔΝΤ μας ανακήρυξε «παγκόσμια αρνητική έκπληξη» της τετραετίας 2015-2018.
Και θα πω επίσης ότι στην ίδια έκθεση αναθεώρησε προς το καλύτερο όλες τις προβλέψεις για την ανάπτυξη. Της παγκόσμιας οικονομίας, της ευρωζώνης, των υπόλοιπων μεσογειακών χωρών –ακόμη και την Κύπρο την ανέβασε από 2,5% σε 3,4%…
Ολες; Οχι! Μόνο την Ελλάδα την διόρθωσε (ελαφρά) προς τα κάτω.
Μας είπε δηλαδή: παιδιά όχι μόνο δεν πάτε μπροστά αλλά μένετε πίσω.
Βεβαίως η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι τα αποτελέσματα θα είναι καλύτερα από αυτά που προβλέπει το ΔΝΤ. Καμία αντίρρηση. Κι εκεί ακριβώς μπορεί να βοηθήσει το νομοσχέδιο για το χασίσι.
Διότι «όταν καπνίζει ο λουλάς, εσύ δεν πρέπει να μιλάς».
Ξέρετε όμως τι σημαίνουν τελικά όσα καταγράφει το ΔΝΤ; Κάτι απλό. Οτι στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό –όπως δεν ήταν ποτέ…
Είδατε για ποιο διάστημα είμαστε «παγκόσμια αρνητική έκπληξη»; Το διάστημα 2015-2018. Ολος ο πλανήτης αναπτυσσόταν κι εμείς μείναμε με τον μουντζούρη.
Τι μας ξεχώριζε αυτό το διάστημα από τον υπόλοιπο πλανήτη; Προφανώς όχι η οικονομική συγκυρία ή το διεθνές επιχειρηματικό περιβάλλον ή οι τιμές των πρώτων υλών που είναι (πάνω – κάτω) ίδιες για όλους.
Μας ξεχώριζε η κυβέρνηση Τσίπρα, η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα και η δημόσια διοίκηση που διευθύνει η κυβέρνηση Τσίπρα.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι απλό. Ακριβώς όπως η αιτία της κρίσης ήταν βασικά πολιτική, η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί παρά να είναι και αυτή πολιτική.
Να βρεθεί δηλαδή μια κυβέρνηση που δεν θα καταδικάζει τη χώρα να αποτελεί «παγκόσμια αρνητική έκπληξη».
Αλλος δρόμος δεν υπάρχει –ό,τι κι αν νομίζει ο Ντεϊσελμπλούμ…
Εκτός κι αν πλακώσουμε όλοι μαζί τους μπάφους!
