Υπέρμαχος

Τι γίνεται σε αυτή τη χώρα, τι γίνεται και δεν ακούγεται. Ή ακούγεται μισό και πολλές φορές τόσο αλλοιωμένο που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική εικόνα. Πιάνω το θέμα από την αρχή, γιατί αν συνεχίσω με τους σχολιασμούς δεν θα βγάλουμε άκρη. Η συμφωνία Ελλάδας – ΗΠΑ για τη χρήση από τους Αμερικανούς της βάσης της Σούδας, που έληγε στο τέλος του 2017, επεκτάθηκε κατά ένα χρόνο και θα λήξει τον Νοέμβριο του 2018.

Η επέκταση έγινε τον περασμένο Αύγουστο, πέρασε σχετικά στα «κουφά» (Αύγουστος ήταν, ποιος να ασχοληθεί, εδώ που τα λέμε) και το μόνο που κυκλοφόρησε εκείνο τον καιρό ήταν πως «κάτι τρέχει» (ένα ακόμη, συγκεκριμένα…) με τον Καμμένο και τον Τσίπρα, γιατί ο πρώτος εισηγούνταν, λέει, 5ετή ανανέωση της συμφωνίας και ο Τσίπρας αποφάσισε τελικά μονοετή ανανέωση.

Η συνέχεια απέδειξε πως τίποτε δεν έτρεχε, αλίμονο τώρα, αγκαλιασμένοι ώς το τέλος θα πάνε αυτοί. Και δεν είναι μόνο αποκλειστικά δουλειά του Καμμένου αυτή η ιστορία με την ανανέωση της συμφωνίας, όχι. Είναι και του «βαθέος ΣΥΡΙΖΑ».

Το αποκάλυψε (άθελά του; Δεν το πιστεύω) ο δραστήριος πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ σε ένα συνέδριο που γίνεται κατ’ αυτάς στην Ουάσιγκτον, στην οποία βρίσκεται ήδη για να προετοιμάσει την επίσκεψη του προέδρου Τσίπρα από μεθαύριο:

«Ο υπουργός κ. Βίτσας διακρίθηκε ως υπέρμαχος (!) της εξαίρετης συνεργασίας μας στη βάση της Σούδας, η οποία ενισχύει τη συμμαχία μας και μας βοηθά, κάθε μέρα, στην πραγματοποίηση στρατιωτικών επιχειρήσεων με στόχο τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια».

Μάλιστα. Ο κύριος Βίτσας, ο πρώην γραμματέας ΣΥΡΙΖΑ και άλλα πολλά, διακρίθηκε ως «υπέρμαχος» για τη Σούδα –αυτά να βλέπουν όσοι συριζαίοι αδέρφια εξακολουθούν να πιστεύουν στο «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»!..

Εγώ το βλέπω, ο πρόεδρος Αλέξης να επιστρέφει από την Ουάσιγκτον με επέκταση της συμφωνίας για τη βάση της Σούδας για άλλα 5 χρόνια, αλλά δεν λέω τίποτε, διότι δεν έχω την παραμικρή διάθεση να με κατηγορήσουν ότι προβοκάρω ή ότι σπεύδω να βγάλω συμπεράσματα. Οπως και θα περιμένω να δω και επί της ουσίας τα αποτελέσματα της πολυσυζητημένης συνάντησης με τον πρόεδρο Τραμπ την προσεχή Τρίτη στον Λευκό Οίκο.

Εχω πάει άλλες τρεις φορές στον Λευκό Οίκο και έχω καλύψει ως δημοσιογράφος συναντήσεις ελλήνων πρωθυπουργών με αμερικανούς προέδρους. Δεν έχει καθόλου πλάκα αυτή η ιστορία και δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα χαμόγελα και τις χαιρετούρες μπροστά στο κλασικό τζάκι του προεδρικού γραφείου. Οταν κλείνουν οι πόρτες, ο Αμερικανός (συνήθως) λέει: έχουμε ένα, δυο, τρία, τέσσερα θέματα. Ζητάμε αυτό, αυτό και αυτό.

