Υπερβαίνοντας τον φαύλο κύκλο της παθολογικής εσωστρέφειας που μας καθηλώνει, πρέπει να δούμε όσα έως και κρίσιμα επισυμβαίνουν. Κάποιες καίριες δηλαδή επισημάνσεις, που τα ίδια τα γεγονότα επιβάλλουν και οι ανακύπτουσες αναγκαιότητες οριοθετούν. Για να μη βρεθούμε αίφνης επί κενού και σε αδυναμία ενεργού συνεμπλοκής στο γίγνεσθαι που μας αφορά. Οπόταν και θα υποστούμε τα παράγωγα όσων προφανώς εγκυμονούνται ως γεωστρατηγικές διαμορφώσεις. Αλλά και ασύμμετρες επιπτώσεις από κατά συρροήν εκδηλούμενες βουλιμικές διαθέσεις και μη αποκρυπτόμενες επεκτατικές προθέσεις. Από άλλους δηλαδή για μας, αλλά χωρίς εμάς. Εχουμε λοιπόν και λέμε:

Δεδομένο 1. Την ώρα που η ενδοελληνική κρίση αναπαράγει παθογένειες και μεγεθύνει αδυναμίες, στον περίγυρο συντελούνται τεκτονικές κυριολεκτικώς ανατροπές! Οι οποίες, ενώ αφενός εγκυμονούν αυτονόητους κινδύνους, την ίδια στιγμή (και για διαφορετικούς λόγους) μπορεί να δημιουργήσουν ευκαιρίες στρατηγικών ανατάξεων. Ως συνέπεια των αναδιατάξεων που εξόφθαλμα προκύπτουν: α) Οσον αφορά περιφερειακές ισορροπίες και αχαρτογράφητα ισοζύγια. β) Σχετικά με τη σαφή επαναξιολόγηση ως προς τις επιλογές μεγάλων κέντρων ισχύος και στρατηγικής επιρροής. Τα οποία κέντρα διαγκωνίζονται «δι’ ατύπων πληρεξουσίων και τοποτηρητών».

Δεδομένο 2. Ο,τι προφανώς προέχει για τη χώρα είναι: πρωταρχικά μεν η ανάσχεση ορατών κινδύνων που αναπτύσσονται σε καίριες γεωστρατηγικές της ζώνες. Πράγμα που απαιτεί, αφενός ενεργοποίηση αποτρεπτικών πολιτικών. Και με την επίγνωση ότι τυχόν διάβρωση εθνικών ορίων δεν θα είναι αναστρέψιμη. Τουλάχιστον χωρίς επώδυνο κόστος. Και αφετέρου αξιοποίηση νεοπαγών δεδομένων, όπου και όταν αυτά προκύπτουν ως θετικά προγεφυρώματα χρήσιμων συμμαχιών και αποδοτικών συνεταιρισμών. Και τα όσα εν προκειμένω εξελίσσονται στο τρίγωνο Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου, με ουσιαστική συνεμπλοκή της Αθήνας, είναι αρκούντως ενδεικτικά. Πλην (προς το παρόν) ανεπαρκή.

Δεδομένο 3. Ως αποτέλεσμα των ανατροπών αυτών και των έως και σεισμικών διαφοροποιήσεων, δημιουργούνται δυνάμει κάποιες άλλες προοπτικές. Οπως είναι η αναδυόμενη κουρδική κρατική οντότητα που επενεργεί ως μοιραία σφήνα στα πλευρά του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού. Και όπως η επιδεινούμενη κατάσταση καταλυτικών τριβών στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Οπόταν αυτές οι εκδηλούμενες επανεκτιμήσεις της υπερδυνάμεως στην περιοχή μπορεί να προσδώσουν στην Ελλάδα επιπλέον (και υπό τις περιστάσεις αδόκητα) στρατηγικά εφαλτήρια. Με την έννοια των αυτονόητων αναγκών που προκύπτουν για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Προκειμένου η Ουάσιγκτον να υποκαταστήσει αμφισβητούμενους βραχίονές της στο σεισμογενές μεσανατολικό τόξο. Κι αυτό εάν συνεκτιμηθεί από την Αθήνα με συνετή προβλεπτικότητα, μπορεί ν’ αποβεί ο κρισιμότερος καταλύτης για τα εφεξής.

Αυτά λοιπόν (και οι παράπλευρες συναρτήσεις τους) δημιουργούν στη σύνολη περιοχή, κατάσταση προδήλου ρευστότητος με άδηλη μετεξέλιξη και αβέβαιες τροπές. Οπόταν: ο καλπασμός της Ιστορίας αποβαίνει κυριολεκτικά εκκωφαντικός. Και ή τον αντιλαμβανόμαστε και αναλόγως ανταποκρινόμαστε. Ή τον αγνοούμε (περισπώμενοι από τις έωλες εθνικές παθογένειες) και μας προσπερνά! Αφήνοντας πίσω του τραυματικά κατάλοιπα. Με όρους ακόμη και γεωπολιτικών ακρωτηριασμών. Και στις ανατολικές παρυφές των εθνικών ορίων. Και στις βόρειες γειτνιάσεις, όπου εκδηλώνονται αναβιούμενα εθνικιστικά σύνδρομα. Το θέμα όμως είναι ότι: Με την κρίση που περισπά την αναγκαία εγρήγορση και τις διαπαραταξιακές αντιμαχίες που καθηλώνουν τις δυνατότητες, οι προοπτικές προναρκοθετούνται. Το απευκταίο.

Τελευταία Νέα