Πρέπει να έχει πολλά και μεγάλα guts κάποιος για να πει όχι, αυτό δεν το κάνω, γιατί το θεωρώ παράλογο ή γιατί είναι ενάντια στα πιστεύω μου.

Ο πρόεδρος Τσίπρας λοιπόν, αφού θέλει να μοιάσει του Ανδρέα, ας ζητήσει μια σύντομη ενημέρωση για τις συναντήσεις του αείμνηστου με αμερικανούς προέδρους. Θα τον βοηθήσει αυτό αρκετά νομίζω…

Επανέρχομαι στα του πρεσβευτή κυρίου Πάιατ, διότι παρά το λίγο διάστημα που έχει στην Ελλάδα αποδεικνύεται, όπως μου έλεγε ένας φίλος διπλωμάτης, ίσως από τους καλύτερους πρεσβευτές που είχαν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Δεν χάνει την ευκαιρία να τοποθετείται δημόσια, να μιλάει συνεχώς για επενδύσεις και διεύρυνση της συνεργασίας με τις ΗΠΑ και να λέει πράγματα τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να αποτελέσουν ως και πρώτο θέμα στα μέσα ενημέρωσης.

Παράδειγμα τελευταίο: μίλησε την προηγούμενη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη, στο 2ο Thessaloniki Summit (στο οποίο είχε παρευρεθεί και μιλήσει και ο πρόεδρος Τσίπρας ως γνωστόν), και αποκάλυψε ότι αυτή την ώρα στη Λιβύη ξεκινάει η κατασκευή ενός τεράστιου εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από φυσικό αέριο, το οποίο κατασκευάζουν από κοινού ο όμιλος Μυτιληναίος και ο αμερικανικός κολοσσός General Electric. Πρόκειται, είπε ο Πάιατ, για ένα από τα μεγαλύτερα έργα ανασυγκρότησης της Λιβύης, η οποία ως γνωστόν βγαίνει από έναν σχεδόν δεκαετή αιματηρό εμφύλιο.

Αν δεν κάνω λάθος, αυτή είναι και η μοναδική ένδειξη ότι βάζουμε κι εμείς ένα ποδαράκι στη υπό ανασυγκρότηση χώρα, στην οποία βρίσκονται ήδη οι Γάλλοι (ο Μακρόν πήγε και προσωπικά στη Λιβύη), οι Ιταλοί φυσικά, αλλά και οι Αγγλοι –εκείνος ο περίεργος, ο Τζόνσον, ο υπουργός τους των Εξωτερικών, κάθε τρεις και λίγο Τρίπολη (Λιβύης, όχι Αρκαδίας, παιδιά) «πετάγεται».

Ωραία λόγια, σταράτα, από τον υποψήφιο της καρδιάς, όχι «μας» αλλά της κυρίας Αγγελικής Ηλιάδη, Γιάννη Μανιάτη κατά το προχθεσινό πρώτο debate υποψηφίων για το αξίωμα του ηγέτη της Κεντροαριστεράς:

«Είμαι απέναντι και στον Μητσοτάκη και στον Τσίπρα και το λέω εγώ που δεν ήμουν υπουργός του Σαμαρά, αλλά της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου».

Ο ανθυποψήφιός του Ραγκούσης επέμεινε και πάλι στα μισόλογα: να πούμε όχι στη συνεργασία με τον Μητσοτάκη. Να πούμε, ρε φίλε, καμιά αντίρρηση, αλλά να πούμε και στον Τσίπρα, τι λες;

Γελάνε όλοι με τα δήθεν καμώματα του προέδρου Λεβέντη που δήλωνε ότι θα παραιτηθεί τη Δευτέρα από βουλευτής, αηδιασμένος κατά δήλωσή του, από την παρούσα Βουλή επειδή ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου –αναφέρθηκα διεξοδικά στο χθεσινό «Στίγμα». Θα μου επιτρέψει όμως ο αγαπητός Λεβέντης εγώ προσωπικά να μη «μασήσω» με τον θυμό του για τον λόγο που επικαλείται για την παραίτηση. Εγώ είμαι της άποψης ότι αυτή υπαγορεύθηκε από τη συνεχώς πτωτική τάση των ποσοστών του κόμματος που έχουν πάρει την κατιούσα και δεν βλέπει προοπτική ανάκαμψης. Πιστεύω, λοιπόν, ότι ο πρόεδρος Λεβέντης, εκτιμώντας ότι θα έχουμε σε μερικούς μήνες εκλογές (το είπε άλλωστε –τον Μάρτιο) κάνει αυτή την κίνηση προκειμένου να συσπειρώσει στο κόμμα όλες εκείνες τις δυνάμεις της κοινωνίας (Εκκλησία, φορείς κ.λπ.) που αντιτίθενται στην ψήφιση του νομοσχεδίου και το θεωρούν κάτι σαν πρόδρομο της μετατροπής της χώρας σε Σόδομα και Γόμορρα.

Διότι αν αηδιάζεις, πρόεδρέ μου, με τη Βουλή και την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, πας στο σπίτι σου. Δεν μένεις πρόεδρος στο κόμμα, να δηλώνεις ότι δεν θα κάνεις συνέδριο, ότι δεν θα επιτρέψεις να επιστρέψουν όσοι αποχώρησαν και άλλα τέτοια αρχηγικά. Σπίτι σου πηγαίνεις και το πολύ πολύ ζητάς κι από τον Κουρή να σου δώσει μια εκπομπή να λες τον πόνο σου.

Αυτά πιστεύω, για να είμαστε εξηγημένοι…

Η είδηση πέρασε στα ψιλά, έως πολύ ψιλά πρέπει να πω, αλλά εδώ είμαστε για να την αναδείξουμε. Σε ένα νησάκι λοιπόν που λέγεται Βινς και ανήκει στην Κροατία γυρίζονται αυτή την περίοδο σκηνές από τη νέα συνέχεια της χολιγουντιανής ταινίας «Mama mia» με τη Μέριλ Στριπ, τον Πιρς Μπρόσναν και τον Κάλιν Φάρελ και πολλούς άλλους ηθοποιούς. Ποιο είναι το ενδιαφέρον στην είδηση αυτή; Οτι το νησάκι Βινς, που δεν έχει καμιά σχέση με ελληνικό νησί και φυσικά σε καμία περίπτωση με τη Σκόπελο, μεταμορφώθηκε για τις ανάγκες της ταινίας σε ελληνικό νησί, διότι πολύ απλά οι παραγωγοί της ταινίας δεν μπόρεσαν να βρουν άκρη με την ελληνική πολιτεία για να τη γυρίσουν στον φυσικό της χώρο, τη Σκόπελο, όπου άλλωστε και διαδραματίζεται.

Γιατί δεν βρήκαν; Διότι, όπως είναι γνωστό, εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διώξουμε τέτοιες παραγωγές, όχι να προσελκύσουμε. Θα θυμίσω απλώς και ένα ακόμη πρόσφατο παράδειγμα με μια ταινία του Ματ Ντέιμον, το «Τζέισον Μπορν», που γυρίστηκε στην… Τενερίφη, έχει θέμα την Ελλάδα της κρίσης και σκηνές από τις διαδηλώσεις στην Πλατεία Συντάγματος! Οι παραγωγοί της προτίμησαν να στήσουν ολόκληρη την πλατεία με τα κτίριά της και τη Βουλή στην Τενερίφη αντί να χρησιμοποιήσουν το φυσικό τοπίο για τους λόγους που ανέλυσα και προηγουμένως. Γιατί τέτοιοι είμαστε…